Deel V: Alleen zijn, ik vind het heerlijk...

'Traveling is the only thing you can buy that makes you richer'

Deel V: Alleen zijn, ik vind het heerlijk!

Er is een groot verschil tussen je eenzaam voelen en je alleen voelen. Ik heb me nooit eenzaam gevoeld, nooit, geen seconde! Ik heb me echter wel veel alleen gevoeld...

Toen ik afscheid genomen had van mama, Schwanzie en Maris die bewuste 20ste oktober, ging ik door de pascontrole en daar zat ik plots, moederziel alleen in die grote hal. Ik kreeg het heel benauwd en zat te huilen. Ik kon niet meer stoppen, ik werd overmeesterd door emoties. Ik had hier zo naar uit gekeken maar plots was het allemaal zo echt. Ik ging alleen gaan reizen, de wereld gaan verkennen. Op mijn eentje... Moederziel alleen...
Maar nog geen uur later, op de vlieger zat ik urenlang te praten met Patrick, de Franse jongen naast me en t verdriet was al gauw over. Sindsdien heb ik me ontelbare momenten alleen gevoeld, maar ik heb er nooit of te nimmer meer verdrietig om geweest of om gehuild, integendeel...

Ik ben natuurlijk gewend om alleen te zijn. Ik woon alleen, leef alleen en ben heel vaak op mezelf. Ik geniet daar ook van, ik ben heel graag alleen. Mijn beste vrienden weten dat ook en begrijpen dat. Ik sport ook heel vaak alleen, lopen, fietsen, wandelen. Ik vind dat vaak leuker dan met twee. Het helpt me ontspannen en mijn hoofd leeg te maken. Thuis ga ik ook vaak alleen eten of een museum gaan bezoeken of tentoonstelling. Daar heb je niemand voor nodig. Meestal lees ik toch alles en staat de andere al uren aan de exit terwijl ik nog niet aan de helft zit.
Ik vind het heerlijk om niet te moeten praten en je gedachten gewoon de vrije loop laten gaan.
Ik zou dat vroeger nooit gedaan hebben, nooit gedurfd hebben, zou rap terug thuis gestaan hebben denk ik.

Ik heb tijdens die 8 maanden nooit heimwee gehad omdat ik mij alleen voelde. Je bent ook nooit alleen, nooit! Ik zeg altijd: 'als je alleen bent tijdens t reizen is t omdat je alleen wil zijn'. Er zijn altijd en overal mensen om je heen. Er is altijd iemand om mee te praten of gewoon naast te zitten. Altijd en overal!
Ik reis heel graag alleen en zal je vertellen waarom.

Ten eerste om hetgeen ik net hierboven beschreef.

Verder ben ik zo'n autist (haha, zei Schwanzie altijd...) als het op bezoeken aankomt. Als ik in een stad ben, moet ik alles gezien hebben. Ik lees vooraf die LP helemaal door en mijn planning is meestal gemaakt voor ik er uberhaupt aankom. En waar ik een hekel aan heb, is dat iemand deze zou gaan verstoren... Ik heb vaak mijn uitgestippelde plannen moeten aanpassen door bijvoorbeeld weersomstandigheden of sluitingsdagen of wat dan ook. Maar dan heb ik het nog steeds zelf in de hand en daar is het hem allemaal om te doen. Ik heb nu eenmaal graag de controle en touwtjes in handen. Ik wil zelf kunnen bepalen wat ik ga zien en niet. En daar ging het een beetje mis in Yangon, Myanmar. Matt was net hetzelfde type als ik. We waren 2 hanen in een kippehok en dat werkt natuurlijk niet. Daardoor heb ik even getwijfeld om met Ryan verder te reizen. Maar hij had al 2 maanden Matt vergezeld en was een volger.
Als je alleen gaat reizen, moet je alles, maar dan ook alles zelf plannen, organiseren, boeken. Ik had enkel mijn one-way ticket geboekt naar Hanoi. Verder had ik niks vooraf geregeld (op mijn eerste nacht na in Hanoi). Zou ik alle uren optellen dat ik daarmee bezig ben geweest... Het zijn dagen geworden. Er kruipt ongelooflijk veel tijd in tripjes bekijken, je inlezen, organiseren, boeken, vluchten en slaapplekken regelen. Je bent daar eigenlijk bijna voortdurend mee bezig. Maar ik vind dat wel leuk. Daarom heb ik zo graag met Geoff, Schwanzie, Dorien en madre gereisd. Die lieten me begaan en volgden, vaak in overleg natuurlijk. But I was always in control!
Als je lang alleen reist, ben je dat ook zo gewend en het gaat allemaal zo makkelijk. Dan kan je moeilijk omgaan dat dit plots voor jou zou gedaan worden. Ik doe dat liever allemaal zelf. Dan heb ik ook alleen mezelf te verwijten als er iets misgaat.
Tijdens mijn 2 maanden in Bali, waar ik het overgrote deel van mijn tijd gewoon 'niks' gedaan heb, wou ik de dagen voor mezelf. 'S avonds had ik genoeg klap en gezelschap in LL. Ik ontmoete vaak mensen die dan de volgende dag wilden gaan lunchen of op het strand wilden afspreken of uitstapjes gaan doen. Ik zei dat ook gewoon eerlijk. En mensen die solo reizen begrijpen dat. Ik wilde overdag gewoon alleen zijn, kunnen doen wat ik wilde. Als ik zin had in een massage, wilde ik dat gewoon kunnen doen. Als ik urenlang niks wilde doen omdat ik gewoon lui van de zon wou genieten, dan moest dat kunnen. Ik binde (bond?) mij aan niks of niemand. 'I cu tonight @ LL' texte ik gewoon brutweg terug. Daarmee was de kous af...

Tertio ontmoet je natuurlijk veel meer mensen als je alleen reist. In koppel of groep blijf je vaak bij die ene compagnie. En logisch ook, ik bedoel ze komen dan ook voor mij. Niks mis mee. Maar een van de redenen waarom ik de wereld wilde gaan verkennen was meeting people with stories. Zoals ik al eerder schreef, ik ben zo graag omringd door mensen van vreemde origine, zo boeiend...
The most interesting thing to meet zijn the people, remember...

Ten vierde ga je ook veel meer nadenken als je alleen bent. Ik vond mijn georganiseerde hikingtrips fantastisch, te meer omdat je dan heel veel bijleert over de omgeving en wat je ziet. Maar ik vond de solo hikes veel leuker. Ik heb zoveel kunnen nadenken tijdens het wandelen. Dat waren vaak mijn productiefste en meest interssante, waardevolste denkoefeningen. Vrij in de natuur... With the sounds of nature...
Ik weet niet meer hoeveel uren ik alleen op het strand in Sanur heb liggen staren naar de zee, mijn gedachten gewoon laten drijven, alle kanten op... Mensen vroegen me vaak, raak je dat hier zo niet beu? Nee, ik heb daar elke keer weer van genoten, honderden uren lang niksen, denken... Dat raak je niet beu, nee...

Je leert jezelf het beste kennen als je alleen bent, alleen tegen de muur loopt, alleen verdrietig bent, alleen waanzinnige momenten beleefd, alleen gelukzalige momenten hebt omdat je het allemaal veel bewuster meemaakt. Je bent op jezelf aangewezen, niemand vertrouwd om je heen om je te troosten, helpen, of mee te delen. Je ervaart heel bewust en diep hoe je op iets reageert, hoe je iets ervaart, welke gevoelens een gebeurtenis oproepen en gaat daar ook veel meer bij stilstaan en over denken. Ik stel mezelf ook vaak de vraag: wat voel ik nu? Waarom voel ik dat? Wat triggert mijn gevoel? Hoe voel ik me bij dat gevoel... En ga vergelijken tussen bepaalde situaties. Je kan op die manier ook negatieve gevoelens makkelijker plaatsen.
Ik voel me niet goed deze ochtend... Fysisch of psychisch? Zit niet goed in mijn vel. Waarom? Analyseer de reden en dan kan je dat veel beter plaatsen en er iets aan doen.
Je wordt er ook sterker en harder van natuurlijk. Er is niemand om je heen die je kan troosten of helpen, eens een knuffel kan geven. Dat miste ik soms toch wel eens, een knuffel, een vertrouwde face to face babbel, een beetje affectie. Maar daar hebben we tegenwoordig een draadje voor e al is dat lang niet hetzelfde natuurlijk...

Even voor de duidelijkheid, ik heb enorm genoten van al mijn vriendjes en familie die mij tijdens mijn trip zijn komen bezoeken of vergezeld hebben, van Sofie in Bankgkok, Schwanzie in Phuket, Cathérine en Frank in Phuket en Bali, M&M in Bali, Dorien in Bali/Lombok/Flores, Camille op Bali, Geoff op Bali/Lombok en natuurlijk Madre op Bali/Java. Vond het altijd heerlijk om eens vertrouwde mensen terug te zien, eens over iets anders kunnen spreken dan waar je vandaan bent en waarom je reist. Gewoon eens over vertrouwde dingen...
De topper was natuurlijk mijn kerstcadeau: mama aan de ander kant van de wereld. Best time of my life! Dat vertel ik nog aan iedereen... Heb er zelfs een Duitse meid mee aan t huilen gebracht op Fraser Island...
Dat waren de beste 2 weken van heel mijn reis. Man, wat ik heb ik gehuild die dag...
En elke keer weer als ik iets bijzonders beleefde, zag, ervaarde, moest ik denken: was mama maar hier bij me, kon ik dat maar aan haar tonen, konden we dit maar delen...

Maar elke keer, op mama na dan, was ik ook weer blij als iemand vertrok, blij dat ik terug alleen was, op mezelve. Snakte daar elke keer naar en vond het steeds een verademing. Ik herinner me dat Schwanzie stond te huilen op de luchthaven op Pulau Langkawi, Malaysia terwijl mijn geluk niet op kon want ik vertrok terug naar Bali die avond.

Je raakt er aan gewend, je wordt het gewoon, en je raakt eraan verslaafd. Alleen zijn, ik heb er o zo van genoten. Ik zou het zo opnieuw doen.
Alleen zijn, totaal in control en alles zelf managen.
Alleen zijn, en duizenden mensen ontmoeten van overal ter wereld.
Alleen zijn, en lekker niks doen en je gedachten laten gaan.
Allen zijn, en lekker je zin doen, je eigen planning maken en gewoon doen waar je op dat moment zin in hebt, zonder rekening te hoeven houden met anderen.
Alleen zijn, de ideale ontdekkingreis naar je innerlijke zelve.

Alleen zijn, ik vind het heerlijk!