Daintree National Park: MacGyver & crocodiles!

Ik ben vroeg gaan slapen en heb 8u geslapen maar 6u blijft vroeg. Beetje versuft en moe stap ik dat busje in om 6.55am. Het is vrijdag en ik heb eigenlijk nog geen enkele dag gerust -lees uitgeslapen en niks gedaan-. Het is de 4de trip deze week en ik begin het te voelen. Andy, de chauffeur lijdt helaas een beetje aan adhd en begint druk tegen mij te babbelen. Oh, nee... Ik ben de eerste die hij oppikt en blijkbaar moeten we nog wel een serieus tourke doen om alle andere passagiers op te halen. Om de hoek staat er niemand. Hij begint te vloeken en zenuwachtig te worden. We gaan verder en zullen ze later wel oppikken. De volgende stop ook niemand... Hij verstaat er niks van en is zichtbaar heel erg geërgerd. We zijn pertang op tijd, al klein beetje te laat zelfs doordat we overal moeten wachten. De volgende lopen wel goed en hij keert terug naar de eerste. Hij belt ze op en ze zijn verloren gelopen. Verloren gelopen?!? De shuttle bus pikt je op aan je hostel/hotel, hoe kan je nu serieus verloren lopen?! Hij snauwt ze af en rijdt verder. Plots ziet hij beetje verder in zijn achteruitkuijkspiegel 2 snijbonen rennen. Ja, dat zullen ze zijn. We zijn al laat en hij kan het niet laten een dikke sneer te geven. Tja, t moeten weer geen Chinezen zijn denk ik bij mezelf. 2 om t er lelijkste gassprieten...
Bijna 2u later rijden we de stad uit... Verdoeme ik had nog wel wat langer kunnen slapen. Nog een stop aan north beach en dan eindelijk de snelweg op. Er zijn nog 2 lege plekken op de bus... Ja, in Port Douglas stoppen we een laatste maal en we zijn een dik half uur verwijderd van Daintree National Park. Op de bus een mix van jonge en oudere mensen, van werkelijk alle continenten, incl enkele Aussies die op vakantie zijn, interesting... Wel grote groep, heb ik eigenlijk niet zo graag... Dan moet je teveel op elkaar wachten...
Gelukkig stoppen we net voor het park voor een koffie. Ik lig al de hele rit in en uit te dutten en wil eigenlijk wat wakker blijven want de omgeving is super mooi. We rijden al een hele tijd langs de kust en heb er nog niks van gezien. We gaan in-land. Kilometers lang sugar cane velden. Het is 'under water season' en bijna oogsttijd. In North Queensland heb je een tropical climate, met geen 4 maar 2 seizoenen zoals in Indonesia: wet season or monsoon: van nov tot mrt, dry season: van april tot oct. In de volksmond spreken ze nog van 2 'tussenseizoenen'. Na wet season is het 'underwater season' wat een 2-tal maanden duurt, voor ze het droogseizoen ingaan.
Als er 'bloemen' op komen, is het oogsttijd. De sugar cane velden zitten vegeven van de ratten en muizen, en bijgevolg dus ook slangen die verzot zijn op het klein gekruip. Omdat de farmers vaak gebeten worden door slangen tijdens het oogsten, steken ze de velden in brand. De as hiervan vliegt dan weer richting zee en is uiteraard zeer nefast voor de koralen van de Great Barrier Reef. Tja, elk zijn problematieken e...
Van de stammen trekken ze het sap waar ze suiker van maken. Big business hier in de regio en de nummer 1 income. Op de tweede plaats staat het toerisme, wat boomt de laatste jaren. De meeste backpackers eindigen hun East Coast trip in Cairns, ook eindhalte van de Greyhound Bus. Cairns en Port Douglas zijn de ideale uitvalsbasis voor dit National Park en tevens werelderfgoed.
Eerste stop is een look-out. Vanuit de rainforest kijk ik recht naar de zee waar de GBR ligt. Hmmm, het zicht vanuit het vliegtuigje vorige week was toch iets spectaculairder. We rijden verder het park in voor een korte wandeling door de rainforest. Is wel heel kort. Ik sta ook altijd versteld in wat voor een verschrikkelijke fysieke staat sommige mensen zijn... Er is een oudere man mee, vrij corpulent, en wanneer hij ocharme 5 trapjes moet klimmen, hoor ik hem hijgen tot in Cairns. Chance da k met die groep geen hikings moet doen hier... De gids vertelt ons vanalles over de rainforest. Het is natuurlijk niet mijn eerste jungle walk dus niet veel nieuws... Maja, dan maar wat achteraan bengelen en genieten van de natuur...gelukkig spotten we wat wildlife, love the beestjes. Giga spiders en een schattig schepseltje wat op een mini dino lijkt, een soort kruising tussen een lizard en een eekhoorn, wat natuurlijk niet kan want hier leven geen eekhoorns. Prachtig beestje... Elke keer moeten we wachten op een van de Aziatische jongens. Ik weet niet van wat die foto's staat te maken maar ik hoor een non-stop geklik. 3 camera's heeft hij in zijn hand en uiteraard moet hij van alles met alle drie de toestellen foto's hebben... Wtf?! Lunatics!
Terug in de wagen rijden we langs een zone waar de cassawaries leven. Er zitten er hier zo'n 60-tal in het wild en je moet echt geluk hebben om er eentje te spotten. Bovendien zijn ze zwart dus heel moeilijk te zien in de forest. We stoppen aan een grappig bord langs de weg (before en after cassawarie) om foto's te maken. Plots loopt er zo'n reus de straat over. Die beesten zijn massive! Ik heb ze al gezien in het wild life park in Sydney en in de Australia zoo. Maar in het echt, in het wild is dat natuurlijk vele malen spectaculairder en gaver. Wat een vreemde vogel, leeft enkel aan de East Coast en in New Guinea, nergens anders ter wereld. Agresso'tje trouwens, maar eet gelukkig enkel fruitjes. Is een bedreigde diersoort die enkel in de rainforest woont. Vermits meer en meer forest gekapt wordt voor farming, wordt hun territorium dus alsmaar kleiner... Zielig...
Na de lunch gaan we naar Cape Tribulation. Deze is genoemd naar de miserie die Captain Cook had toen hij in deze regio rondzwierf. Bij de ontdekking van de GBR heeft hij zijn boot vast gevaren op de riffen. Wekenlange ellende om eruit te geraken. Ze leefden op dat moment in erbarmelijke omstandigheden op het schip en kenden de ene ellende na de andere. Toen hij eindelijk aan land kwam ter hoogte van deze kaap, noemde hij ze de 'kaap van de moeilijkheden' of Cape Tribulation. Ik kende dit woord niet maar bij het horen van het verhaal van onze gids, is de betekenis me snel duidelijk.
Cape Tributlation is het punt waar twee 'heritage sites' samen komen, where the Reef meets the rainforest. Ik had er me iets spectaculairs bij voorgesteld maar het is maar een triest aanzicht, zeker omdat de zon ver te zoeken is en de riffen die er liggen donker zijn als gewone stenen. Het is echter de enige plek ter wereld waar 2 werelderfgoeden elkaar 'raken'. Bij aankomst op het strand staat er een bord dat er gevaar is voor crocs. Grappig hoe natuurlijk gedrag ons toch meteen naar die rotsen leidt. Als we op de rotsen gaan lopen met onze voeten in het water, komt die gids ons toegesneld 'get out of the water!'. Ik kan het maar niet geloven dat er hier crocodiles in die zee zitten. Het ziet er een gewone zee uit... Maja, we gaan het niet testen... We druipen af en gaan op een veilige 20m van de waterlijn staan om kiekjes te maken.
Een magisch punt maar nu niet het mooiste of meest bijzondere...
Op weg naar de Daintree River maken we een stop aan een ijssalon. Een dame heeft er een giga stuk grond vol fruitbomen en notelaars. Elke dag kan je er een andere smaak proeven. De ijsjes zijn voorgemaakt om de bussen toeristen te kunnen handelen. Vandaag op de menu: passion fruit, raspberry, macademia & waddleseed. 'Wa seeds?' De Amerikanen en Schotten kennen het ook nie dus moet iets local zijn. Blijkbaar een vruchtje dat enkel in Australia groeit en door de aboriginals gebruikt werd. 'Geen vertaling beschikbaar...' Nie slecht. De passion fruit en vooral de macademia zijn delicious! Jammie!
Nu volgt het hoogtepunt van de dag: een wildlife cruise on the Daintree River. Hmmm, de vogels boeien me minder nu, ik wil gewoon crocs zien! Die ranger die die boot bestuurt is zo ne echten Macgyver, wat een stereotype, hilarisch! Dat dat echt bestaat... Hij vertelt ronduit wilde verhalen over wat hij al allemaal heeft mee gemaakt, man, man, man...
Die Aziaten zitten te vriemelen op hun stoel en zitten ne meter van die bootrand af, hahahaha, bende debielen... Tot de camera weer moet draaien, dan hangen ze bijna over die boot...
Na nog geen tien minuten spotten we de eerste, wow! Moeder ligt te loeren naast haar kleine op de bank. Hmmm, is that it? We willen grotere zien! Was een opwarmertje, de volgende is gelijk ne kolos van 4,5m. Je zou dat niet zeggen maar die staart is natuurlijk huge... Krokodillen kunnen niet bijten met hun tanden en zullen ons dus nooit doodbijten. Ze klemmen die bek rond hun prooi en schudden met al hun kracht tot het slachtoffer het begeeft. In ieder geval, ze lusten ons wel, da's zeker. Het is een bijzonder gevoel om in de natuur nu eens niet 'on top of the food chain' te staan. Wij zijn dat niet gewend dat er beestjes rond lopen die ons wel graag lusten. Ben eigenlijk nooit bang maar dit is toch bijzonder.
Op de top van een kapotte uitgestoken tak, zit een jong van enkele weken oud. Wat een cutie! Hij is zo groot of mijn hand. Super schattig maar we mogen niet dichter want hij zou op onze boot kunnen springen. 'En dan?' Cool... Nee, da mag nie natuurlijk, weer alle fun verpesten!
De volgende is echt een reuzebeest van +5m, wwwwwwggrrrooooaaah, wat een joekel! Hup, die bek open, wow... Ja, lap, mijn batterij plat, gedaan met foto's nemen. Kuttelefoon!
De omgeving doet me beetje denken aan de Mekong Delta, diep in de jungle, magisch... Om de 5min roept die MacGyvie dat hij vogels heeft gezien. Mijn focus is op die crocs maar ik kan niet anders zeggen, t zijn prachtpareltjes wat hij daar allemaal spot. Vogeltjes die k nie in de zoo heb gezien, wel tegen de muur geplakt in het Natural History Museum. Beetje later zien we de mini dino maar dan de waterversie, een water dragon... Cutie!
Geweldig hoeveel wild life je hier spot! Daarvoor doen we het natuurlijk!
Na een uur ben ik nog lang niet voldaan, zou hier een hele dag kunnen rond varen, maar we moeten verder, ons programma afwerken. Next stop is Mossman Gorge, een giga bergkloof waar je in mag zwemmen, temidden van de jungle.
Als ik onzen adhd'er vraag wat het verschil eigenlijk is tussen jungle en rainforest zegt hij ijskoud: 'Hollywood is the jungle, rainforest is science...' Neem jezelf toch niet zo serieus man! Kapotlachen met die Aussies... Exact t zelfde dus... Wel ja, in Indonesia
zat ik in de jungle, hier zitten we in de rainforest... Zie da je nie opstijgt e dikke blaas!
We krijgen een uur hier. Er is een bewegende brug die je mag oversteken maar verder mag je niet, want tijdsbegrek. Is de long walk natuurlijk... Djzu... Ik ga toch even stukje lopen, weg van die groep... Als ik bij de poel aankom, is niemand aan t zwemmen en iedereen al terug. Het is nog lang geen tijd, dus ik blijf een beetje genieten tussen de rotsen. Zalig even alleen wegdromen. Het water heeft drie verschillende groentinten, prachtig. De stroom verder doet me aan de jungle in Sumatra denken en even geniet ik bij wat leuke herinneringen. Daar hadden we al in zo'n tube (dikke band) de rivier afgeraft, geweldig. Hier is dat uiteraard ondenkbaar en uitgesloten, veel te gevaarlijk! Je zou een blauwe plek kunnen oplopen...
Nice memories aan mijn jungle boys... Ik word uit mijn gedachten gewekt door Andy, die me komt halen. Ik kijk op mijn horloge en t is nog geen tijd. 'I know but you are the last one and we have to go'. Lul!
Pfff, heb geen zin in die lange rit terug. Ik val meteen in slaap en word terug wakker als Andy terug languit begint te vertellen. We rijden terug langs de kust en het zicht is prachtig.
Als hij terug iedereen begint af te zetten in de stad, heb ik t gehad. Ik spring er mee uit in t begin en heb zin om beetje te wandelen. Ga een beefsteakje halen, een lekker champi roomsauske en gebakken pattatjes met mayo, hohoho! Feest!
Pracht van een trip vandaag maar de ratio: time spent in the bus vs. time spent outside, enjoying was a little out of balance. Die verrekte afstanden hier ook...
Toch voldaan en veel bijgeleerd, en... veel beestjes gespot, me like!

Freddy, de Duitser die hier werkt heeft de BBQ al aangestoken en stelt voor mijn vleesje te bakken... T zal wel! Jammie! Fretten!! Een half uur later liggen we allemaal strike...