Ode aan mijn grote liefde...

Het is half 10 in de ochtend, ik heb me net geïnstalleerd op mijn strandbedje. Alles is precies zoals ik wil, maar ik mis iemand...
Na mijn late night back-neck-shoulder massage nog een pintje gedronken op ons terrasje en vroeg in bed. Toch weer die jetlag onderschat en eindelijk es voor het eerst nachtje kunnen doorslapen. Uitgerust en weer alive en kicking.
Voor me ligt een ouder Nederlands koppeltje die hier al enkele dagen is. Verder is er niemand van onze kant. Er staat veel wind, 2 locals zijn aan het windsurfen en scheren over de golven. Het water staat laag, zoals elke ochtend en avond. Dan komen de locals hun visjes vangen. Ze staan met hun vislijn zo'n 50m van de kustlijn vandaan. Volledig aangekleed en met een Vietnamees hoedje over hun pekzwarte haren heen. Mmm... Ik denk even terug aan de heerlijke visbeesten die we gisterenavond verorberd hebben. Een kleine lobster, een tiger prawn en een hele snapper, gegrild op de bbq ingesmeerd met een overheerlijke mix van Balinese kruiden. Het water komt me in de mond en ik slurp even van mijn ice cappucino. Op het bankje naast me ligt een hondje te slapen, af en toe kijkt het me even aan met hun typische donkere, smekende oogjes. Ze horen erbij, the beach dogs. Ze doen niemand kwaad en de toeristen vinden ze wel leuk. Beetje extra beweging en gezelschap.
Aan de waterlijn zijn drie locals bezig met een hammokje op te hangen, lachen. Hun werktuigen dateren uit onze middeleeuwen en ze hebben weer de grootste lol. De ene heeft geen tanden meer, ze zijn zo dun, die snijboontjes...
Een aangekleed koppel komt het strand op lopen, wat zo goed betekent als ze zijn net ingevlogen en even aan het verkennen. Zij gaat gelijk in de net vakkundig opgehangen hangmat liggen en bengelt even op en neer. 'Massage' hoor ik al achter me. Daar zijn de dametjes alweer. Erna slentert een stokoude man die me vraagt of ik 'sailing' wil, 'many wind, good sailing'. Pfff, veel teveel activiteiten... Laat me maar gewoon liggen en niksen. Boekje lezen, beetje plonzen, beetje beppen,... Alleen, ik mis iemand...
In het huisje links van me in de verte is er eentje yoga aan het beoefenen, altijd boeiend om te spotten. Af en toe vraag ik me af of er wel botten in die lenige lijfjes zitten. De strandguy jent de honden en zit ze op te naaien. Ze rennen om de bedden heen en spelen met elkaar. Wat een leven! Zouden die nu ook iemand missen vraag ik me af...
Maris en Marco zijn gaan ontbijten denk ik, nog niet gezien. Ik ben geen ontbijter. Heb geen energie nodig want doe hier toch geen reet. Tegen 13-14u krijg ik meestal wel trek en dan gaan we samen onder de parasol een platje eten. Erna moet ik weer liggen... Productiviteit ten top hier in paradise! Een dame komt net uit het water met een mandje vol lekkers. Het stikt hier van de crab, kreeftjes en kleine visbeestjes. Gisteren was ik naar de huisjes gezwommen die zo'n 30m in de zee liggen om even te gaan pozen en toen ik 5min stil zat, wemelde het er van de crabjes. Wel duizenden die op de rotsen kwamen kruipen. Plots zag ik in mijn rechterooghoek een lange spriet van tussen de rotsen verschijnen, een grote kreeft kwam ertussenuit gekropen. Ik bewoog even mijn arm en weg was ze. Zalig... In een volgend leven wil ik ook een visbeestje zijn en in de deep blue see vertoeven.
De Nederlandes dame laat haar voetjes verzorgen en ondertussen is ook de andere compagnie gearriveerd. 8 Nederlanders op een rij... Gelukkig heb ik een muziekje in... Ook zij missen iemand...
Een hondje gaat onder mijn zetel liggen, vinden ze leuk. Daar komt de strandguy weer met zijn hark. Elke dag staat ie hier aan de waterlijn het achtergebleven zeegras bijeen te harken. Totaal nutteloos want straks wordt het vloed en spoelt het toch weer mee de zee in... Bezigheidstherapie zeker? Meer heeft die niet te doen... Onvoorspelbaar hoe die de godganse dag hier maar beetje rondhangt en op een hoop kussens ligt te pozen. Die Indo's zijn master in niksen. Het summum van luiheid... Nergens in Asia hab ik zo'n bende leeggangers aangetroffen. Maja het land ligt dan ook geflankeerd langs de evenaar en hier kan je gewoon nie anders.
Waar blijf je nu toch?
Toen we 2d geleden, tijdens ons uitstapje in de regio van Ubud, half uurtje door de rice terraces wandelden, waren we gelijk doorweekt. Al scheen de zon niet eens fel, met een vochtigheidsgraad van 99% breekt het zweet je al heel snel uit. Aan het tempo dat wij leven, vallen er doden met zo'n klimaat... Als het es drie dagen aan een stuk 30° is, wordt er al een speciale alarmfase ingezet. Belachelijk!
Je mag dan echt gaan komen hoor!
Het is hier zo rustig... Weinig volk en het geluid van de zee werkt als een tranquilizer. Ik bestel me een mango juice en geniet verder...
Eindelijk is ze op weg... Ze baant zich gestaag een weg door de sluiers... Ze prikt een beetje en ik kan er nog steeds recht in kijken. Moet altijd weer wennen dat ze de andere kant opdraait... Ze reflecteert in het water en bezaait het met witte streepjes, zoals in een schilderij van Monet. Ze transformeert de hele omgeving en plots ziet mijn hele aanzicht er zoveel mooier uit. Ze maakt het strand witter en ons donkerder, ze doet de locals zich be-dekken en ons zich ont-dekken. Ze duwt de wolken voorzichtig opzij en slaat met haar stralen als wilde tentakels om zich heen. Ze brandt op mijn verbrande plekjes en verblindt mijn scherm. Ze doet de temperatuur gelijk de hoogte in schieten en daar is mijn eerste druppel zweet al. De parasollekes gaan massal open op de rij voor me en als een automatisme wordt er naar de sprays gegrepen. De mannen schuiven stiekem dichter bij de stang terwijl de vrouwen zich als een ingebouwde kompas perfect weten te oriënteren. De weinige activiteiten die gaande waren vallen helemaal stil. Languit... En algauw volgen de eerste plonzers...
Ja, daar is ze dan! Tijd om de Ipad op te bergen voor ie bezwijkt, zonnebrilletje op en maximaal genieten!
Genieten van mijn grote liefde...