Deel VI: even van die sneltrein af...

'Traveling is the only thing you can buy that makes you richer'

Deel VI: even van die sneltrein af...

Tijdens de laatste 20 maanden had ik gelijk altijd iets, heel veel hoofdpijn door overbelasting van mijn ogen, mijn zicht die maar bleef achteruit gaan, hoofdpijn door vaak maaltijden over te slaan en ondertussen teveel te roken, last aan mijn darmen of maag, pijn aan mijn nek. Vaak ook allerlei rare dingen tussendoor die dan van zelf weer weg gingen. Ik heb ook eens accuut een heel vreemde uitslag gehad die ongelooflijk jeukte. En sinds enkele maanden had ik een cyste op mijn pols die daar maar bleef wonen.
'Teveel stress?'
'Ikke stress? Banee, ik heb geen stress, gewoon veel werk'
Ma wel vaste klant bij de farmacie... Altijd iets met mijn lijfje...

Ondertussen weet ik wel beter...
Het is pas als je van de trein af springt en even terug op de grond staat, dat je pas beseft wat die razende snelheid met je lichaam doet.
Het is pas achteraf dat je beseft in wat voor een ritme je zat. Ik was ervan overtuigd dat mijn work-life balance ok was. Ik deed mijn job ongelooflijk graag en ben geen enkele keer tegen mijn zin de grens over gereden of bij onze noorderburen blijven overnachten. Het kan toch geen kwaad om heel veel te werken, als je t maar graag doet, dacht ik altijd. Dag en nacht was ik er mee bezig. Maar ik vond dat niet erg, ik deed het graag...
Nu begrijp ik waarom politiekers in de regeringen er na een jaar vaak 10 jaar ouder uitzien. Hoe graag je het ook doet, het is pure roofbouw op je lichaam.
Mijn work-life balance was helemaal niet ok. Ik liet vaak dingen in het weekend omdat ik schrik had dat ik de maandagochtend niet fris zou zijn. Lang dacht ik, zolang je in de week veel werkt, en in het weekend vrij bent, is het ok. Maar ik was helemaal niet vrij in het weekend. Mijn vrijdagavond was ik vaak al kwijt doordat ik stikkapot was. De halve zaterdag lag ik bij te slapen en de zaterdagavond wou ik niet te laat in mijn bed want anders zou ik de zondagavond niet kunnen slapen en bijgevolg geen mens zijn om de week te starten. Mijn hele weekend werd eigenlijk ook onbewust bepaald. Ik was helemaal niet vrij in het weekend...

Ik had meteen vrede met de beëindiging van mijn arbeidsovereenkomst en heb me volop op mijn nieuw project gestort. Was dan ook al vrij snel 'afgekickt' zeg maar. Psychologisch zat ik goed en eens ik fysisch wat uitgerust was en mijn lichaam wat tot rust was gekomen, voelde ik mij kiplekker. De hoofdpijnen en andere kwaaltjes hielden vanzelf op en ik voelde mij gelijk ook veel gezonder. Ik heb in die tussenweken in Antwerpen heel veel gewandeld en gefietst om het hoofdje te legen. Dat voelde zo goed aan.

But the best was yet to come...
Ben er meteen in gevlogen in Vietnam. Alle dagen waren volgepland en toen mama na 5 weken vroeg: 'begin je nog niet moe te worden!' Zei ik: 'nee, helemaal niet, energie voor duust'. Ik rookte veel minder, dronk toen heel weinig en had een vrij constant ritme. Geweldig om te ervaren welke positieve impact dat heeft.
Als je 8 maanden lang elke dag opstaat met de zon, every single day, elke dag zoveel vitamine d kan opslaan, dat doet wat met je lichaam en geest.
Als je 8 maanden lang elke dag je zin kan doen, doen waar je zin in hebt... 8 maanden lang zoveel moois kan zien, van de pracht van de natuur kan genieten, helemaal tot rust kan komen, innerlijke rust, dat doet wat met je lichaam en geest.

Ik ben met een verkoudheid vertrokken (van te zwaar uit te gaan de week voor mijn vertrek), ik ben nadien nog 1 keer verkouden geweest door de airco. Ik ben nooit ziek geweest, nooit hoofdpijn gehad, geen last van de darmen behalve van het eten... Toen ik gisteren in de vertrekhal zat in Doha, viel me plots op dat mijn cyste weg is, zomaar.
In BeNe heb ik altijd paarse voeten of dooie vingers van de kou. 8 maanden geen last van gehad...

In BeNe schatten mensen mij doorgaans 4-5 jaar ouder dan ik ben. En ik weet wel, dat komt natuurlijk ook wel door mijn job.
Aan de andere kant van de wereld schommelde dat van 24 tot 30... Heerlijk!
Een mens kan er 5 jaar ouder uitzien van de stress en vermoeidheid maar omgekeerd er ook 5 jaar jonger uit zien zonder stress!
Het is ongelooflijk wat stress met een lichaam doet, maar nog veel bijzonderder wat geen stress hebben met je lijfje doet...
Ik heb me zo fit en gezond gevoeld, zoveel energie. Ik heb fysiek activiteiten gedaan die ik niet zou gekund hebben toen ik nog aan t werk was.
Ik heb mijn grenzen opgezocht en ben enorm geschrokken hoe ver ik ben kunnen gaan. De hiking tochten in Myanmar, Singapore en Sumatra leken zwaar, maar waren zo ontspannend. Elke keer weer was ik zo fier op mezelve dat ik dat probleemloos kon. De tocht op Rinjani was een enorme verrijking op lichamelijk en geestelijk gebied. Als het goed zit in het kopje, kan je de wereld aan. Ik heb toen echt mijn grenzen verlegd, en heb iets verwezenlijkt waar ik voordien enkel kon van dromen.

Ik ben op een ander ritme gaan ademenen, wandelen, bewegen. Ik ben veel rustiger. Dat komt natuurlijk ook doordat je meer tijd hebt, maar je moet het kunnen. Ik herinner me dat ik met mama aan het wandelen was in Ubud de eerste dagen en ik haar vroeg: 'zit er een Sumatran tiger achter je aan of zo?' Ze moest lachen... Maar besefte al snel dat ik gelijk had. Ze hoefde helemaal niet zo snel te stappen, daar was geen enkele reden toe. Maar het is niet zo makkelijk, niet vanzelfsprekend om zomaar plots je levenstempo aan te passen. Wij hebben doorgaans geen tijd en dus geen geduld om op een boemeltrein te zitten. Het moet altijd vooruitgaan...

Ik ben benieuwd hoelang dit gelukzalig stressloos gevoel zal duren eens ik terug aan de slag ga... Want je denkt natuurlijk altijd: 'ho, ik ga het wat rustiger aan doen'. Maar ik ken mezelf. Eens ik een projectje heb gevonden waar ik volledig zin in heb, waar ik me weer voor de volle 100% kan voor inzetten, waar ik vollenbak voor kan gaan, dan spring ik zo die sneltrein weer op...