Mijn eerste treinbeleving in India...

Ben sinds gisteren ochtend terug alleen op pad en mij es aan een eerste treinrit gewaagd. Goeiemorgen! De meeste toeristen boeken tickets online en kiezen voor de hogere, betere klasse. Alle middagtreinen stonden in 'wait' (wachtlijst) en wilde op zeker spelen want heb afgesproken met Shanti op mijn volgende bestemming. Shanti is Belgisch met Indische roots en is 6 maanden door India aan t reizen om haar familie te bezoeken. Ze verblijft momenteel bij haar tante en oom nabij Delhi en wilde wel mee de safari doen. Ze is onderweg maar zoals heel vaak heeft haar trein grote vertraging en zal ze dus pas tegen de avond arriveren.
Volgens de jongens aan de receptie van mijn hostel in Jaipur is de simpelste en meest zekere weg om een treinrit te boeken gewoon naar het station gaan en een 'normal ticket' boeken. Dan gaan we dat maar doen e, we zien wel. Hij raadt me aan een 45-tal min op voorhand naar het station te gaan want lange wachtrijen. Er staat amper 2 man voor mij en voor amper een euro'tje scoor ik een ticket voor de trein naar Sawai Madhopur, de ideale uitvalsbasis voor het Ranthambore National Park. Er staat geen verder info op het ticket dan Jaipur-Sawai Madophur en de datum. Even op Internet kijken welke trein ik moet nemen want van die borden hier word ik ook niet veel wijzer. Op het perron staan duizenden mensen opeen gepakt. Ik murwel me ertussen en wacht in t zonneke. Ben daar de enige witte persoon en dus... Werkelijk iedereen staat me aan te staren. Bon, we zijn dat al gewoon... Heb expres niet te spannende kleren aan want anders staan ze non-stop iets lager te staren... Voelt niet echt comfi aan. Als die trein 40 min later aankomt, springen er van alle kanten mensen uit terwijl die trein langzaam het station binnen bolt, langs de deuren, die standaard open staan, door de raampjes,... Wreed. De mensenmassa beweegt zich als wilde beesten naar de deuren. De mensen die eruit moeten geraken er amper door. Ik word bijna verpletterd. Het is me ondertussen duidelijk dat ik in een lage klasse zit, waar de gewone mensen reizen. Tja, ook es een ervaring. Het is een waar getrek en geduw om een plekje te bemachtigen. Sommigen wringen zich gewoon langs de raampjes naar binnen. Je ziet die voeten zo wa bengelen net voor ze er helemaal in verdwenen zijn. Ze zijn ook met zo onwaarschijnlijk veel...
Ik slaag er gelukkig nog net in om mij in het laatste mini plekje te wringen. We zitten op een bank met 10 man. Wij zouden daar max met 6 opzitten en liefst gewoon met vier. De een zit bijna op mij en de andere helemaal tegen me aan. Maar het ergst vanal: ze zitten me met zo'n 25 man allemaal regelrecht aan te staren. Niet even e, nee gewoon echt de hele tijd. Ik krijg het benauwd. Een kindje van een jaar begint te huilen als het me ziet. Ik lijk wel een witte duivel... OMG!
Ze blijven staren... En geen glimlach te bespeuren... Boze, donkere, ogen, doordringende blikken...
Ik vind mijn draai niet, mijn grote rugzak ligt gelukkig net boven me en de kleine hou ik stevig op mijn schoot tegen mij aangedrukt dat ze mijn borsten niet zien... Ik besef dat dit de hel wordt... Ik zit zo oncomfortabel en hou deze nauwe pose geen 2,5u vol. Iedereen blijft gewoon naar mij kijken... Zelfs die net naast en bijna op me, van een paar decimeter afstand. Ik wil even verdwijnen. Ik probeer mijn ogen af te wenden en beetje naar buiten te kijken maar voel alle ogen op mij gericht.
Ze zitten vanalles te fretten: chips, naan (brood), peanuts, andere nootjes,... En alle vuil en schillen vliegen gewoon op de grond. Ik zit met mijn sliffers in een berg afval te wroeten. Gezellig...
De volgende stop moet er niemand af, maar weer een hele hoop erop. Ik vraag me af waar die allemaal gaan zitten maar ik twijfel er geen seconde aan dat ze er niet allemaal zullen opzitten seffes. Ze komen van alle kanten en kruipen op de bagagerekken boven me. Onder mijn bank liggen er ook al en mensen manen aan op te schuiven zodat er nog meer man op onze bank kan. Hmmm... Lukt echt niet hoor... Een vrouw begint van haren tak te maken en te roepen dat ze erbij wil. Er onstaat een verhitte discussie terwijl het letterlijk alleen maar heter wordt. Gelukkig staan al die ramen en deuren open en is er constant een windje. Ook de ogen van alle nieuwkomers zijn uiteraard maar op 1 ding gericht. Pfff... Gaat dat echt de hele rit duren?! Hebben ze me nu nog niet gezien?! Gelukkig vallen er enkele al gauw in slaap maar de rest blijft gewoon non-stop doorstaren. Ik weet niet waar kruipen... Ze zitten ook zo dicht. Ze staren gewoon van binnen mijn eigen comfortzone naar mij... Creepy!
Ik buig mijn hoofd voorover en sluit mijn ogen om te ontsnappen aan hun doordringende blikken. Maar ik voel al die pupillen op mij gebrand. 2,5u lang durf ik amper te bewegen en alles begint pijn te doen. Ik probeer aan iets anders te denken en steek muziekje in mijn oren.
Ik denk dat ik in t vervolg toch een alternatief ga zoeken. Hoewel, de eerste keer is altijd de ergste, erna treedt er al snel een soort gewenning op.
Het gedacht dat ik straks uit de grote miljoenensteden weg ben en even kan gaan ontspannen in de natuur geeft me wat lucht.

Tijdens de rit van het station naar de main road, waar mijn hotel ligt spot ik deze keer niet alleen koeien en honden, maar ook alle soorten varkens, ezels, paarden en zelfs kamelen. Ik moet die jungle niet eens in om wildlife te spotten... Het rijdt hier gewoon op straat...

Zit ondertussen in t zonneke te smullen van een alloo ghobi'tje met garlic naan. Zalig om eindelijk de kaart te kunnen lezen en gewoon iets herkenbaars te bestellen. Heel herkenbaar want heb het gisteren zelf klaar gemaakt. T mijne smaakte toch beter... Haha!
De cooking class was awesome. Verslagje volgt maar seffes eerst een tukje en plonsje.
Even rust... Heerlijk!