Diene steen...

Tijdens mijn tweede week in Australia vraagt
Schwanzie: 'Ga de diene steen doen?'
Me: 'welke steen?'
S: 'wel, t schijnt dat er ergens in t midden zo ne steen ligt die verkleurt...'
Me: 'ah, weet ik nie, geen idee'
S: 'aja, weet t ook nie... Willy vroeg da...'
End of conversation...

2 weeks later...
Nu ik toch M&M niet achterna ga, heb ik plots veel tijd... Nog een maand te gaan. Hmmm, might as well stay here... Ben hier nu toch en ben niet van plan om hier snel terug te komen dus kan beter zorgen da k t gezien heb. Verblijf in Cairns wat langer gepland en effe chekken wat er nog te zien valt:
Melbourne, the Great Ocean Road, Adelaide, Perth, Darwin, Canberra, en... Diene steen...
Beetje puzzelen, prioriteiten stellen, vluchten bekijken en we gaan weer verder...

1 month later...
'Nothing quite prepares you for the first sight of Uluru on the horizon - it will astound even the most jaded traveller.' Lonely Planet.
Uluru is 3,6km lang en 348m hoog op de top. De walking trail errond is een kleine 10km. Hij staat in het midden van de woestijn en is van ver te spotten.
Ik kan niet anders zeggen, die steen is impressionant! Al moet ik zeggen dat het merendeel van mijn adrenaline hier opgewekt wordt door de fuz die ze eraan geven en de betekenis van de steen. 'Uluru is one of Australia's most recognisable natural landmarks'. Een beetje het 'Ankor Wat' fenomeen. Je kan het land niet verlaten zonder dit gezien te hebben. Het heeft een enorme betekenis voor de Aboriginals die hier leven. De Anangu people noemen de steen 'Uluru' (Oelaroe), de Britten die hem ontdekt hebben, gaven hem de naam 'Ayers Rock' (ter ere van de Chief Secretary van South-Australia, Sir Henry Ayers). Sinds eind 19de eeuw worden beide namen gebruikt.
Rond 1920 worden grote gebieden in Zuid- en West-Australia en The Northern Territory (ben ondertussen in de 4de provincie aanbeland) uitgeroepen tot Aboriginal reserves, opvangplaatsen voor de lokale bevolking die geen enkel contact hadden met de Europese immigranten die zich in Australia kwamen settelen.
In het 'visitor center' speelt een video waarop te zien is hoe de eerste Britse missionaris hier arriveerde in 1936. De reactie van die Abo's is fantastisch. Ze schrikken zich rot, hebben nog nooit een witte persoon noch paardenkar gezien en zijn bang van beide. Hilarisch in beeld gebracht.
Kort daarna volgden minder hartelijke bezoeken. Europeanen kwamen naar hier om zich te bekommeren om het welzijn van de locals en om het toerisme in deze regio in gang te steken. In 1958 werd het gebied National Park.
Het is een heel triestig verhaal eigenlijk...
Stel je voor dat je met je familie en 'stammen' op een land woont waar je alles hebt om te overleven, waar je gelukkig leeft in harmonie met de natuur, waar rotsformaties en heuvels sprituele plekken zijn waar ze hun voorouders eren. En plots komen daar van die rare witte vogels de boel overnemen en ze maken er een toeristische attractie van...
Het zijn echt heel aparte mensen. Ze zijn donker, bijna zwart, heel grof in hun gezicht, ofwel slekkevet, ofwel sprietmager, van die stokkebeentjes met een dikke vette pens erboven, tetten die tot aan hun middel hangen en ne kin die nie dubbel is maar een vetwolk is waar hun gezicht op rust. Ze spreken heel rare taaltjes en van schoenen hebben ze ook nog nie gehoord. En t ergste van al: ze stinken ongelooflijk. Nie normaal! Erger dan een durian. Ze smeren een of ander plantaardig cremeke op hun lijf tegen de zon... Miljarde... Ruften!

Op de terugweg van het National Park naar Alice Springs, word ik plots wakker omdat we stoppen. Er staat een wagen stil langs de kant. Ryan, onze gids stapt uit om te zien wat er aan de hand is. Iedereen gaat recht op zijn stoel zitten om te volgen. Een krot van nen bak staat in t zand, overal dekens, slaapzakken, kleren, manden en zakken mee gerief. Hij komt terug en pakt iets uit de trailer. De Amerikaan stapt uit en gaat helpen. Ze hebben ne platten band en hij gaat mee de kriek aan de slag. Ondertussen komt er een vette vrouw onze kant uit met schilderijen in haar hand. Aboriginal paintings waar ze mee aan ons raam komt zwaaien. Niemand reageert, iedereen is nogal verbauwereerd door haar verschijning en we staren haar met z'n allen aan.
Terwijl de Amerikaan de band aan het vervangen is, beginnen ze die auto te vullen. Al da gerief wordt in de koffer, achterbank en passagierszetel gepropt, tsjokkevol. Er staan 6 mensen rond die wagen en er zitten er nog 2 in den boom die ernaast staat. Beetje verder zijn nog 2 kleine kids aan t spelen. 1 auto, tsjokvol mee spullen en 10 mensen... Hmmm... Spannend... We blijven met z'n allen geconcentreerd volgen. Lachen... Plots zien we een vrouw die oude band in die koffer proppen. Die band ziet er echt nie meer uit. Nie normaal... Hoe kon die nog bollen ervoor?! Wreed! Lachen...
2 Abo's kruipen langs beide kanten in die wagen, een derde en vierde verdwijnen aan de passagierskant, nog 2 banen zich een weg op die achterbank, terwijl ze die kids erin sleuren. De laatste 2 komen uit die boom gekropen. Ryan start de motor. 'Hey mate, wait a sec!' Dit wil ik zien, dit kan niet... Die auto zit echt propvol gerief en daar zijn net 8 mensen in verdwenen... Er moeten er nog twee in... Met hun hoofd eerst verdwijnen ze heel langzaam op die achterbank... Het lijkt wel een goocheltruc... We zitten perplex te staren... Kapotlachen! Er zit gewoon 10 man in een gewone personenwagen die al vol zat... WTF?!? Ryan zit te gniffelen en zegt: 'tja, da's the Northern Territory... Er mogen zoveel mensen in de wagen als ze willen, alle gordels moeten gebruikt worden...' Maar... 10 man... Waar... Hoe... Wat... Da kan gewoon nie... Da is nie mogelijk... Terwijl hij begint te rijden, staat iedereen van ons nog lang na te kijken... Sprakeloos... Kapotlachen!

30 uur eerder...
We staan buiten aan de YHA met een man of 13 te wachten in den donker. Er komt een grote reisbus aangereden. Iedereen schuift naar de stoeprand met zijn ticket in de hand. De chauffeur stapt uit en roept 2 namen af. 2 min later volgt een kleiner busje. Dat moet de onze zijn. 8 man verdwijnt in een comfi busje. We zijn nog maar met 3. De volgende bus is een gammelig ding. 'Romina, An en Taylor' 'check!' Een klein busje met 21 zetels, zonder hoofdsteun en vrij op elkaar geplakt. Tja, het is me meteen duidelijk waar het prijsverschil zit... Altijd t zelfde trouwens: het eten, de accomodatie en t vervoer. De fees voor de parken en de loonkost van de chauffeur zijn uiteraard voor iedereen t zelfde.
Als we iedereen opgepikt hebben stelt Ryan zichzelf voor. In de bus: 2 Quebeqiens, 1 Canadese meid, Amerikaanse zoon met vader, nog Amerikaanse jongen, 1 Japanse, 1 Taiwanese, 2 van Manchester, Indonesisch meisje, een koppeltje Duits/Sydney, een Australische dame en de rest... Germanen, what else? We zijn in Alice Springs en moeten zo'n 5u rijden naar het National Park. In totaal zullen we 1.500km overbruggen de komende drie dagen. Ik ben gelukkig nog in sleepy modus om goed en wel te beseffen wat dit betekent... 'Ga maar lekker slapen, binnen een uurtje maken we een eerste stop'. Boenk, iedereen dommelt in. Een uur later zie ik door mijn kleine spleetjes: 'camel farm'. Hij maakt ons zachtjes wakker voor een camel ride... WTF? Het is 7u 's morgens... Ach ja, why not? Vlug een koffie'tje scoren, NIE te zuipen... En dan samen met Romi, de Duitse uit mijn hostel, da beest op. Hilarisch! Hij zit gebukt op de grond, die kop is massive... Even die kop strelen om te chekken welk vlees we hier in de kuip hebben... Hij lacht gelijk zijn tanden bloot. Hij laat het begaan, sweet... 'Lean back!' Hup, da beest staat recht en ik vlieg naar voor. Wow, zo hoog... Wat een kolos! Er ligt geen deken op en zijn velleke voelt zacht aan. Die van ons is nogal ne renner... Na de eerste lengte zegt die kerel dat we ons moeten vast houden. Voor ik goed en wel die hendel vast heb, begint da kreng te spurten. F*cking hell. Ik vlieg de hoogte in en het neerkomen is de hel. Ik heb schrik dat er daar beneden iets ga scheuren... Nu snap ik dat jonge paardrijdsters geen maagdenvliesje meer hebben... Miljarde dzju, da doe zeer! Goeiemorgen, k ben wakker... Dooreengeschud en half bewusteloos kruip ik van da beest af. Zo'n halve hilly billy heeft camel burgers gebakken... 'It's f*cking 7am in the morning...' Maar ze smaken wel!

Aan het volgende kruispunt staat er naar links 'Darwin', en naar rechts 'Adelaide'. Alsof er in Gent een pijl zou staan naar Malaga en Milaan... Slechts 1500km... Interesting...
De cafeine doet gelukkig zijn werk niet en ben rap weer in dromenland...
Next stop in the middle of nowhere... Ryan draait 360° om en zegt doodleuk: 'sorry guys, gaan toch eerst naar Uluru'... (We gaan 3 sights doen in 3 dagen, alleen de volgorde kon verschuiven) Iedereen zit verbaasd en versuft te kijken. 'Just kidding...' Wood stop' 'wa?, wood wa?' Hij heeft hout nodig voor het vuur vanavond. We staan in het midden van de woestijn. Takken zo dik als je arm, de rest hoeft niet. ??? De eerste tak die ik wil aftrekken snijdt door mijn hand, ben aan t bloeden en besef dat dit niks voor mij is, ga plassen aan de overkant met de Nederlandse dame. De guys moeten dit maar doen, ik zal wel koken of afwassen vanavond...
Hij laadt alles op het dak van de trailer en we trekken verder richting eerste sight: Kings Canyon. Geen idee wat te verwachten. Urenlang rijden we door de woestijn. Had mij daar gelijk iets anders bij voorgesteld. Prachtige rood- en paarstinten en heel veel groen. En dan plots 1 enkele kameel, aan t grazen langs de weg... Honderden km's lang niks... Onvoorstelbaar...
De Kings Canyon is prachtig. De hele groep heeft voor de long trail gekozen, 3,5u door de canyon. Af en toe stoppen we voor een verhaaltje. Mega mooie wandeling. Wow, zoiets kennen wij niet. Zo uitgestrekt, prachtige roodtinten, veel groen ertussen en een waanzinnig ver uitzicht. Geweldige ervaring. Overweldigend bij momenten. Genieten! Nie te warm, aangenaam temperatuurtje.
Erna trekken we richting eerste camp site. Nog een stop aan een shop waar we wat alcoholen kunnen inslaan. Het koelt snel af en Ryan steekt een groot kampvuur aan terwijl ik met Romi en de Indonesische dame alle groentjes snij. On the menu: beef sausages en kangeroo bbq, jammie! Hij heeft zelfs zelfgemaakt brood op het kampvuur gebakken en puree patatten! En er is mayo present, fretten! Gezellige boel, leuke bende, mix van alles en nog wat, levert weer boeiende gespreksonderwerpen op. Die Amerikanen zijn van Missouri, the Mid-West. Man, man, da's ook een soortje ze, van die echte... Kapotlachen...
Iedereen heeft een swag (een zak met ingebouwd matje die je kan sluiten met zelfs een flap om over je hoofd te doen) en een sleeping bag gekregen. We slapen buiten rond het kampvuur, onder een waanzinnige sterrenhemel. Als het vuur gedoofd is, zie je de melkweg en een aantal planeten, geweldig! Tja, ben nie zo ne collectieve slaper dus vree vast en goed slapen lukt nie echt... Een dikke kat zit in onze vuilbak te scharten, die Taiwanese snurkt daar heel de woestijn bij mekaar, we krijgen nog bezoek van een 4-tal dingo's, de half hond, half wolf creatures. Gelukkig zijn ze aangetrokken tot de roo en zijn wij niet zo appeteitelijk voor ze. Is wel spannend... T blijven toch wilde beesten... En op Fraser Island hadden we een elektrische omheining om ze op afstand te houden...
Om 4u gaat de eerste douchen... Pfff, da's gewoon in t midden van de nacht... Ijskoud is het... Gelukkig is er warm water maar als ik er vanonder kom, sta ik daar te rillen...
We moeten om 5u vertrekken want we moeten 3u rijden richting National Park.
De volgende stop is op onze 2de camp site, waar we eerst gaan ontbijten. Cornflakes die eruit zien als hondebrokken en witte boterhammen mee peanut butter en jam. Zo'n stuutje mee boter en abrikozenconfituur smaakt altijd! Ga t wel in de bus opeten. T is amper 5 graden en ik kan t echt nie aan. Ben aan t afzien.... Kan me nie voorstellen dat we seffes in die temperaturen moeten gaan hiken... Da gaat me nie lukken... Sta te bevriezen...
Op de bus moet ik plots denken aan onze toffe CM-kampen in Porcheresse, daar kregen we ook altijd van die lekkere witte boterhammen mee confituur als vieruurtje. Na onze 'toffe' activiteiten... Man da smaakte! Was ook ongeveer het enige da smaakte aan die kampen. Zat altijd een hele week te tsjiepen uit heimwee. Waarom moest ik daar toch ook altijd naartoe, ik haatte die rotkampen! Later mocht ik basket kampen doen, vond ik veel leuker...

36 uur eerder...
Als we landen in Alice Springs sta ik mij daar te pletter te zweten aan die bagage band... In Melbourne was t koud en regenachtig. Hier in the Outback is t lekker warm... Die schoenen uit en vlug die slippers weer aan. Zalig! Is gelijk efkes geleden... Voelt super goed. Heel even zeer raar gevoel om in het midden van zo'n reusachtig land te staan... Zie de landkaart voor me en prik mijn speldje recht in het midden... Zo veraf van alles... Geen zee meer, enkel... woestijn... Heel benieuwd...
Met de shuttle bus naar de stad. Had vooraf gebeld dat ik mogelijks late arrival zou doen. Receptie zal al gesloten zijn maar ze gingen mijn sleutel in de safe box leggen. Pas om 22u arriveren we in YHA en ik zou nog wat boodschapjes moeten doen. Helaas. Alles is dicht, t zal van de kraan drinken worden. Mag maar smaakt heel erg naar chloor, nie lekker... Wou nog wat snackjes kopen voor on the road...
Geen handdoek, geen bedlinen... 'Available @ reception' tja, grapjassen! Hmmm, shit. Gelukkig heb ik mijn cocoon nog om in te kruipen dat ik niet op die vieze matras moet liggen... Sta nog sigaretje te roken en beetje te kletsen. Een van de jongens is net terug van de tour en waarschuwt me voor de koude. Ik besluit alles met lange mouwen mee te nemen maar bij t pakken merk ik dat ik mijn enigste gilet'ke, dat Schwanzie me achtergelaten heeft mis. Shit, moet t ergens vergeten zijn. Hab al zo weinig warms... De andere shirtjes zijn van die dunnekes... Veel laagjes dan maar.

Heb zowat alles aan da k mee heb, 6 lagen boven mekaar maar t helpt gelijk nie. Gelukkig gaan we eerst naar t visitor centre en erna rijden we tourtje rond Uluru met uitleg in de bus. Pas na de lunch gaan we hiken... Oef...
Als de steen plots in de verte tevoorschijn komt, krijg ik koude rilling... Wow... Uluru... Hij lijkt zo klein... Zelfs als we ernaast stoppen om in het center binnen te gaan. Sta er even naar te kijken tot de kleur verandert maar er gebeurt niks... Hij is nog steeds... rood-bruin.
We krijgen een uurtje wat voor mij, die altijd alles moet lezen, natuurlijk veel te kort is. Mijn autistisch kantje zorgt er dan voor da k zenuwachtig en ambetant word want nu moet ik die bus in zonder alle info gehad te hebben... Heb ik niet graag... Als ik buiten kom, draai ik me nog es om, nope, hij is nog steeds t zelfde rood-bruin. 'Hey Ryan, dacht dat die steen van kleur veranderde?' Blijkbaar enkel tijdens sunset en sunrise. Na de hiking straks, komen we terug voor de sunset. 'Allrighty'. Nog even geduld dan maar...
We maken een rondje met de wagen rond de steen en Ryan geeft ons uitleg over de betekenissen van alle groeven en spleten. Elkeen heeft zo zijn verhaaltje... Grappig. Ik geniet vooral van de pracht en plots spot ik een trail naar boven. 'Can we climb it?' Je kan hem beklimmen maar...
Uluru is nog steeds eigendom van de Aboriginals. De government heeft wel recht om touristen toe te laten in het National Park. Daar pikken ze ongetwijfeld hun graantje van mee... Ze zien er in ieder geval niet arm uit...
Uluru heeft tot op heden een grote spirituele betekenis voor de lokale bevolking.
Bovendien zijn er in het verleden al veel mensen omgekomen op de berg en ze voelen zich hier wel deels verantwoordelijk omdat het op hun eigendom gebeurde.
Kortom, ze willen niet dat we de steen beklimmen. Het is echter wel toegelaten door de Australia government. Aan jou de keuze dus...
T doet er niet toe want de ingang is gesloten. Bij slecht weer of op bepaalde dagen of soms gewoon zomaar sluiten ze het trail af. Dan kan je er niet op.
Damn... Zo'n klimmetje zou k wel zien zitten....

Lunch: camel burgers... Jammie. Ik zal ze wel bakken da k beetje opwarm. Heerlijk aan da vuur... Sta daar nog steeds te rillen terwijl die jongens van Quebec daar in hun t-shirt en short staan. Tja, die zijn dan ook wel anders gewend natuurlijk. -20 is niks voor hun... Zo bizar eigenlijk...
Na de lunch rijden we richting Kata Tjuta, 36 rotsen die schouder aan schouder staan. Diepe valleien en steile rotswanden vormen een geheel van bergen, zo'n 36km van Uluru verwijderd. De Britten hebben deze 'The Olgas' gedoopt. De hoogste berg, Mount Olga is zo'n 200m hoger dan Uluru. Ik vind deze eigenlijk veel mooier en spectaculairder. De wandeling is weer een streling voor mijn oog. Prachtig en surreëel... De uitzichten op de lookout point zijn echt waanzinnig. Wat een bijzondere plek. Zo mooi en apart. Alleen al omdat wij nergens in Europa zoiets kunnen aanschouwen. Stevige wandeling ook, doet deugd na al die uren in de bus en maakt alles wat losser na die harde ondergrond van vannacht.
Als we terug bij de steen zijn, begint het te miezeren. Ryan heeft flesjes bubbels voorzien om van de sunset te genieten. Het is helemaal bewolkt en veel sunset is er niet. Of toch, prachtige tinten aan de hemel maar verkleuren doet ie niet... Helaas... Moeten ze hier zo'n spel van maken?!?! Hij is nog steeds... rood-bruin... Gezellige boel wel en toch wel heel erg genieten van de pracht van mijn tweede moeder.
Tussenstopje voor den drank en richting camp site. T is al donker en ik moet snel aan dat vuur gaan zitten want mijn tenen gaan eraf vallen. Ik zie t nie zitten om buiten te slapen. Beetje verder is er een feestje aan de gang en de muziek staat mega luid maar vooral, ik kan die koude nie aan. Ik ga ziek zijn als ik nog een nacht op die harde ondergrond lig te bevriezen. Ik stel Romi voor om in de gang van de bus te gaan liggen en ze twijfelt geen seconde. 3 keer word ik wakker van de koude maar kan alleen maar beter zijn dan onder de sterren... Enkele uren later sta ik te rillen als we staan te wachten tot de zon aan de horizon verschijnt aan de voet van Uluru. De sunrise is mooi maar het is wederom vrij bewolkt en de steen is nog steeds datzelfde... rood-bruin. Tja, ze hebben mij hier blazen wijs gemaakt e...
Erna gaan we hiken en eerlijk gezegd zie ik t langs geen kanten zitten. Heb t veel te koud en die 6 lagen verhinderen niet dat mijn tenen, vingers en neus bevriezen.
Op de parking staat veel volk en ik spot mensen op de steen... Jiha, de trail is open. Ryan zegt dat wie wil hem mag beklimmen. Iedereen moet die keuze zelf maken. Hij is geen voorstander maar zal ons niet verhinderen om het te doen.
Eigenlijk is het beetje zoals een moskee betreden met je schoenen aan, een boeddhistische tempel ingaan met je schouders en kniëen bloot... It's a matter of respect, respect voor een godsdienst of traditie, respect voor een volk dat zijn heilig, spiritueel land heeft zien transformeren tot een toeristenattractie...
Tja, kan t nie laten... Als ik een berg zie... Zeker omdat het pad extreem steil is, overal meer dan 10% hellingsgraad met meer dan 45° op t steilste stuk. Challenge! T kriebelt... Ik moet daarop... En dan heb ik tenminste warm! We vertrekken met 10 man. Recht naar omhoog, die tikker gaat meteen in overdrive... Hartslag schiet de lucht in en wanneer we een eerste keer uitblazen, en even achterom kijken, besluiten de Candese en Nederlandse dame om terug te keren. Het is te steil en ze staan te trillen op hun benen. Even verder draait de Duitse dame haar om en toen waren we nog met 7. Bij het steilste stuk, knikken mijn kniëen toch ook even. Er hangt een ketting om je op te heisen. Je kan hier niet gewoon wandelen, je zou zo naar beneden glijden, t is te steil. Mega, love it! Als we een uur later de top bereiken, staan we even perplex, we're only half way. Na de top die je vanop de grond ziet, volgen er nog een hele pak bergen en de hoogste is veraf... We lopen nog half uurtje op de rim van boven. Het zicht reikt tot aan de horizon. Duizenden km's desert... Waanzinnig... In Indonesia zie je altijd de zee... Hier niks zee, eindeloos land, eindeloze woestijn. Heel bijzonder... Wow! Geweldig! Niet gedacht dat ik nog zo hoog zo staan op t einde van mijn Aussie trip. Had me er al bij neergelgd dat er hier niet teveel te beklimmen viel, en al zeker geen actieve vulkanen. Australia heeft veel vulkanische gebergten maar slechts 2 actieve en die bevinden zich niet on the main land. Too bad... Australia ligt niet in 'the Ring of Fire' en heeft dus ook heel weinig aardbevingen, aardverschuivingen of tsunami's. Het land ligt volledig op een tectonische plaat, en niet op een plek waar er twee samenkomen en tegen of over elkaar schuiven. Heel bizar dat we hier dan toch naar Canyons en gevormde bergen staan te kijken...
We blijven een dik half uur genieten van t uitzicht en de uitdaging op de top. Zalig!
De afdaling blijkt makkelijker dan gedacht en we zijn beneden lang voor de andere groep terug is van de wandeling. Ik heb geen kou meer en voel de energie door mijn lijf gieren. Doet super deugd es goe afzien. Voel me stukken beter! Dit was voor mij t hoogtepunt van de driedaagse trip en voldaan stap ik terug de bus op. Geen twee minuten later.... Zzzzz...
Nog es goed fretten voor we weer in die rammelkar moeten om 5u terug te bollen naar de grote stad...
Plots stoppen we. Er staat een auto langs de kant...
Kapotlachen...