Met pijn in de buik from the jungle to paradise...

Die lift van mijn vriendelijke buren naar Danau Toba heb ik niet gehaald...
Na een dagje chillen in de jungle, plonzen in het meer en raften op de banden geniet ik 's avonds van live music in mijn guesthouse, dat vrij op het einde van het dorpje ligt. Tot het dorp zelf ben ik nog niet geraakt... Het einde van mijn straatje geeft namelijk toegang tot de jungle, dus enkel nog maar naar links gegaan. Naast mij zit een travel agency. De lokale jongen daar is samen met een Nederlands meisje. Veel meer toeristen heb ik nog niet gezien. Gezellig op schok met de locals en na chillen op hun terrasje 's avonds. De live band is echt slecht maar gaan slapen is voor mij geen optie. De muziek staat keihard en mijn kamer is er net boven. Ik heb geen keuze... De volgende zanger is beter en plots loopt mijn guesthouse helemaal vol. Wel 100 man in die bar beneden. Ik vraag mij af waar die allemaal vandaan komen maar wanneer ik goed rond kijk, is bijna 3/4 locals. Heel het dorp is daar precies samen gehokt. De weinige westerlingen boeien mij eigenlijk niet en ik raak aan de praat met wat locals. Om 1u moet de muziek uit en een jongen vraagt me of ik nog mee wil naar een andere tent. Why not? Andere tent vraag ik me af. Hier is helemaal niks... Zo'n 200m rechts van mijn guesthouse ligt op een heuvel een bar. Wanneer ik de trap op loop, sta ik perplex. Een massa volk staat daar te hakken op de grootste ronny beats. Wat een luide dance music en eens boven murwel ik mij tussen wel 500 man. WTF? Een hak kot midden in de jungle??!! Kapotlachen! Er zijn dus wel degelijk toeristen in Bukit Lawang! Merendeel Nederlanders en Duitsers die zich volledig smijten op mega luide en harde beats. Om ter zatst...en stoned... Ik stond daar echt gewoon een half uur met mijn mond vol tanden te kijken naar die enorme massa jongeren, uit het niets gekomen...
Tegen 5u in mijne nest gerold en om 7u stond mijn gids op mijn deur te bonken dat ik moest gaan. Laat maar... Vertrek maar, ik ga morgen wel met de bus. Met ne serieuze kater draai ik mij nog ne keer goed om. Mijn buren gingen er een dagtrip van maken. Niet rechtstreeks naar Lake Toba maar met verschillende tussen stops. Die reis ging 10u duren. Pfffff, ik blijf nog een dagje hier chillen.
Wanneer ik de volgende ochtend zelfde tijd beneden sta met mijn rugzak, komt die jongen mij vragen of ik niet nog 1 dag langer wil blijven. 'Sorry, but I really have to go now...' Anders blijf ik hier de hele week plakken. In de Lonely Planet staat er bij Bukit Lawang naast de jungle treks dat de meeste toeristen hier 1 of 2 nachten boeken, maar uiteindelijk 5-7 nachten blijven plakken. Toen ik aankwam kon ik dat moeilijk geloven... Heb er echter ook 5 afgerekend uiteindelijk... Zalige plek! Chillen en van de pure natuur genieten met de lokale bevolking, heerlijk is dat!
Op de kleine toeristenbus naar Danau Toba zijn we met 8 man: een chauffeur die geen woord Engels spreekt, 2 Duitse meisjes die enkel tegen elkaar praten, een Nederlandse jongen die een stukje familiegeschiedenis komt inkijken, een duo jongens: Duitser en Zweed die samen in Zuid-Korea studeren, een heel aardige oudere, gepensioneerde Nederlandse man die 6 maanden in NL woont en dan in Thailand gaat overwinteren en mezelve. We zitten alles behalve comfortabel en de rit duurt ongeveer 7u. Ik haat zulke reisdagen maar ze horen er nu eenmaal bij. Bovendien zie je natuurlijk heel veel en meestal gebruik ik die reistijd om wat bij te slapen. Niet dus! Sumatra heeft 1 'high way' die van Zuid naar Noord doorheen het eiland loopt. Ik begrijp niet waarom ze t in godsnaam een 'high way' durven noemen want meer dan een bumpy weggetje is er niet... My God! Slapen zit er niet in want je moet je de hele tijd vast houden om niet door en tegen elkaar geschud te worden. Wreed! Ik zit wat naar buiten te kijken en weg te dromen als plots de Duitse een kreet slaat. De rugzakken op het dak zijn losgekomen en 1 rugzak is langs haar kant tegen het raam gevallen. Ze schrikt zich rot en wij bijgevolg ook. De chauffeur stopt om de zakken terug met datzelfde dunne waslijntje vast te knopen. Ik zeg tegen de groep dat ik het niet vertrouw en hijzelf blijkbaar ook niet want een half uur later stopt hij, stapt uit en is weg. Hij komt even later terug met een dikker touw en herbegint.
We rijden de bergen in en worden letterlijk van de ene naar de andere kant gesleurd. Plots moeten we een vrij steil stuk omhoog en hij redt het niet. We bollen wel 30m achteruit en iedereen doet het zowaar in zijn broek. Ik voel mij echt niet op mijn gemak en de gepensioneerde man op de passagierszetel voor mij slaat alle kleuren uit. Hij stopt en geraakt niet meer vooruit. Daar staan we, in het midden van de weg, in een bocht op een berg. Iedereen zoeft langs ons heen, zowel links als rechts. Uitstappen is geen optie... Hij geeft maar gas maar we gaan niet meer vooruit. T zal toch niet...
Hij stapt uit en begint aan die bus te prutsen. We worden zenuwachtig. De laatste ferry naar ons paradijseiland gaat om 6pm en we hebben al zoveel tijd verloren.
Eens weer on the move moet iedereen wijken. Hij schiet in de stress en begint te racen. Ik moet mijn ogen sluiten want anders word ik gek. Grote trucks met wel 20 kinderen op het dak komen recht op ons afgereden wanneer hij zijn voorgangers inhaalt. Ik word bijna misselijk. Ik ben echt bang en ben niet de enige... Onze angstvallige en machteloze blikken kruisen elkaar voortdurend... Mijn buik doet pijn en af en toe denk ik, nu stap ik uit...
Verschillende malen moet hij alles toesmijten om te kunnen remmen voor vanalles en nog wat. Wanneer hij plots een moederkip haar 2 kindjes bruutweg ontneemt, slaat hij plots helemaal om en lijkt zelfs signalen van enig medeleven en droefheid uit te stralen. Helaas van korte duur en we razen verder richting Parapat, waar de laatste ferry bijna uitvaart. Om 2 voor 6 freint hij als een gek voor die boot en sleurt hij ons bijna die bus uit. De frisse lucht smaakte nog nooit zo veilig... Oef!

Op de ferry is het ronduit genieten. Wat een rust! Wat een prachtig zicht. Eindelijk vaar ik op Lake Toba... 'Toba paradise' zoals de jongens in de Linga Longa deze prachtige plek noemen. Ik snap meteen waarom. Ik ben helemaal excited en heb hier echt naar uitgekeken. Eindelijk zal ik kennis maken met hun geboorteplek... Eentje heeft me het adres gegeven van de homestay van zijn ouders en ik kijk er echt naar uit om die mensen te ontmoeten en een paar dagen in zijn familie te mogen vertoeven. In stilte varen we verder richting Pulau Samosir, het eiland dat midden in de lake ligt en zo groot is als Singapore. Echter bestaat dit vooral uit bergen en bossen, omringd door kleine dorpjes met een heel sterke, lokale cultuur: Batak.

Ik geniet nu vooral van het uitzicht en denk aan mijn vriendjes uit Sanur...