Dealing with cultural differences -:(

Aangezien het weer hier weer prachtig is en ik redelijk wat administratie moet doen (reisje madre voorbereiden, trip naar Sumatra, reisje Singapore en Malaysia met Schwanzie, visum regelen,...) ben ik een paar dagen terug gedoken in een van de vorig bezochte homestays in Sanur, vlak naast het hotel waar ik rijkelijk gebruik maak van alle faciliteiten, rechtover de ATM, de supermarkt en de agency waar ik mijn scooter huur. Overdag chillen op mijn inmiddels eigen gemaakte strandbedje op de beach, 's avonds admin en facetimen met madre en Schwanzie om alles te regelen. Ik was kapot na de vulcano trek en heb bijgevold wijselijk een punt gezet achter mijn 'Balinese Feesten', wat zoveel betekent als wegblijven uit de Linga Longa Bar. Gisteren laatste facetime met madre die er volledig klaar voor is en nu op weg is naar Schiphol en alle vluchten geregeld voor Singapore en Malaysia. Om 11u volledig ingesmeerd in mijn nestje kijk ik een laatste keer naar mijn facebook messenges en ja hoor, daar vraagt mijn favorite Sumatran Tiger of ik niet naar de LL kom. Ik twijfel even maar weet dan al dat die scooter terug van de parking moet. Als ik daar aankom, is er bijna niemand alsook hij niet en ik denk, fuck, nu hebben ze mij hier goe liggen. Afspraken maken met die mensen, vergeet het e, dat kennen ze niet. Ze doen altijd gewoonweg waar ze zin in hebben en trekken hun niks aan van de rest. De band is aan zijn laatste song toe en daar zijn ze plots één voor één. Elke avond hebben ze hier live music van vaste bands van 8pm tot midnight. Erna volgt er altijd een soort jam sessie van de eigenaar met zijn vriendjes, en gasten. Altijd wel heel gezellig, iedereen gaat rond hen zitten en iedreen mag mee zingen, of spelen. Mijn bijdrage beperkt zich meestal tot de tipbox vullen of met een soort handdrummetje mee jammen. Als ik begin te zingen, verjaag ik alle gekko's... (En dat zijn mijn grote vriendjes want die eten alle bugs op...)
Wat een saaie avond leek te worden, werd eigenlijk weer een heel gezellige, gemoedelijke avond met de locals.
Op de terugweg word ik om 4am tegengehouden door de politie. Fuck! Marco had mij daar altijd voor gewaarschuwd maar ik dacht altijd, het zal wel...
Boete omdat ik geen helm aan had en omdat hij mijn rijbewijs niet kan lezen... 300.000IDR. Die naast mij moet 400.000 betalen, een andere 150.000. Het is ons niet altijd duidelijk waar het verschil ligt ma bon, ik ben al blij dat ze mij niet doen blazen want uiteraard veel teveel Bintangetjes op... Wat een corruptie! Ze houden dus enkel toeristen tegen en vinden altijd wel iets. Zoniet, roepen ze gewoon een lager bedrag want de meesten spruttelen toch niet tegen. Het is gewoon wlllekeurig... Tja, dat moet je er hier maar bijnemen zeker?! Ik catigoriseer dat onder het concept: cultural differences...
Om 9u wordt er op mijn deur gebonkt. Tegen dat ik uit mijn coma ontwaak, staan er hier al twee voor mijn deur. De zoon van de homestay en de eigenaar van de scooter agency. Hij wil zijn scooter terug, en wel nu meteen. Ik had gisteren met hem afgesproken dat ik hem in de vroege middag zou terug brengen want ik moest deze vm eerst naar Kanton Imigrasi voor mijn visum. Hij roept en vloekt wat terug in het Balinees... Ik neem een douche en ga zijn scooter daar terug brengen, zo vies of ne patat! Hij vraagt of ik een dag langer wil betalen, ik draai me om. Hij vraagt hoe laat hij morgen met mij naar de luchthaven moet rijden, ik zeg: 'no way! i'll look for someone else!'
Hij houdt zich niet aan de afspraken, wel fuck off! Maja, zo gaat dat hier nu eenmaal... Maar wennen doe je er niet aan en het maakt er de dingen vaak niet makkelijker op. Ik ga beetje verder een nieuwe scooter halen en hij vraagt een veel te hoge prijs. Ik zeg dat ik hier al 2 weken zit en dat hij niet met mij moet sollen. We komen tot een deal.
In het Kantor Imigrasi moet je naast veel geduld ook best goed voorbereid zijn. Ik heb hier wat reviews zitten over lezen en heb min of meer door hoe het werkt. In principe duurt de volledige procedure een dag of 5-6. Ik ben de 30ste voor de eerste keer gegaan om alle documenten in te vullen en mijn aanvraag in te dienen. Omdat nieuwjaar erover gegaan is, mocht ik pas vandaag, de 6de terug gaan voor payment en photo. Dat is laat en ik was me al beetje zorgen aan het maken want morgen komt madre toe en dan reizen we verder. Ik werd gerust gesteld door andere collega's dat je zo goed als zeker de volgende dag je pasport en visum mag gaan ophalen. Daar reken ik dus op en dat komt goed uit want morgen moet ik toch mama gaan halen van de luchthaven en dan moet ik daar langs. Na het nemen van de foto, het nemen van de prints van al mijn vingers, krijg ik mijn briefje terug. 'You come back on the 12th between 2pm en 4pm' Rete verwonderd herhaal ik dat en hij knikt bevestigend. Stil...
Ik loop naar buiten en ben helemaal van de kaart... Ik vind die nieuwe scooter niet meer terug want heb natuurlijk niet goed gekeken dewelke het precies was (en geloof me, er staan er daar veel...). Bij het terug rijden krijg ik een koude douche. Hier had ik dus helemaal niet op gerekend. Op de 12de gaan we immers van Bali af in de ochtend naar Java. Al rijdend overloop ik de opties... Ik kan een agent sturen maar dat gaat me een bom geld kosten want we zitten 6u van Denpasar af en dan nog ga ik hem niet op tijd hebben. Conclusie: er is geen optie! Maar ik heb geen pasport!! Op Internet had ik gelezen dat je niet eens hoeft te proberen met die gasten te onderhandelen. Ze trekken zich geen reet aan van wat wij, toeristen, willen... Je moet je maar aanpassen! Tenzij... Je je portomonee boven haalt natuurlijk, die corrupte schurken! Tja, dat kan nooit meer zijn dan de tijd, moeite en prijs die ik ga betalen als ik iemand op de 12de moet sturen, laat staan er zelf omgaan. "Een nee heb ik, een ja kan ik krijgen". U-turn en terug richting Denpasar. Van counter naar counter gestuurd want niemand heeft de authoriteit om zulke beslissing te nemen. Uiteindelijk vraag ik of er een mogelijkheid is dat ik vroeger mijn pasport mag komen ophalen. 'Nee'. Ik zeg dat ik de 10de naar Java ga en hij wil een bewijs van mijn vliegticket. Heb ik natuurlijk niet want we gaan met de boot. Ik sta daar te zweten gelijk nen buffalo en trillen gelijk een de speedboot van Ko Phi Phi naar Phuket. De tranen schieten in mijn ogen en de jonge, mooie kerel voor mij vraagt: 'are you okay?' NO I'M NOT!!! Hij kijkt me medelijdend aan en op dat moment dacht ik, hmmm, dit werkt... Ik laat de tranen doorstromen en hij zegt: 'one minute'. Na enkele minuten komt hij terug, geeft me mijn docu terug en zegt troostend: 'you can come tomorrow at 3pm' ik wil hem een dikke bees geven maar 1. Er zit een dik venster tussen ons beiden, en 2. indonesiërs kussen niet!

Nee, ze kussen niet... En dat zorgt voor heel grappige taferelen soms in de Linga Longa. Wij, Europeanen kussen natuurlijk all the way en telkens wanneer een collega een local probeert een kus te geven bij aankomst of vertrek, schrikken die gasten zich rot en weten ze zich niet te gedragen, hilarisch! Ze kennen dat helemaal niet... Als ik eentje teveel op heb, overkomt het me ook want wij zijn het natuurlijk zo gewend. Tja, je moet je aanpassen e... Cultural diff's...

Hij vraagt opnieuw heel lief: ' Are you ok? Are you sure?' En ik geef hem een hemelsbrede glimlach vanuit het diepste van mij hart! Het enige waar ik kan aan denken is dat mijn geplande trip met madre niet in het gevaar komt.
Wat ik als compleet onmogelijk geacht had, is toch gelukt, oef...

Wanneer ik terug in town ben, ga ik mijn laundry halen bij de scooter agent. Ik parkeer mijn nieuwe scooter ostentatief voor zijn neus en hij grijnst heel vals en loopt weg. De jongen die daar ook werkt en die elke dag opnieuw tevergeefs een poging onderneemt om mij te versieren komt mijn pakje verse was brengen, hmmmm, heerlijk. Hij vraagt of we vanavond kunnen afspreken... Again...
Ik blijf wat lollen met die gast en zijn andere collega probeert me nog eens transport naar de airport aan te smeren. Ik zeg dat ik het niet meer hoef na die andere zijn brut gedoe van deze morgen. Ik probeer daar al 3 dagen te onderhandelen over de prijs maar geraak maar niet onder de vaste rate van 500.000. Hij ruikt zijn kans hier en vraagt wat ik wil betalen. Ik zeg niet meer dan 450.000. Lager kan ik niet gaan, dat weet ik ondertussen want heb al genoeg rond gesnuisterd en geluisterd. Okay, deal! Sweet!!
Voldaan keer ik terug naar mijn homestay en kijk ik op mijn to do lijstje voor vandaag. Tja, to do lijstjes zijn universeel en overal ter wereld present.
Ik heb de verkeerde terugvlucht geboekt voor madre en wil deze aanpassen voor ze toekomt. Ik maak mij daar allemaal nie teveel zorgen over en ben daar heel chill over maar zij vroeg elke dag weer: 'heb je mijn vlucht al aangepast?' Haha... Typisch, da's de leeftijd zeker...
Ik bel Air Asia op en tot mijn verbazing is het allemaal heel snel geregeld. Het geluk lijkt aan mijn kant te zijn gekeerd sinds deze ochtend... De dame van de homestay snapt het allemaal niet zo goed en we staan nog wat na te praten. Ze vraagt me waarom wij per se allemaal zo graag naar hier komen. Zij zou doodgraag in our countries leven. Wij willen tannen, hun willen zo bleek mogelijk zijn. En weer eens wordt mijn stelling bevestigd dat je altijd wil wat je niet hebt en wat een ander heeft... Ze zou me de call aanrekenen maar na een half uurtje gezellig praten, van gedachten en ervaringen wisselen en gemoedelijk keuvelen, zegt ze: 'it's ok'.
Ik ben nu bijna 3 weken op Bali en begin ze een beetje te kennen...

But you have to deal with cultural differences... Every f*cking day!

Ga seffes terug naar Linga Longa want heb mijn Tiger nog eens kunnen strikken voor een laatste date...

En ondertussen ben ik beginnen aftellen want mijn allerliefste mammie komt hier aan binnen welgeteld 15u!

I couldn't be more happy!