Rinjani monster: no pain, no gain!

Mijn eerste kennismaking met Gunung Rinjani was toen ik met Dorien de eerste namiddag in de zee op Gili Air lag te dobberen. We lagen aan de zuid kant en hadden een mooi zicht op Lombok. Zijn top zat echter verborgen in een dikke wolkenpak zoals gewoonlijk na de middag en we hadden dus geen idee hoe hoog hij wel was. Maja, vulkaantjes trekken zoiezo mijn aandacht dus ik hield er wel van ernaar te kijken. Toen we enkele dagen later op Lombok de watervallen gingen bezoeken met Dorien en Luke begon het toch wel vree te jeuken. We stonden aan zijn voet maar wederom had hij zich verstopt in zijn wolkenkussen. Ik had toen een ontsteking op mijn voet en bovendien was het regenseizoen dus gesloten voor publiek.
Geoff vroeg me kort erna wat ik met hem op Bali wilde gaan doen. Tja, nie zoveel eigenlijk want ik heb het hier nu wel al ver allemaal gehad. Van een vriendin had hij gehoord over Rinjani en hij vroeg me of ik daar geen zin in had. T zal wel!! Tot dat moment had ik hem nog geen enkele keer gezien en dus geen idee wat voor vlees we hier in de kuip hadden. Toen ik na Flores terug richting Bali vloog, zat ik beetje uit het raampje van het vliegtuig te staren toen een giga natuurwonder plots wel heel erg mijn aandacht trok. Boven een dikke wolkenlaag stak er een bergtop uit. Ik keek op mijn horloge en bedacht dat we bijna zouden landen en dus boven Lombok moesten hangen. Dit moet hem zijn dacht ik. Wow! Wat een kanjer! Terug in mijn guesthouse googelde ik meteen 'Rinjani'. Tot mijn verbazing zag ik dat hij de tweede hoogste vulkaan van Indonesia was met een topje van maar liefst 3.720m. Bijgevolg onmogelijk om in 1 dag te beklimmen. Het aanbod gaat van 2d/1n tot 4d/3n. Oeps... Kleine misinschatting...
Even met Geoff overleggen maar hij was nog steeds vastberaden de uitdaging aan te gaan, ook al zou het meer dan 1 dag in beslag nemen. Een ferme uitdaging zag hij wel zitten. Bon, regelen dan maar.
Toen hij me texte vanuit Bangkok zei hij maar 1 ding: 't is hier verdomme warm!' Alleegij!

Wanneer we de eerste avond in Sanur aan tafel de planning aan het overlopen waren, rees de eerste twijfel. De temperatuur en vochtigheidsgraad zouden ons zeker parten spelen. Bovendien is mijn fysieke conditie er niet bepaald op vooruit gegaan na mijn Sanurse feestenperiode. 'We kunnen ook iets anders doen e als jij dat wil' zei hij... Too late, de boot is geboekt.
Aangekomen in Senaru, het dorp aan de voet van de berg, overlopen we met onze gids de planning. Af en toe kijken we elkaar toch even vertwijfeld aan. We gaan voor de 2d/1n met summit, de korte pijn! De volgende ochtend schrikken we ons rot wanneer we voor het eerst de top zien liggen in een heldere hemel. OMG! Wat een monster!
In de truck naar het startpunt bekruipen de zenuwen mij toch een beetje. Dit wordt zwaar, loodzwaar... Die top punt is retesteil... Zo spannend!
Bij ons zit onze gids, die dit prachtbeest al honderden keer heeft beklommen, en 2 porters, die ons eten, drank en slaapgerief zullen dragen.
Mijn rugzak is gevuld met alle warme kleren die ik kon vinden: 2 'lange' broeken, regenfrak, t-shirten met lange mouwen, extra kousen en een jacket die ik gehuurd heb. Op de top is het 5 graden en geloof me, na 5 maanden +25 graden heb je meer schrik van de koude dan van de berg op zich. Daarnaast mijn medi kitje met pijnstillers, compeeds en oorstopjes.
Dag 1 op het programma: 7-8u stijgen tot aan de rim op 2.600m waar we zullen overnachten. Op de weg zijn er 3 rustpunten waar we zullen pauzeren en bijtanken.
Om 7u worden we opgehaald en de bedoeling is tegen 16u te kunnen stoppen om te rusten, eten en slapen.
Het begin is een twee uur durende hike van het dorp tot aan pos 1, niet zo steil en aangenaam wandelen. De hitte is wel verschroeiend. Je wandelt niet door de jungle maar door de savanne, open grasvelden en er is weinig tot geen schaduw. Het zweet druipt ons af en de flesjes water vliegen erdoor. Tot aan pos 2 waar we gaan lunchen beginnen we al serieus te klimmen en af en toe moeten we toch even op adem komen. Plots komen we een groepje tegenliggers tegen. Die gasten zijn morsdood en het leed en de vermoeidheid staat op hun gezichten te lezen. Shit... Dat belooft!
We pauzeren om te lunchen. Die gasten hebben een gasvuurtje bij en koken ons een heerlijk bordje rijst, met verse groentjes in de look en met een sjalotje gebakken, en een lekker kippebilleke. Een mooi figuurlijk gevormd tomaatje en een komkommerke maken het geheel af. Dit is verdomme beter dan de gemiddelde plat in Sanur! Een bordje verse fruitjes en een koffie/thee als dessertje. Fretten als beesten want da pannenkoekske van vanmorgen is al lang verteerd. Jammie! Heeft gesmaakt en we zijn weer op krachten. Het zal moeten want de volgende 4u zijn loodzwaar. We moeten tot 2600m en na een korte opwarming volgen 6 hills die ons als een cascade naar de rim zullen leiden.
De eerste drie zijn pittig maar wat daarna volgt is ronduit dodelijk. De 4de is loodrecht naar boven en na elke 20 stappen moeten we op adem komen. We zijn al lang uit de savanne en het pad ligt bezaaid met van dat los lavazand en losliggende stenen en rotsen. Ik heb de gids en Geoff achter me gelaten want ik moet mijn eigen tempo volgen nu. Een meisje en jongen hebben ongeveer zelfde tempo en we trekken stilzwijgend verder over hill 5. Ze zijn mega uitputtend en ik moet diep gaan. Blijven bewegen want de koude begint me parten te spelen. Als ik te lang stil sta, krijg ik het te koud. Ik ben kletsnat van t zweet. Op hill 6 kom ik mezelf voor de eerste keer tegen. We zijn al 7u aan t getten en de vermoeidheid slaat nu echt toe. Mijn kuiten staan in brand. Het is de langste van de 6 en er lijkt maar geen einde aan te komen. Bovendien glijd ik de hele tijd door dat zand en moet ik mijn handen gebruiken om me op te heisen. Elke 10 passen moeten we een paar seconden naar adem happen want ik heb t gevoel dat ik een muur aan t beklimmen ben. Gelukkig is dit de laatste beklimming voor vandaag en teer ik op mijn wilskracht. Uitgeput maar tevreden bereik ik de top en slaan we met ons driëen de handen in elkaar. We've made it! Meteen overvalt de ijskoude wind mij. Snel die natte t-shirt uit en warme kleren aan. Mijn vingers zijn op 1 2 3 dood en ik ben blij als Geoff enige tijd later boven komt want hij heeft gelukkig thermische handschoenen bij. Ik ben bevroren...
De gids is boven maar de porters nog niet. We moeten dus nog even wachten op wat krachtvoer en warme dranken. We zien mensen verder naar boven trekken en de moed zakt me in de schoenen wanneer ik onze gids dezelfde richting zie uitkijken. 'We zijn er toch, right?' Nee dus... Hij wil nog wat verder trekken om iets dichter bij het startpunt van morgen te zitten. De kleine heuvel die we nog op moeten lijkt wel de hel. Afzien!
We zitten op 2600 en de wind snijdt in mijn gezicht. Alles is dicht en we zien niet zoveel. Ik ben aan t afzien. De porters zijn er nog steeds niet en terwijl al de andere trekkers al aan het genieten zijn van een warme slaapzak of een warm thee'ke, zit ik daar letterlijk te bevriezen. Net voor zonsondergang klaart het plots helemaal uit. Aan de ene kant zien we een giga lake, aan een andere kant de begane grond en daar is hij: de top van 3720m. Hij lijkt op een andere berg te liggen. We moeten een gigantische bergrim over om naar de top te klimmen. Wow!
Al snel begint de zon te zakken. Gelukkig zijn die wustenbakskes net op tijd voor het donker wordt. Hij geeft me meteen een slaapzak om me in te wikkelen en begint die tent op te zetten. Het duurt even want zijn pikketten moet hij nog fabriceren. Met een machete mes gaat hij op zoek naar wat struikgewas. De takken slijpt hij af tot een punt om die tent mee vast te zetten. Man man man... Gelukkig heeft onze gids al een warm thee'ke gescoord bij de buren. De rim is ongeveer 15m breed en de tentjes worden allemaal op een rijtje in het midden gepland, met aan beide kanten... de afgrond... Hmmm, gezellig. De ondergrond is een keihard gesteente met losse kiezeltjes en verre van plat. Pijnlijk...
Doodop, verkleumd van de koude, met brandende benen en verzuurde spieren kruip ik in mijn slaapzak in mijn tent. Ik ben kapot en val meteen in slaap. Een half uurtje later word ik alweer wakker. Miljarde, die ondergrond is echt steenhard, letterlijk...
Je moet er iets voor over hebben...
We liggen kapot naast elkaar in de tent en willen eigenlijk maar 1 ding: zo rap mogelijk oogjes dicht doen. Maar ik wil nog eten want ik moet echt nog bijtanken. Als Geoff roept of we nog eten krijgen, komt hij met zijn koekendoos. 'No, no: food!'. Ze zijn t aan t klaar maken, nog even geduld. De anderen zijn al allemaal aan t slapen...
In de pikkedonker komt hij ons nog een kip curry brengen terwijl hij ons brieft voor dag 2: om 2u opstaan om in 3-4u naar de top te klimmen en er de sunrise mee te pikken om 6.10u. We moeten nog 1100m omhoog en hij waarschuwt ons voor de extreme zwaartegraad van de klim. Gezellig zo net voor t slapen gaan. Erna dalen we terug af tot in dit camp, waar we ontbijt krijgen alvorens we helemaal naar beneden trekken. Totale geschatte daaltijd: 8-9u. De porters gaan niet mee en we mogen geen extra bagage meenemen, enkel warme kleren en camera. Te zwaar voor bagage... Je hebt je handen nodig en extra gewicht op je rug is gevaarlijk voor je evenwicht op de laatste klim.
Slapen lukt natuurlijk niet. Ik lig te draaien en keren en vind maar geen houding die geen pijn doet. Op je zij liggen is geen optie want te pijnlijk aan schouders en heupen. Die slaapzak werkt op mijn zenuwen. Ik haat tenten! Dat wist ik al heel mijn leven en wordt alleen maar bevestigd. Ik word al helemaal gek als die natte kuttent de hele tijd tegen mij aan waait. Wat een kreng! Het is bovendien rete akelig te bedenken dat je op 2600m op zo'n dunne bergrim ligt... Ik probeer me te focussen op de top, me mentaal voor te bereiden op een ongeziene fysieke uitputtingsslag van morgen: eerst 3-4u klimmen, en erna 8-9u dalen. Nog nooit gedaan... Maar wat er tussen deze twee prestaties ligt is natuurlijk onbeschrijflijk... Ik wil, ik kan en ik zal on top of Indonesia staan! Da's een zekerheid!

Wanneer die wekker afgaat, slaan de zenuwen een tweede keer toe en ik ben meteen wakker. Als ik naar buiten ga om mijn tandjes vlug te kuisen sta ik onder een nooit eerder geziene sterrenhemel. De melkweg schittert vlak boven mij. Miljoenen sterren knipogen me toe. Waanzinnig! Een wow momentje! Onbeschrijflijk...
T-shirt zonder mouwen, t-shirt met mouwen, t-shirt met lange mouwen, gileke van Schwanzie gekregen, mijn bike windstopperke, mijn gehuurde frak erboven. Driekwart broekske en olifantje erboven. Sjaalke en handschoentjes aan en helemaal ingeduffeld klaar om te gaan sterven...
De eerste 45min zijn een steile klim naar de rim, die de oversteek vormt tot het punt waar je de top kan beklimmen. Het is een steile flank met van die reuze kloven. De gids laat ons even achter om te gaan spuwen. Hij voelt zich niet goed. We proberen even alleen verder. Het is aartsmoeilijk en ik ben bang. Je moet echt met je handen over huge rotsblokken klimmen. Als we plots niet meer verder kunnen omdat we aan een afgrond staan, besluit ik te stoppen. Ik doe dit niet zonder gids. Geen idee waar die rim is en die kloven zijn zo groot. Hij moet ons voorgaan en leiden. Ik durf dit niet alleen, onverantwoord. Stekkedonker...
Na een uur zwaar afzien bereiken we de rim. We houden even halt om op adem te komen maar de koude wind snijdt en ik kan niet blijven stilstaan. Ik moet bewegen om me warm te houden. Ik ga alleen verder. De rim is een soort verbindingsstuk tussen het plateau waar ons camp was en de 'voet' van de top. Het is een dunne strook die me doet denken aan de Chinese muur. Vaak slechts een metertje breed en gelukkig is het donker zodat je de afgrond niet voortdurend aan beide kanten in je ooghoeken hebt. Verstand op 0 en verder getten. Dit stuk is minder steil maar de wind en koude zijn hier mijn grootste vijanden. Mijn tenen zijn bevroren... Geoff heeft zijn muziekje aangestoken en zo hoor ik hoe ver ze achter me zitten. Bij moeilijke momenten vertraag ik even om wat mee te kunnen marcheren op de beats. Ik heb het ijskoud maar het gaat nog, fysiek ok, benen meer dan ok. Mijn moraal is mijn grootste engel. We gaan verder... Na ongeveer 2u houden we halt achter een grote rotsformatie. Een laatste tankbeurt vooraleer we de klim naar de top aanvangen. Voor ons een klim van 400m met een aanhoudend stijgingspercentage van 45 graden, los lavazand, breedte van 3-5m, loodzwaar! Het laatste uur en de laatste rechte lijn naar de top is aangebroken. Binnen een klein uurtje komt de zon op. Een uur voor 400m...
Ik sta aan de voet en kijk naar boven, OMG! Voor me een bijna verticale zwerm van lichtjes die nagenoeg niet lijken te bewegen. Ik roep Lies aan mijn zijde, verbijt de koude en begin aan de klim. Elke stap die ik zet zijn 4 kleine stapjes. Vaak slier ik gewoon terug naar mijn begin punt. Het is even zoeken hoe ik best mijn voeten zet. Kleine stapjes en proberen te hakken, zoals in verse sneeuw of los duinzand. Tergend traag... Je kan je niet voorstellen hoe traag dit vooruit gaat. Mijn moraal is nog steeds goed en ik blijf kleine stapjes zetten. Op een helling van 45 graden is het heel moeilijk te blijven stil staan. Ik vind heel moeilijk mijn evenwicht en ik zak en glijd voortdurend weg in het lavazand. Ik probeert via losse stenen grip te vinden maar ze glijden onder mijn voeten weg. Ik krijg ook de hele tijd stenen van voorgangers op mijn voeten gerold.
De zon is in aantocht en ik begin stilaan te beseffen dat ik het niet ga halen. De anderen zitten reeds ver achter me maar dit moet ik alleen doen. Me, myself en I. Wij 3'en tegen dit monster. Ik zal hem verslaan! Geen twijfel aan! Mijn tenen zijn bevroren en het wordt steeds moeilijker om grip te vinden. Ik glijd voortdurend naar beneden. Demotiverend. In mijn gedachten praat ik met Lies tijdens de dodentocht. Af en toe trakteer ik mezelf op een glimp van de rijzende zon en put ik moed. De top lijkt nog eindeloos ver. Ik probeer niet te kijken. Mijn kuiten branden, mijn kniëen trillen. Ik moet op mijn handen en voeten verder. Dit gaat beter. Kop in het zand en gestaag verder kruipen. Elke keer dat ik naar boven kijk, besef ik dat ik voor geen meter vooruit ga. het is inmiddels klaar en ik zie de mensen op de top pronken. 'Ik wil, ik kan en ik zal!' Ik moet even de knop omdraaien dat ik de zonsopgang aan het missen ben. Ik kruip op handen en voeten verder, kop naar beneden, verstand op 0. Ik fluister in mezelf, ik kan dit, ik kan dit, ik kan dit...
Er is niks meer, mijn hoofd is leeg, ik voel geen pijn meer, ik voel de koude niet meer, ik voel mijn lichaam niet meer, enkel nog mijn welwillende ziel, ik ben in trance. Ik bonk tegen mezelf aan, opnieuw en opnieuw en opnieuw. Het enige wat nog werkt, zijn mijn benen die op mentaal automatische piloot verder gaan, steeds dezelfde bewegingen makend. Ik duizel, de lucht is ijl, ik hap naar adem na elke stap. Ik ben aan het doodgaan maar tegelijk hyper geconcentreerd en focus op maar 1 ding meer: die top. De punt die dichter lijkt te komen, de top die me gaat bevrijden uit mijn lijden, die mij mijn gevoel gaat terug geven, die me wakker gaat schudden uit deze diepe ijlige roes. Ik ben aan t stuiken, ik zit diep. Het doet me denken aan de laatste 10km van de dodentocht en ik probeer te denken of dit erger is. Must be... Ik bonk verder tegen die muur, gevoelloos, harder en harder...
En dan plots... bonk ik op de poort van de hemel. Het Rinjani monster opent de deur en verwelkomt me hartelijk, omhelst me en kust me wakker. OMG! Wat een gevoel! Wat een zicht. Ik sta op het dak van dit prachtige land, onder me Lombok, voor me Bali, naast me Sumbawa en Flores. Wat een hoogte! Ik heb nog nooit zo hoog gestaan. De krater die in november nog actief was is ronduit prachtig. Wat een kleuren, wat een unieke formatie. In de verte een kanjer van een blauw kratermeer. De top is relatief klein en als je op de zijkant staat is het waanzinnig akelig. Zo diep dat je bijna de connectie met de grond verliest. 3720m hoog! I'm on top of Indonesia! Jiha!!
Dit is onbeschrijflijk genieten! Ik ben zo fier op mezelf en heb t gevoel dat ik de wereld aan kan. Ik dank mijn zus voor de mentale weerbaarheid, de steun en het ongelooflijk doorzettingsvermogen en de wilskracht. Als ik dit kan... Ik bewonder de Chinese muur die ik overgestoken heb, de bijna verticale klim naar de top, jezus zo steil! In stilte geniet ik, rustend in de hemel, zittend op de stekels van het grote monster. Het zicht is onbeschrijflijk...
Na een half uur spot ik mijn gids, uiteraard met een sigaretje, zijn 35ste ondertussen... Echter zonder muziekje aan zijn zijde... Hij komt naast me zitten en samen genieten we van een sigaretje. Ik heb er eentje verdiend! En da mojito'tje mag dan ook gaan komen...
Hij wil terug naar beneden. Hij denkt dat Geoff ergens gestrand is. Ik zeg dat dat niet kan en vertrouw er nog steeds op dat hij de top gaat bereiken. Hij is niet 100x gestorven om dan op te geven, no way, we blijven wachten. Plots roept een andere gids 'Jo'. En dan verschijnt daar dat fluo pulleke. Yes! Ik heb nog nooit zo'n non-verbale vorm van opluchting gezien. Dit is dubbel genieten! Die Buffalo vlag boven en een toppie kiekske op de top!
Helaas van korte duur want we moeten terug. We willen vandaag nog de oversteek maken naar Gili en de laatste public boat gaat om 5pm.
Het grote voordeel van lava zand is dat je in de afdaling bijna kan lopen. Zoals op een duin kan je naar beneden hakken. Waar we daarstraks een uur (Geoff 2u) over gedaan hebben, gaat nu in 20min, zalig... Samen met een andere gids dollen we naar beneden. Om t er rapst lopen. Beneden moet ik mijn schoenen legen, vol zand. De rim is op t gemakske afdalen, genietend van het prachtige uitzicht, kiekjes maken en praatje met de andere Belgen die we op de top getroffen hebben. Een koppel van 50+, chapeau ze! Respect. Ik zie het er nie veel nadoen, zelfs nie van mijne leeftijd...
Dan volgt dat lastige stuk van 45min die ons terug naar ons camp brengt. Da's minder. Mijn kniëen doen pijn en ik glijd voortdurend uit. Mijn gat is pottezwart en opnieuw zijn we in de afzien fase... Ik stijg liever dan dalen. Ik verlies even de moed als ik bedenk dat we na dit stuk nog maar op de rim van 2600m zitten waar we vannacht om 2.30u begonnen zijn. Erna moeten we nog helemaal naar beneden. Pfff...
De afdalingen vind ik altijd t ergste. Na een enorme fysieke uitputtingsslag heb je de climax bereikt maar moet je uiteraard nog terug naar af. En deze keer is t verdomme diep naar beneden, zo'n 8u... Damn! No pain, no gain...
Het eerste deel ging vrij snel maar dit stuk gaat weer tergend traag. Ik heb schrik om te vallen, het is nog zo ver... En nog zo lang... Ik ben kapot, de adrenaline is uit mijn lijfje gestroomd en de vermoeidheid slaat keihard toe. Mijn benen doen pijn, mijn hele lijfje doet pijn. Verstand weer op 0 en gaan... In stilte tot onszelve gekeerd glijden we verder naar beneden. Elk met onze eigen strijd... Dit is een beetje doodgaan.
Na 2u zijn we terug in ons camp waar we een pittig ontbijtje krijgen, goed gesuikerd. Ik moet mij even leggen, heel even maar. Het is half 8 en we mogen nie teveel tijd verliezen. 10 minuutjes... Ik dommel meteen in...
Ik vecht met mezelf om weer recht te geraken. Ik wil slapen... Ik ben zo moe...
Bij elke vorige vulkaan kon ik nu mijn bed in. Echter, nog 2600m te gaan...
De eerste afdaling zijn die 6 hills, my god! Ik raap mijn moed bijeen en strech de kuitjes. Hup, daar gaan we weer. Alles doet pijn... Afzien...
Wanneer ik de gids na de eerste hill hoor zeggen dat we bijna halverwege de hills zijn, put ik weer moed. Ik moet even 'weg' geweest zijn want ik heb er blijkbaar een paar gemist. Na de hills houden we halt bij pos 3. Het is helder en wanneer ik het dal in kijk, zie ik pos 2 en het startdorp al liggen. Achter mij pronkt de top alweer heel ver weg... Jiha, dit gaat vlotjes. De moraal is weer goed en we strompelen verder. Het zonnetje doet zo deugd en ik vind mijn tweede adem en probeer wat van de natuur en het uitzicht te genieten. Pos 2 komt geen seconde te laat. Mijn kniëen beginnen te verzuren en trillen de hele tijd. Ze zijn gelijk verstokt en niet meer flexibel.
Snel krijgen we een bordje spaghetti om onze krachten weer op peil te brengen, in de mate van het mogelijke... Na pos 2 volgt het savanne stuk weer dat veel minder steil is. Helaas willen de beentjes niet meer zo mee. Af en toe schiet ik es door mijn knie en schiet er een scheut van pijn door, alsof er een naald door steekt. Ik blijf gefocust op het dorp. Het lijkt niet meer zo ver maar toch nog 2u. We zijn eraan maar blijven verder slenteren. De laatste lootjes wegen het zwaarst...
Het laatste uur is een waar gevecht. De vermoeidheid, de hitte en de pijn zijn dodelijk. Het is echt aftellen en een beetje dood gaan... De berggeit in mij is geslacht...
Om half 3 's middags komen we beneden gestrompeld. KAPOT! Morsdood!
Ik rol me die laadbak van de truck in, draai me nog 1 keer om naar mijn hemels monster en val meteen in slaap.
Rinjani: my monster, my friend, you were huge, enormous, awesome, amazing, beautiful, stunning, painful, scary, wonderful, unique, like no other, unforgetable, Check!
NO PAIN, NO GAIN!

Up to Gili paradise again!