Een diepe duik in een web van lokale tradities...

Het is 8pm en we moeten slapen. Ja, dat is er toch eentje te ver ze... Da ga nie lukken. Bovendien lig ik op een keihard bamboe matje, gelukkig in mijn cocoon want er vliegen wel 100 muggen rond me heen, in een traditioneel huisje in Wae Rebo village. Wae Rebo is een oud, Manggarai dorpje midden in prachtige maar verlaten bergen. Je kan het dorp alleen bereiken dmv een 2u durende trekking in de rain forest. In het dorp kan je de traditionele huisjes zien en een glimps opvangen van het dagdagelijkse leven van de locals. Wou ik ook es meemaken...
Naast me liggen 2 Franse dames en hun en mijn 'porter'. In tegenstelling tot wat het woord doet vermoeden, draagt hij helaas niet al mijn gerief, slechts het water...

Om 6am stond ik paraat maar geen driver te bespeuren. Heb 500kidr vooraf betaald dus dan denk je toch heel even: 'zen der mij hier toch nie opgelegd e'. Om half 7 komt hij op t gemakske aankakken. Ach ja, nog even mijn facebook berichten beantwoord. Zal waarschijnlijk de laatste keer zijn voor de komende 48u.
We vertrekken richting oosten. Op het programma vandaag eigenlijk helemaal niet zoveel, alleen moeten we een uur of 7 rijden. Niet omdat het zo ver is, de afstand op zich valt wel mee, doch enkel in kilometer, en niet in tijd. Om 8u bereiken we het laatste dorp voor we de bergen in trekken. Lunchke bestellen en koffie'tje drinken. Rechtover de warung spot ik een Telkomsel, waar ik mijn lokale sim kaart kan opladen. Niet dat het veel nut zal hebben want het laatste dorp betekent meteen ook het laatste 3g signaal... Maja, t is dan al gebeurd.
Een tukje zit er niet meer in want we kronkelen en hobbelen verder aan amper 20km/u. Ik had een ontbijt box gevraagd om mee te nemen maar daar hadden ze precies geen zin voor deze morgen. Heb honger... Mijn driver stelt voor het programma om te gooien en eerst op het strand te gaan eten. Maar dan zullen we het tradionele dorpje pas morgen bezoeken. Aangezien da nu nie meteen de highlight van de tour is, wil ik dat toch liever eerst doen, dan zijn we daar vanaf. Ligt zogezegd op de weg, maar 'even' omrijden betekent hier al gauw een paar uur langer hobbelen.
Todo is een dorpje waar je nog de tradionele ceremoniële huisjes kan zien. In het verleden was Todo het centrum van het Manggarai koninkrijk (jezus, ik moet dit woord googelen want ben de schrijfwijze vergeten, is nu ook nie bepaald een woord dat wij Belgen veel gebruiken natuurlijk...) en de woonplaats van de koninklijke familie. De Todo clan was lang aan de macht tot de Nederlanders hun kwamen bemoeien met de politiek hier. De leider van de clan werd benoemd tot koning van Manggarai door de Nederlandse koloniale overheid in 1930.
We moeten een sarong om, nee mijn eigen is niet goed, het moet er eentje van hun zijn, uit respect voor hun voorouders. Grappig wel... Entrance fee betalen uiteraard. Hun Engels trekt op niets maar het woord 'donation' hebben ze precies wel goed onthouden. We begrijpen niet al teveel van zijn uitleg. Gelukkig heb ik me al beetje ingelezen. We mogen in het huis van de koning maar ook daar staat nog een aparte donation box. Het is wel mooi maar vind het toch beetje een tourist trap, wat mijn driver nadien bevestigd.
Erna rijden we verder richting zee. Voor ons rijdt er een lokale bus. Er zitten wel 20 kids op het dak, aan de achterkant hangen er 3 te bengelen en aan de zijkant hangen er nog enkele te slingeren. Onvoorstelbaar. Er zit wel 80 man op da busje voor nog niet de helft... Het is paasvakantie en de kids gaan allemaal huiswaarts.
Op het strand zitten we te praten over de moeilijke toeristen. Flores is Bali niet. Bali is een paradijs voor toeristen: je hebt er alles, makkelijk transport, veel concurrentie dus je kan vaak mooie deals uit de brand slepen. Flores is veel minder toeristisch en de meeste toeristen worden aangetrokken door het Komodo National Park. Vaak doen ze ook niet meer dan dat en geraken dus niet verder dan Labuan Bajo, de havenstad helemaal in het westen en de toegangspoort tot het park.
Als je op Flores wil reizen, moet je tijd hebben en vooral veel geduld. Ondanks dat er meerdere luchthavens zijn, ze zijn niet allemaal met rechtstreekske vluchten te bereiken. Vaak moet je voor een rechtstreeks vluchtje van amper 30 min, met een tussenstop over Denpasar, Bali vliegen, wat uiteraard belachelijk is want je gaat eerst terug westwaarts om erna verder oostwaarts te vliegen. Geen optie dus.
Het alternatief is 'over land'. Van west naar oost loopt de 'Trans Flores Highway'. Sounds nice, helaas... Je kan het bezwaarlijk een snelweg noemen. De beste delen zijn bij ons de wegeltjes in de diepe West-Vlaanders. De ergste zijn halve bergketens. En dan heb je drie opties: de local bus, een bemo (shared taxi busje met keiharde dance muziek) of een auto taxi, al dan niet shared of private. De meeste toeristen kiezen voor deze laatste optie want door de vreselijke staat van de wegen zijn de eerste twee uitermate oncomfortabel.
Veel toeristen weten dit allemaal niet goed voor ze naar hier komen of werden vooraf verkeerdelijk geïnformeerd en raken al snel geërgerd eens ze op Flores zijn. Dat moeten de taxi chauffeurs of guesthouse owners dan maar bekopen...
Na mijn tripje door Sumatra ben ik al een beetje voorbereid op het ergste. Maar zelfs ik ben hier tegen de lamp gelopen...

Na de lunch bollen we verder richting Denge, het dorp van waaruit mijn trekking naar de local traditional village zal starten. Mijn driver scoort in de ecolodge aan de voet van de bergen nog een regenfrakje voor mij want die ben ik vergeten en t ziet er maar donker uit. Ook pikt hij mijn porter op. Meer dan 'hello, Carlos' komt er niet uit. T zal een stille hike worden...
Wanneer de driver ons dropt, begint het te regenen. Damn... Maja, van een beetje regen is er nog niemand omgevallen e. We steken een riviertje over en erna is t recht naar boven. Ik heb t gevoel dat die kerel aan t lopen is. Kan hem nie bijhouden en na de zoveelste keer achter hem kijken, laat hij me voor. Die wonden branden tegen mijn schoenen. Maar die pijn is gelijk van korte duur. Mijn fysieke leed neemt de overhand. Heb t gevoel dat ik voor geen meter vooruit geraak en moet af en toe stoppen om mijn hartslag naar beneden te halen. De druppels die van mijn gezicht en lijfje stromen zijn niet van de regen... Als ik even later voor mij de 2 Franse dames spot die enige tijd voor mij vertrokken zijn, krijg ik een beetje een geruststellend gevoel. Ben hier nie de enige die aan t afzien is... Het begint te gieten en alles zit helemaal dicht. Bon, op een mooi uitzicht moeten we hier niet rekenen. Ik ben eigenlijk dermate aan t afzien van de vochtigheidsgraad en de steilheid dat die regen feitelijk nog deugd doet. T is alleen een beetje vree glad en mijn benen zien er al niet uit dus zou liever geen verdere schade aanbrengen. Als ik het heel lastig heb, denk ik altijd aan mijn sporty schwester. 'Ik wil, ik kan en ik zal'. 'No pain, no game' was het e, wel ik kan het niet beter verwoorden... Na een langere pics stop, is mijn hartslag weer normaal en vind ik gelijk mijn tweede adem.
Als ik na lange tijd terug ga koersfietsen moet ik ook altijd een kilometer of 10 a 15 opwarmen eer ik mijn hartslag op een aanvaardbaar ritme krijg.
Ik haal heel diep adem en door de regen is er lekker veel zuurstof, in combo met zo'n heerlijk regen geurtje in de bossen, zaligheid! Eindelijk genieten.
Echter, half uur later bereiken we de ingang van het dorp. Mijn genot was van korte duur...
Er hangt een groot paneel met de 'huisregels':
...elk onthoud van de consumptie van alcohol en drugs...
Hmmm, een koud pintje gaan we hier ook nie krijgen sebiet.
...alle niet-organisch materiaal dat hier binnen gebracht wordt, moet er ook terug uit, incl toilet papier dus...
Allee, k ga weer mijn hygiëne knopke moeten omdraaien. Mijn benen hangen volledig in de bandages maar bij verversing moeten die vuile dus terug in mijn rugzakske.
...men mag nergens anders slapen dan op zijn toegewezen matje...
In geval van varkens in de kamer, kan je er dus niet aan ontkomen en doe je geen oog toe.
...elke gast moet eerst een ceremonie bijwonen, vooraleer enige andere activiteit in het dorp te verrichten...
Ik moe nu toch pissen maar da zal dus nog heel even ophouden worden.
...verboden om te roken, natte kleren op te hangen of je te omkleden in de huisjes...
Wat is het eerste dat ik zie als ik ons guest huisje binnen kom, ene van die wustenbakken die daar zit te paffen tussen de ophangende was.
...de regels respecteren en geen lawaai maken...
Wij moeten om 8u onze nest in maar die kleuters zijn hier nu toch een kabaal aan t maken buiten.

Het is inmiddels half 10 en ze zijn nog gezellig aan t kletsen en spelen buiten. Een van die porters ligt hier te ronken en het licht gaat elke 20 min aan voor enkele minuten. Geen elektriciteit voor handen maar hun zonne-energie systeemke blijkt toch ook nie zo goe te functioneren. Elke keer als het ligt aanspringt, spot ik minstens 3 kakkerlakken die het zweet op mijn kleren blijkbaar heel lekker vinden. Op de pilaar naast mijn hoofd zit een kanjer van een spin en je hoort die kakkerlakken onder die matjes kraken. Heerlijk zo tussen die beestjes... Nu, zou dat enkele maanden geleden geweest zijn, had ik mij verlegd, maar ondertussen heb ik hun gezelschap wel leren te waarderen. T is nu nie dat er enen mijn oor ga afbijten straks.
Heb in Jakarta van die kerel een goe productje gekregen tegen de mosquito's. Heb mij er helemaal mee ingesmeerd. Ze vliegen in zwermen om me heen maar er is geen eentje die zijn pietje in mij durft steken. Haha! Rotkrengen! Beat ya!
Om middernacht lig ik daar nog te draaien natuurlijk. En wanneer da licht voor de zoveelste keer aanschiet om 3u moet ik dringend plassen. Shit. T is buiten te doen... Op het houten trapje stap ik toch wel nie op een kip waarop da kreng begint te krijsen. Heel die hut wakker natuurlijk... 'I'm sorry...'
Wanneer ik om half 7 mijn ogen open, is het eerste wat ik spot een grote kom rijst. Pfff... Zelfs na 5 maanden krijg ik da nog steeds niet binnen op mijn nuchtere maag. Ben al genen ontbijter en al zeker nie mee zo van die droge korrels.
Nu, zou er ne goeien beef steak van T Nieuw Stadion voor mijne neus liggen, t zou gelijk geen probleem zijn... Oh, mee zo'n bearnaisesauske, wrhrooaaaaag!
Helaas...
Bij het buiten komen om 6.45u lacht t zonneke mij tegemoet en word ik weer instantly happy. De 9 huisjes stralen en pas nu komen ze volledig tot hun recht. De dakjes van bamboo hangen als beschermengeltjes over de ronde houten muurtjes.
Rondom rond staan de bergen als een grote burcht om het dorpje heen. T is hier toch wel mooi!
Veel tijd om te genieten van deze prachtige omgeving heb ik echter niet, want we moeten terug afdalen. De hike naar beneden is easy en op een dik uur staan we beneden. Ondanks dat het spekglad is, slaag ik er eindelijk eens in om een afdaling te doen zonder op mijn gat te slieren. Beneden staat mijn driver me al op te wachten. Hij heeft heerlijk gemaft en biedt me een douche aan in de ecolodge. Heerlijk! Ook al is het niet meer dan ne put mee koud water, het doet mega deugd. Heb mij te pletter zitten zweten tijdens die hike en de wilde beesten rieken me van ver afkomen. Nie echt aangenaam ook voor diene mens om ne helen dag naast te zitten want we moeten een uurtje of 10 rijden vandaag.
Op de terugweg vertelt hij me bij elke boom of plant wat het is, hoe het groeit en soms stopt hij om de praktijk er even bij te halen. Zalig. Leerrijk.
Af en toe stopt hij bij een mooi uitzicht of bij een local family om wat tradities te gaan spotten. Een vrouwtje zit een sarong te weven. Prachtig. Het eerste wat bij mij, kapitalistische westerlinge, opkomt is: wat een pokkewerk voor zo weinig geld. Aan één sarong zit ze snel een week bezig en ze verkoopt hem op de markt voor max 300kidr, zo'n 20eur. Daar zouden wij al nie aan beginnen, te laag rendement...
De volgende stop is een spiderweb ricefield. Een rijstveld, in de vorm van een giga spinnenweb. Van beneden kan je er niks van zien, dus de kids brengen me naar de top van een heuvel waar je een prachtig zicht hebt op zo'n vijftal aan elkaar palende spinnenwebben, fantastisch. De reden waarom ze hun rijst op 'terraces' planten is natuurlijk voor het cascade effect van de irrigatie. Het water stroomt zo van boven via gaten in de paddies, helemaal naar beneden en irrigeert zo de hele rijst terrace. Maar ook voor dit spinnenweb, dat vlak is, hebben ze een ingenieus irrigatiesysteempje bedacht. Het is een traditie die verwijst naar de daken van de huizen van hun voorouders. Deze hadden ook de vorm van een soort web. Traditie wordt hier in ere gehouden, da's zeker.
Het is al laat in de middag en ik begin een beetje in te kakken. Als we terug in het dorp aankomen voor een koffie, steek ik mijn gsm in de prise. Tuut, tuut, tuut, tuut, tuut, tuut, WTF?! Appjes, berichten, faceboek messages all over. 'Oei', wat is er nu gebeurd?! Als ik facebook open, zie ik tientallen profielfoto's met de Belgische vlag gekleurd. 'T is nie waar!!!' Hij valt meteen. Het vervolg kennen jullie...
De komende 2u in de wagen ben ik helemaal van mijn padje af. Ik zit naar buiten te staren en ben in shock... De chauffeur probeert me wat op te beuren maar ik antwoord hem heel kort dat ik even niet meer in ben voor grapjes en verhaaltjes. Hij laat me gerust. Het enige waar ik kan aan denken zijn de tientallen doden en gewonden die hun jonge leventjes laten door een uiterst laffe en vreselijke daad van een bende gekken. En ik heb medelijden met mijn lieve Indonesische moslimvrienden die nu het slachtoffer zullen worden van een misplaatse haat vanuit het westen.

Ik ben kapot als ik om 22u mijn kamer inkom. De emoties van de laatste uren hebben me geveld. Verdrietig vertrek ik naar dromenland...