Deel III: the most interesting to meet: people

'Traveling is the only thing you can buy that makes you richer'

Deel III: the most interesting thing to meet: people...

Na mijn jaartje Master in General Management op de Vlerick Business School moest ik concluderen dat ik eigenlijk veel meer van mijn medestudenten had geleerd dan van de lessen zelf. Tijdens mijn 4 jaar op Ehsal zit je in de klas met mensen die allemaal dezelfde richting hebben gekozen, Handelswetenschappen en Internationale Betrekkingen. Al je klasgenoten hebben dezelfde interesses en 4 jaar lang ga je dagelijks om met 'economisten'. Op de Vlerick kom je plots terecht in een klas met studenten die Rechten, Psychologie, Sociologie, Logopedie, Ingenieur, Religie, Talen ed hebben gestudeerd. Bovendien zitten er nog een 6-tal internationale studenten in onze groep wat het nog boeiender maakt. Het is een enorme mix van verschillende profielen, karakters en nationaliteiten. Het was vaak een openbaring en bijzonder interessant om te zien hoe mensen dingen benaderen en interpreteren vanuit een heel andere achtergrond of perspectief. Je leert enorm veel bij van elkaar.

Ook tijdens mijn reis ontmoet je zoveel mensen van verschillende nationaliteiten, religies en achtergronden. Omgaan met mensen is onbeschrijflijk boeiend en leerrijk.
Toen ik vorig jaar met M&M voor de eerste keer met de backpack naar Thailand ging, had ik meteen de smaak te pakken. Het was voor mij echter heel makkelijk want hun hadden dat eerder gedaan en regelden nagenoeg alles. Ik volgde en het beviel me.
Maar daar stond ik plots 8 maanden geleden met mijn rugzak in mijn eentje in Hanoi. Niemand die alles voor mij regelde. Vanaf nu was het aan mij, ik moest alles zelf doen.
Het was heel erg wennen en mijn eerste slaapplek was dan ook een klein hotelleke. Heb bij Pro-Duo genoeg gereisd, en zelfs 8 maand in een hotel gewoond. Dit was dus absoluut niet vreemd voor mij. Maar ik wou meer ontdekken van het echte backpackers leven: rondtrekken met mijn Lonely Planet, slapen in dorms, reizen met het openbaar vervoer, trips voor backbackers doen,...
Toen ik de eerste week Ryan en Matt leerde kennen, de Amerikaanse jongens van Georgia, ging er plots een heel nieuwe wereld voor me open. Hun waren op dat moment al enkele maanden aan het reizen en hun financiële toestand liet geen hotels toe. Ze reisden met een gemiddeld budget van 25usd per dag. Geloof me, dat is niet veel. Als je een georganiseerde trip doet in Azië, moet je rekenen op 50usd per dag, zonder eigen drank. Dat betekent dus dat ze dat op andere dagen moesten compenseren en met veel minder dan 25usd per dag moesten rond komen. Voor accomodatie bijvoorbeeld wilden ze niet meer dan 5usd uitgeven. Dan moet je wel in shared dorms kruipen, anders haal je dat niet. Hun trokken ook vaak echt rond met hun rugzak. Ryan zat aan amper 10kg voor 4 maanden. Al zijn spullen zaten nog eens onderverdeeld in zakjes en vakjes, heel georganiseed en gedisciplineerd. Ik keek vaak mijn ogen uit als ik hem bezig zag. Zij waren voor mij 'echte' backpackers en mijn voorbeeld in het begin. Ik heb het geluk gehad in het begin van mijn trip 2 weken met hen te kunnen reizen en heb enorm veel bijgeleerd. Heel veel dingen heb ik opgepikt toen die me verder geholpen hebben bij mijn trip. Je wordt er steeds beter, efficiënter en sneller in. Op den duur wordt het een gewoonte en een makkie. Ik merkte op de momenten dat er vrienden met mij meereisden, dat ik altijd veel eerder klaar was en bijvoorbeeld efficiënter door alle controles op de luchthavens fietste. Het wordt een life style...

Wanneer je backpackt, ben je meestal onder Europeanen, Amerikanen en Canadezen. Aziaten en Australiërs gaan meestal in hotels. Afrikanen kom je zelden tegen. Ik had het eerder over de culturele verschillen met de landen die ik bezocht heb. Maar je leert ook heel veel over de verschillen onder Europeanen. Nederlanders zijn heel gezellige, mondige, open mensen (maar dat wist ik natuurlijk al lang!). Gepassioneerd door reizen en de wereld en kunnen hier languit over vertellen. Fransen zijn meer op zichzelf, vaak omdat ze het Engels niet genoeg machtig zijn. Ze zoeken minder snel contact maar als je hun taal spreekt, heb je een aangenaam gesprek maar je zal niet onder tafel liggen van t lachen. Belgen zijn bescheiden genieters en nooit de grote opvallers in een groep. Ze zijn ook met niet zoveel maar passen zich wel gemakkelijk aan. Zijn we gewend natuurlijk... Duitsers zijn heel gedisciplineerd en georganiseerd. Ze kunnen ook heel erg klagen als het ergens niet zo is. Ze hokken heel vaak associaal samen als ze in groep zijn maar bijzonder aangename en leuke mensen om mee te reizen als individuën. Oost-Europanen zijn bescheiden, stille mensen. Die hoor je niet en als jij niet bij hen gaat, zullen ze niet van zelf bij ons (West-Europeanen) komen. Maar als je toegang krijgt tot hen zijn het vaak heel lieve, medelevende mensen. Italianen kom je zelden tegen. Die blijven in hun eigen land. Ze hebben ook alles en vinden het toch bij hun zoveel beter. Kunnen ook een zakske klagen als t niet is zoals bij hun... Blijf dan thuis!
En dan die Britten... Dat is echt een ras apart! En hoe noordelijker, hoe erger! Kapotlachen mee die mensen. Ze horen noch bij de US, noch helemaal bij Europa. Ze hebben de wereld destijds veroverd en zaten overal. Iedereen ter wereld spreekt hun taal. En dat alles zal je geweten hebben. Ze voelen zich overal king, vooral in de landen waar ze baas waren en maken doorgaans genoeg laweid! Die voelen zich overal thuis en zijn nergens beschaamd voor. Wat een bende!
De perceptie over Europa aan de andere kant van de wereld is echter niet zo rooskleurig. Iedereen schijnt maar al te goed te begrijpen dat de Europese Unie niet werkt en dat we onze problemen niet de baas kunnen. Diegenen die al in Europa gereisd hebben, vinden het wel prachtig. Maar ze begrijpen niks van het feit dat wij geen grenzen hebben, zoveel verschillende regels, munten en talen. Tja, valt iets voor te zeggen natuurlijk... In Azië stellen ze witte mensen gelijk aan dollartekentjes. Wij hebben geld en komen dat hier maar al te graag spenderen. Wij drinken graag en veel, zijn genieters en kunnen goed de beest uithangen en voelen ons goed en vaak te goed...
Interesting...

Waarom ken ik de Indonesische cultuur veel beter dan alle andere. Uiteraard heb ik er veel langer gereisd, maar vooral omdat ik met zoveel locals gepraat heb. Je leert een land en een cultuur pas echt kennen als je de taal spreekt en als je met de locals omgaat. Ik heb urenlang op Flores en Sumatra in taxi's rond gereden. Urenlang zit je met die mensen in de auto. Dan leer je echt veel bij. Vaak gewoon door over onbenullige dingen te zitten praten. Dat leer je niet in boeken of bij Mr. Google.
Dat vond ik zo jammer aan Australia. Doordat iedereen 'wit' is, zie je niet wie local is. In de hostels zit je altijd met toeristen, zelfs de staff zijn Europeanen. Je krijgt vaak weinig gelegenheid om met Australiërs te praten over hun cultuur.

Je leert ook veel meer van het leven te genieten. Niet dat ik dit nog moest leren maar het doet je toch eens goed nadenken...
Tijdens een van mijn langdurige verblijven op Bali, zat Harry in de kamer naast me, een Belgische man van 69 die in Gent woont. Dagelijks hadden we ons klapke en we werden vrienden. Harry heeft terminale longkanker. Hij was net 'genezen' verklaard na een lange therapie en kwam genieten op Bali. Hij wist echter dat zijn genezing tijdelijk was en dat het monster ongetwijfeld vroeg of laat opnieuw zou toeslaan.
3 weken lang word je close met iemand die weet dat hij niet lang meer te leven heeft, die weet dat hij op een dag overwonnen gaat worden en zich zal moeten overgeven. Ik heb die man zien genieten zoals ik nog nooit iemand heb zien genieten! Fantastisch!
In de woestijn in Australia was er een Amerikaanse jongen in onze groep die een tripje cadeau had gekregen van zijn ouders. Nice! Nee, niet echt. Hij was vorig jaar in een auto ongeluk zijn vrouw en 2-jarig dochtertje verloren. Hij zat achter het stuur en plots lagen ze beiden dood naast hem. Die jongen zijn leven is verwoest en het is dan maar de vraag of hij dit ooit te boven komt en nog van het leven zal kunnen genieten. Zo jong en voor het leven getekend...
Deze week in LL is er een groep Poolse mannen in een rolstoel. Ze zijn allemaal verlamd aan hun benen en komen een weekje duiken. Elke avond zitten ze in de bar te dansen en zich te pletter te amuseren. Eindeloos respect!

Dat alles doet iets met je en je beseft maar al te goed: 'Life is too short to...'

Tijdens mijn laatste dag in Ende, Flores ontmoete ik een Nederlandse jongen op het strand. De hele middag en de volgende ochtend hebben we zitten praten en lachen. Hij gaf trainingen in Motivation and Leadership. Urenlang hebben we het gehad over geluk. Wat maakt een mens gelukkig en wat niet... Dit gesprek zal me eeuwig bij blijven en ik denk er nog heel vaak aan terug.

De eerste avond op Phuket, bij Cathérine, zat er in de villa naast ons een bende studenten. Ze hadden een Master jaar in Singapore gedaan en waren een lang weekendje naar Phuket gekomen om hun diploma en afscheid te vieren. Toen we terug naar ons resort liepen, kwamen we 2 van hen tegen. Ze inviteerden ons in hun villa en we zijn daar nog wat slaapmutskes gaan drinken. Een van hen vertelde me dat hij nooit aan een vriendinnetje geraakte en dat iedereen altijd dacht dat hij homo was. Het was pertang geen misse jongen. Het werd een heel diep en emotioneel gesprek. Uiteindelijk vroeg hij me om mijn eerlijke mening. Ik heb hem toen heel voorzichtig gezegd dat hij weldegelijk een homo uiterlijk heeft en ook zo handelt. Hij heeft al die move'kes en het was ook voor mij heel moeilijk te geloven dat hij hetero was. Nog nooit had hij daar met iemand durven over praten. Al jarenlang struggelde hij met dit en hij werd er radeloos en moedeloos van. Nog nooit had er iemand tegen hem verteld dat hij er zo uitzag. Hij had er geen flauw benul van. Die avond werden zijn ogen eindelijk geopend. Die avond zal zijn leven veranderen.

Ik heb zelf ook met zoveel vreemden gepraat over dingen waar je met je vriendin nog niet over praat. Vaak durf je veel meer van jezelf prijs te geven omdat je die mensen toch niet kent, omdat ze vaak een objectievere en ongezouten mening durven geven. Ik heb heel rare en diepe gesprekken gevoerd met mede backpackers die ik nooit van mijn leven nog zal zien. Maar het zijn onvergetelijke momenten, momenten die een spoor nalaten en die een impact op je hebben.
Je word ook sneller close met vreemden. Na een tijdje ga je toch wat affectie missen. Je hebt eens nood aan een vertrouwde babbel, niet in die eeuwige zelfde oppervlakkige gesprekken.
Ik heb met Benny en Gabs (ontmoet in hostel in Sydney) heel leuke en boeiende conversaties gehad. We kennen elkaar amper een maand, maar weten zo veel van elkaar. Zij waren ook bij me toen mijn neefje ging. Dat schept een band.
Ik kan niet wachten om Harry en Adriana, mijn BeNe buren in Bali, terug te zien om even bij te kletsen.
Vorige week in Perth heb ik Donna (ontmoet in LL) terug gezien na 5 maanden. Geen speld tussen te krijgen, een hele namiddag gezellig gekletst over vanalles en nog wat. Dat doet zo deugd als je zo lang alleen rond trekt.
In Pnomh Penh heb ik maar liefst 8u lang met een meid uit San Fran (ontmoet op weg naar museum) zitten kletsen, over de meest uiteenlopende zaken. Ik weet dat ik een leuke slaapplek heb als ik ooit daarheen reis.
Ik heb Dorien aka Manta (ontmoet in LL) ontmoet op Bali en we zijn samen 2 weken verder getrokken. Geweldige meid en super leuke tijd gehad samen. Heb er een vriendinnetje aan over gehouden.
Ik heb nog steeds contact via sms met Connor (ontmoet in een warung), de Ierse jongen waar ik een week mee in Ho Chi Minh Stad heb rond gehangen.

Ik heb wel duizenden mensen ontmoet, waar ik al lang de naam van vergeten ben. Het is gek hoeveel gesprekken je voert op een dag met vreemden, in het vliegtuig, aan de bushalte, in een resto, in het massagesalon, bij een uitkijkpunt, in de wc, in je kamer, op een boot, tijdens het snorkelen of zwemmen in de zee, op de top van een vulkaan, op een bankje in het park, in een museum, bij het beklimmen van een berg, aan een ijssalon, aan een receptie, aan een loket, op de fiets, tijdens het wandelen, in een tempel, in een winkel, op de markt, tijdens het koken, op een kameel of struisvogel, op een yoga mat, op het strand, en vooral... in Linga Longa!

Ik heb zoveel mooie tempels gezien, boeiende musea bezocht, van de pracht van moeder natuur genoten, maar wat ik het allerboeiends en interessants vind aan reizen zijn: the people!