Na 78 dagen REUNITED!

Wanneer ik wakker word die ochtend, is het eerste wat me te binnen schiet 'Ik moet en zal mijn pasport hebben vandaag'. Bijna gelijktijdig wordt mijn chagrijnigheid omgetoverd in vreugde want mama komt straks aan... Mega!!
Ik check mijn gsm en geen berichten. Ik had haar gevraagd niks te laten weten zolang alles volgens plan verliep. Mooi...
Bij het openen van mijn mailbox, zie ik Leo staan en denk ik, oei, dat kan niet goed zijn... Hij heeft mama gisteren op Schiphol afgezet en stuurt me dat de vlucht 1u vertraging heeft. Ik check haar flight data en zie dat ze in Kuala Lumpur maar 1u overstaptijd heeft. Hmmm, als dat maar goed komt. Ik stel papa gerust dat die long distance flights de verloren tijd meestal wel inhalen. Het ergste wat kan gebeuren is dat haar bagage niet mee is, da's nu ook geen drama. Bikini's genoeg bij...
Met de mini boeddha in mijn tas (hem nog even snel strelen) die ik als geluksbrenger van Mariska heb gekregen, laat ik me rijden naar de Kantor Imigrasi, waar ik meteen alle balies afscan op zoek naar de mooie lieverd van gisteren. Check. Hij neemt mijn documentje aan en vraagt me om te gaan zitten. Pffff, mijn hart bonkt in mijn keel en ik ben retezenuwachtig. Als ik mijn pasport hier niet mee krijg, heb ik een probleem. De minuten lijken wel uren en het wachten duurt een eeuwigheid. In de wachtzaal van de foto's hangt een tv scherm met van die grappige candit camera filmpjes op. Ik besluit me daar te gaan zetten om wat te ontspannen. Door het gieren van lachen hoor ik 45min later bijna mijn naam niet... Een adrenalinestoot port me in de maag...
Van ver zie ik hem al met mijn pas in de hand staan en er gaat een golf van ontlading door me heen. Yes, ik kan met een gerust hart verder...
Ik ben een uur te vroeg in de luchthaven dus tijd zat... De vlucht staat erop maar is 80min vertraagd... Ai. Nog een uur langer denk ik... Voor haar dan... Ze is gisteren ochtend om 6u thuis vertrokken naar A'dam, dan naar KL, dan naar Jakarta en ik heb haar nog een vlucht bijgeboekt naar Denpasar, Bali. Ik zit even uit te rekenen en kom aan een totale reistijd van maar liefst 30u. Nie slecht voor een eerste Asia experience... Ze zal haar vuurdoop goed doorstaan hebben als ze hier straks aankomt...
Die gaat een wrak zijn als ze hier toekomt denk ik.... De wifi doet het hier uitstekend en ik ga een uurtje facetimen met Schwanzie om de tijd (en zenuwen) te doden. Na 2,5 maand zie ik haar eindelijk terug! We zijn nog nooit zo lang van elkaar gescheiden geweest. Gelukkig bestaat facetime...
Het blijft maar duren... Als alles maar goed gegaan is... Seffes zit ze er niet op... Alle doem scenario's passeren de revue tot daar plots, gezwind een Belgische dame met backpack tussen al die bruine locals vanuit die deur komt aan fladderen. Jiiiiiiiihhhhaaaaaaa! De innige omhelzing was een foto waard... Moe? 'Nee, hoor, wel dorst! Zin in een pintje!' Haha! Dat' wordt meteen geregeld. Geweldig....

En ze heeft zelfs nog veel energie om te praten en te vertellen. Hier komt ze...

In december boek ik voor het eerst in mijn leven een vlucht naar de andere kant van de wereld. Waarom? Om mijn dochter terug te zien die ik miste van in oktober. Zenuwachtig, had ikzelf gedacht maar nee, ik werkte gewoon rustig verder. Vanaf 2 januari begon ik de uren af te tellen want ik had via ft gezien en gehoord dat zij daar
zo gelukkig is. 6 januari, de grote dag. Manlief brengt me naar schiphol, nog altijd alles onder controle want an had me een spiekbriefje meegegeven. Amsterdam - maleisie en daar had ik een uurtje om over te stappen naar jakarta. Inchekken en wegwezen. Oepsa, vlucht heeft uur vertraging, oei daar gaat mijn aansluiting. Maar nee hoor, op het vliegtuig volg ik regelmatig de vlucht en ik zie dat onze captain het uur inhaalt Weer op mijn spiekbriefje gekeken en het gaat eigenlijk allemaal vlotter dan ik dacht. Na zo'n twee uren sta ik op jakarta. Stap uit het vliegtuig, loop door de hall en ik kom terecht in een ware sauna. Oei, die mannen kijken want ik moest wat kleren van mijn lijf.
Het was de bedoeling dat an me daar kwam afhalen maar de plannen waren veranderd, ik moest nog verder naar bali. Had ruim de tijd om vertrekhal te zoeken maar...mannekes...warm, zweten... Zag op de borden dat er ieder uur een vlucht ging en zag ook dat dit goed ging lopen tot het aan mij was. Man, veel uitleg gaven ze daar niet alleen dat er alweer een uur vertraging was dus ik op mijn gemak sigaretje gaan roken. In het rokerslokaal alleen mannen en je kon er de rook snijden. Je hoefde eigenlijk geen op te steken als je er binnenkwam had je al een gerookt. Al die blikken terug op mij! Dan nog maar beetje lezen. Opeens zie ik een aantal mensen rechtveren naar een deur. Ik rap mee en wat blijkt, allemaal op een bus geduwd en midden op de luchthaven stond het toestel. Een kadukkelek trapje aangeschoven en plaatsnemen. Deze vlucht duurde uurtje en ik begon me een beeld in te prenten van de dorpjes en stadjes onder me. Eindelijk...na zo'n 30 uren reizen...ik was er, eerst nog bagage ophalen en dan rap naar buiten...en ja hoor, wie kwam er rond mijn nek gevlogen na 78 dagen...mijn bloedeigen dochter. Wat een weerzien, natuurlijk met traantje erbij. Joepie, ik heb haar gevonden!
Na kwartiertje op adem komen, taxi in en naar onze eerste bestemming. Oeps, volledig relaxed, alhoewel mijn eerste ervaring met al dat verkeer en vooral zoveel scootertjes was even slikken maar het voornaamste was dat we weer samen waren!
Eerste locatie: ubud. Wat een mooie guesthouse. Beetje veel volk maar voor mij geen probleem. Er lopen daar zo'n 150 mensen van over de hele wereld rond die eigenlijk allemaal mijn kinderen kunnen zijn. 'S avonds alleen wat bijgeklets met een biertje, lekker eten en afspreken wat we de volgende dag gaan doen. Biken of cooking class? Ik kies cooking class om de vermoeidheid van de vlucht wat weg te werken. We worden opgehaald en samen met een schots koppel gaan we eerst naar de lokale markt. Daar trek ik toch wel mijn ogen open. Wat een rommelig gedoe, bij ons kan dat gewoon niet. De markt wordt zeker gesloten qua hygiene. Maar al die verschillende groenten, fruit, bloemen en kruiden (wat een rijkdom). Het vleesgedeelte wil ik ook zien maar daar ben ik even rap weer buiten. Wat een vrezelijk stank is me dat.
Dan naar cookingclass. Alweer mooie locatie, wat is iedereen hier vriendelijk zeg. Eerst leren we hoe ze bloemenbakjes maken voor hun offer en dan mogen we aan de slag. 8 verschillende gerechtjes. We gebruiken eigenlijk voor 7 gerechten bijna dezelfde ingredienten, het 8ste is dessert. Allemaal lekker en zeer mooi gepresenteert. Daarna smullen en wat praten met de familie.
Terug naar guesthouse om wat te rusten en plonsje te maken. Na zo'n uurtje loopt het weer vol en iedereen praat daar met iedereen wat het soms wel noisy maakt.
Volgende dag, biken. Eerst bezoek aan koffieplantage. De koffie van de strontjes, waar an het al eerder over had vond ik maar niks, de andere die je mag proeven zijn lekker. Dan bezoekje aan een lokaal gezinnetje. Amai, dat was mijn eerste schokje. De whole family together, er waren er toch zeker 20. Grootouders, zoon met zijn kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Die mensen hebben daar echt bijna niks behalve hun hanen waar ze zo fier op zijn. Erna verder de fiets op en dwars door de rijstvelden, wat een mooi zicht. Ik was weer de ganse dag op zwier met mijn kinderen maar was eigenlijk wel fier dat ik niet moest onderdoen behalve in het spreken. Die gasten onder elkaar kunnen wat af tetteren over al hun reizen die ze al gemaakt hebben. Ik ben daar een dikke zero tegenover.
3de dag: op naar pemuteran met taxi. Bij ons ondenkbaar voor welke prijs je zo'n grote afstand aflegt. Die mensen stoppen en wachten dan ook nog onderweg als je iets wil zien. Wij dan maar een stop in een plantentuin (zo en zo), volgende stop zeer mooie waterval gezien. De volgende stop ons hotel, wow, zo mooi. Welkomsdrankje, lekker watermeloensap. Naar ons kamer gebracht, nog eens wow, bed vol met bloemetjes en blad met welcome ms dhont. In de mooie tuin zwembad en nog restaurant ook. Daar toegekomen een beetje gerust en dan naar traditioneel balinees gevechtsport. Stonden ze daar elkaar te slaan met bamboestokken tot er ene een grote striem op lijf of gezicht had en fier dat ze waren. Dit was niet mijn ding dus maar naar boven voor het super mooie uitzicht. Nog eens wow.
Volgende dag gaan snorkelen. Al die mooie kleuren onder water had ik nog nooit gezien of gedaan. 'T was de max maar, en mijn vriendin lieve had me gewaarschuwd, ik was goed verbrand. Maar ja, zoals mijn mama altijd zei, wie zijn gat verbrand moet op de blaren zitten.
3de dag om 6uur klaar staan voor wandeling door het national parc met gids. Begon die vent ons daar een uitleg te doen over al de verschillende bomen. Ik ben eerlijk, ik heb alleen de accaciaboom onthouden. Was wel een mooi stukje natuur en we kregen als toetje een boom met zwarte apen erbij. De grijze apen zie je overal langs de weg waar iets te eten valt, dit zijn kleine smeerlapjes.
'S namiddgs samen op scooter voor een paar dorpjes verder op. Onder weg warmwaterbronnen opgezocht en nog beetje verder een zeer mooie boedhatempel. Wat een pracht!
4de dag lekker niksen en ons voorbereiden op tocht naar Ijen krater. Met de boot overgestoken naar java waar we straks om middernacht vertrekken naar vulkaan om morgenvroeg om 8u weer in onze homestay toe te komen. Ben benieuwd....
Tot zover mijn eerste ver weg van thuis.
Dikke zoen allemaal.
Marianne