Day 100: ADVENTURE @ Pulau Samosir

Wanneer ik met Schwanzie zit te facetimen 's avonds, spot ik in mijn rechterhoek nog een lekker dier naast me. Naast een dikke Amerikaan is hij de enige gast in mijn hotel. Even chekken vanwaar hij is... Duitser... Oef, dan heeft hij niet gehoord wat ik net tegen Schwanzie zei. Haha...
De volgende ochtend word ik wakker in mijn gezellig Batak huisje en eigeblijk niet veel zin om veel te doen. Het hotel heeft een prachtige tuin en een privé stukje om te zwemmen in de lake. Heb een boek van mama gekregen en besluit me er eens aan te zetten op een ligbedje in t zonneke. In de late namiddag zit ik op de oever met mijn voetjes in t water te genieten van mijn waanzinnig mooi uitzicht als plots de Duitser op enkele meters van mij zijn kop boven het water steekt. 'Hey, little crab, how are you?' Insmeren was weer niet nodig dus de bergzon heeft me goed te pakken. Hij had me van ver gespot en was onder water gezwommen tot net bij mij. Grappig. Hij komt naast me liggen en we zitten gezellig te praten. Hij is hier al bijna 2 weken en raakt hier niet meer weg, hmmm, snap ik.
'S avonds gaan we naar Roy's Pub. De eigenaar is de broer van Rulas, de eigenaar van de Linga Longa bar. Dit kon ik niet missen natuurlijk. Daar tref ik de 2 jongens van de taxi en we spelen wat partijtjes pool. Plots hoor ik de live band my favorite Sumatran song, 'Toba paradise' spelen. Hij is de schrijver van dit nummer. Sweet! A lot to talk about of course...
De volgende morgen gaan we een scooter huren en rijden we rond het eiland. Wat een prachtige stek. Heel mooie uitzichten, zo relax, zo rustig en prachtige mensen die Bataks.
Er vallen hier niet zoveel activiteiten te doen. In de LP staat er wel dat je kan gaan trekken in de mountains. Er is echter heel weinig info en ook hier kan niemand ons echt vertellen waar de trails lopen, hoelang het duurt, enz... Een of andere gast in de homestay naast ons zegt dat we naar het volgende dorp moeten rijden en daar het begin van het pad vragen. Hij geeft ons geen zekerheid want heel weinig mensen doen dit en het kan best zijn dat de trails, voor zover die er al zijn, helemaal dicht gegroeid zijn. Tja, we kunnen het proberen, als t niet lukt, keren we terug. Spannend...
Wanneer we nog geen km verder zijn, treffen we een Duits koppel met gsm in de hand. Zij heeft 'memaps' en dat werkt off-line. Achter ons roept een local dat we verkeerd aan het lopen zijn dus geen idee in hoeverre die app te vertouwen is. Met z'n vieren klimmen we verder. Het is vaak zoeken en raden waar het pad precies loopt maar we gaan vooruit. Het koppel wil overnachten en het eiland oversteken, wat zo'n 10u hiken zou zijn. Op de top zou er een of andere guesthouse moeten zijn waar ze willen overnachten. Ze hebben een soort kaart gekregen, maar veel valt er niet uit te halen. Het blijft guessen. Het is zo ongelooflijk steil dat we elk half uur even moeten pauzeren en uitblazen. Het is niet echt warm maar de hoge vochtigheidsgraad doet het zweet van ons afstromen. Zeikenat! We blijven klimmen en bereiken na 3u eindelijk de top. Mega view! Maar er is niks... Een bos... We gaan door en bereiken een soort jungle vol spinnen en heel hoge begroeiing. Geweldig! Na een uur zien we plots in het niets een half afgeknaagd bordje met 'Jenny's guesthouse'. Het is half 2 en als we nog terug willen, moeten we niet te lang meer wachten. We pauzeren en bespreken wat we gaan doen. Geen idee hoe ver die guesthouse ligt. Phillip wil verder, ik twijfel. We zijn zo diep de jungle in gegaan dat we het grote meer al lang achter ons gelaten hebben. Het pad is nauwelijks zichtbaar en ik heb nu al schrik dat we het nooit meer gaan terug vinden. Ach ja, why not? Mijn 100ste reisdag mag best avontuurlijk en spannend zijn... We trekken verder en hij belooft me dat als we na een half uur nog niks gevonden hebben, we terug keren. We hebben zeker 3u nodig om terug af te dalen en ik wil absoluut vermijden dat we dit in het donker moeten doen.
Na 20 min bereiken we een soort grasplateau met wat Batak huisjes. Jiha, Jenny's guesthouse. Man, man, man, je zal hier maar wonen, midden in de jungle forest, op 4u van elk leven vandaan. Een man ontvangt ons hartelijk een geeft ons iets warms te drinken. We zitten op 1.600m en het is hevig beginnen regenen. De koude overvalt ons. Hij toont ons zijn huis en vertelt over zijn leven. Dit is zo surreëel! Dit zijn gewoon oermensen! Hij weet niet eens hoe hij onze camera's moet bedienen om foto's te maken. Maar uiteraard heeft hij wel Coca Cola in huis! Oef, we zijn nog in de beschaafde wereld...
Na een half uur maan ik aan te vertrekken. Ik ben er niet gerust in... We zijn gelijk zo ver afgedwaald en ik heb schrik dat we nooit meer langs dezelfde weg terug geraken. Verloren lopen betekent zonder twijfel overnachten in de jungle. We hebben nog exact 3u voor de zon gaat slapen. Op de weg terug merkt hij dat ik eigenlijk half in mijn broek aan t doen ben. Hij stelt me voortdurend op mijn gemak. Hij is zo relaxed en vindt dit geweldig. Af en toe vinden we het pad niet meer en moeten we terug naar boven tot we iets herkennen. Het heeft heel hard geregend en de paden zijn zo glad dat we om de beurten alle 5min op ons gat liggen. Die klote poncho die ik gekocht had voor de dodentocht is niks waard. Wanneer ik dat kreng over mijn hoofd trek, begint hij spontaan uit te scheuren. Wow, zeer handig! Bij deze, smurfin: deze neem ik niet meer mee naar mijn volgende dodentocht, waardeloos! Trouwens zonder poncho word ik nat van de regen, met ben ik gelijk helemaal nat van t zweet. Weg met dat kreng dus maar.
Op een gegeven moment is het zo steil dat ik 5m naar beneden glij tot tegen een omgevallen boomstam. De stam ligt echter los en ik slier met stam en al zo'n 20m naar beneden. F*cking hell... Voor het eerst merk ik een heel bezorgde blik in zijn ogen... Mijn benen staan vol met striemen en strepen van alle takken en planten. Mijn rechterarm is bezaaid met bollen, zeker een of ander raar beestje die me te grazen heeft gehad.
Damn, waren we maar boven gebleven.... Ben er niet gerust in...
Na anderhalf uur zijn we uit de bossen en komen we op het plateau waar de lake terug zien. Oef... We halen het.
We zijn ruim voor zonsondergang terug beneden en wanneer we de weg bereiken, staan al die locals naar ons te gapen. Bladeren in mijn haar, mijn broek zwart van de aarde, mijn t-shirt is beschildert met alle tinten van de jungle, mijn huis is geschaafd aan alle kanten. Mijn gezicht en handen pottezwart. We zijn gelijk 2 bosbewoners die ergens uit de grond komen gekropen.
Dit was wel geweldig! Wat een avontuurlijke trekking. Ik krijg er maar niet genoeg van. Elke trek of hike die ik doe is weer zo anders. Dit is ongetwijfeld de meest avontuurlijke en gewaagde... Dit had ik nooit alleen gedurfd moet ik toegeven.
We zouden nog een pintje gaan drinken in Roy's pub maar ik denk dat hij in slaap is gevallen.

Deze morgen wakker geworden om 6u van de jeuk. Pas nu besef ik welke sporen deze trek op mijn lijfje heben achter gelaten. Overal striemen, beten, bollen, uitslag van bepaalde bladensoorten. Damn! Ik zie er niet uit! En de jeuk is ondraaglijk, op mijn benen, armen, zelfs mijn nek staat vol...

Vandaag verlaat ik Toba paradise, met pijn in het hart. Wat een prachtig stukje paradijs! En weer moet ik afscheid nemen....
Ik heb een vlucht naar Bangkok de 13de feb. Hij vliegt maandag naar the Philippines. Erna ergens mid-feb zakt hij weer af richting Thailand, Ko Pahgnan, hmmm, helemaal niet verkeerd natuurlijk...
Ik ga nog een nachtje in Medan slapen, afgesproken met mijn jungle boy uit Bukit lawang vanavond voor mijn laatste avond op Sumatra, mijn laatste avond in Indonesië... Enfin, voor nu althans...
Ik ben hier nu ruim 6 weken en ben bijna gehecht geraakt aan dit land. Heb hier zo'n ongelooflijk leuke tijd gehad, zo verschillend: 2 weken met M&M in Jakarta en Bali, alleen 8 dagen in Sanur, 2 weken met madre op Bali en Java, alleen 10 dagen in Sumatra. Wil hier eigenlijk helemaal niet weg... Verre van... Zou hier best nog wel wat willen verder genieten...
Maja, mijn visum verloopt bijna dus ik moet er onherroepelijk uit, maar nog veel belangrijker: mijn lieve Schwanzie is straks boarding op Zaventem en zal me opwachten als ik morgen terug naar Singapore vlieg. Heb de toeristische highlights al gezien. En ik moet zeggen, na weken natuur verlang ik wel om es goed en zwaar door te zakken, Western style! Daar is Singapore natuurlijk the place to be voor! Hopelijk heeft ze doosje Dafalghans mee...

Klaar voor weer een nieuw avontuur!

Ik moet gaan, mijn taxi naar Medan vertrekt...