"Ik wil, ik kan en ik zal!"

Na een kippesoepje om even op te warmen om half 10 in mijn cocoon gekropen om hopelijk toch nog 5 uurtjes slaap te kunnen mee pikken. Mijn dorm heeft geen gesloten muren, is open aan de bovenkant en bijgevolg heeft het geen zin om telkens snel de deur te sluiten om de beestjes buiten te houden. Ik heb nu al veel bugs gezien de afgelopen maanden maar deze species zijn toch weer heel bijzonder. Ze vallen gewoon naar beneden in je haar en zomaar in je soep als je niet oplet... Ze vliegen gewoon over de muur heen. En vermits ik vannacht hun enigste hapje was, hebben ze mij massaal aangevallen en lekker zitten opfretten. Elke minuut kroop ik dieper en dieper in mijn cocoon tot ik er werkelijk helemaal in verstopt zat. Helaas, geen ontkomen aan: bbbbbbzzzzzzzzz de hele nacht door...
Wanneer de wekker afgaat om half 3 denk ik bij mezelf: o waarom toch?
Het meeting point voor de trip is gelukkig de ontbijtzaal grenzend aan mijn hostel. Mensen ontbijten niet, ze liggen daar gewoon allemaal te pitten. Sommigen komen van Seminyak in het zuiden en zijn om 1am vertrokken. Ik mag nog niet klagen. Met 7 man een busje in naar het vertrekpunt dat 10 min verderop ligt.
2 barbiepoppen staan daar te bevriezen. Uber barbie heeft een shortje aan dat je nog net haar hele kont niet kan zien en een shirtje waar ik mee naar het strand ga. Ik sta daar in mijn lange broek, korte shirt, lange shirt en nike wind jacket en beklaag het mij geen seconde want het is berekoud. Een man komt aanlopen met een zak vestjes die hij verhuurt. Uit alles slaan ze hier geld...
We zijn met een klein groepje en 3 man vegezellen ons. 1 gids van de organisatie waar we de tour hebben geboekt, 1 gids die tot de associatie van de Mount Batur behoort, en 1 man die extra drankjes draagt (hmmm, handig!) Bij elke hiking trip op deze vulkaan moet er verplicht iemand van de associatie mee. Er zijn hier al verschillende doden gevallen en hij waarschuwt ons voor de gevaren van deze kolos. We krijgen een flash light, een klein flesje water en hup.
Het is pikkedonker en onder een miljoenen sterrenhemel beginnen we aan onze klim. We staan aan de voet van de berg op 1000m. De top ligt op 1717m en de klim duurt ongeveer 2u, afhankelijk van het tempo van de groep. Het is iets voor vieren en de zon verschijnt van achter de Mount Gunung Agung (3142m) om 6.15am, tijd genoeg dus. Ik wilde eigenlijk de Gunung Agung beklimmen maar dat is niet mogelijk. Ten eerste is het regenseizoen en is dit nu veel te gevaarlijk, ten tweede is dit een klim van +8u, en je moet een pro hiker zijn want naast enkel hiken moet je ook echt klimmen met touwen en zo. Geen spek voor mijn bek dus. Het voordeel van de Batur te doen is wel dat je dus op de top het zicht op de Agung hebt.
Na 100m gaan we meteen recht naar omhoog, ik voel mijn hartslag meteen naar de 200 gaan (wat bij mij normaal is en niet erg, zolang je maar snel recupereert...). Na 9 min vliegt die jacket al uit, na 10 min die sjaal en na 15 min mijn shirt met lange mouwen. Zweten gelijk een rund! En het enige waar ik aan denk is, waarom ik hier in godsnaam aan begonnen ben. Maar ik weet het antwoord zeer goed en probeer me daarmee te troosten en mezelf aan te moedigen. Iedereen is muisstil en het enige wat je hoort zijn de geluiden van allerlei wilde beestjes en het gehijg van de groep, including de gidsen. De eerste stop na ongeveer 20min komt geen seconde te vroeg en de hele groep staat daar te puffen gelijk da we gaan doodvallen. Ik denk bij mezelf, dit haal ik hier niet... Ben ik hier nu de enige die zo aan t afzien is? Enkele dagen geleden zij iemand nog tegen me dat mijn conditie helemaal nog zo slecht nie is... Maar na even bijkomen, een half flesje water leeg drinken en mijn hartslag weer naar beneden zie ik het weer zitten. Opgeven is uiteraard geen optie, dan sterf ik hier nog liever ter plaatse! Na de eerste stop verlaten we het bos en komen we in de rotsen. Wat volgt is een uur durende koppenberg, bestaande uit rotsen, losliggend lavazand en stenen. LOODZWAAR! Ik ben echt aan t afzien en heel toevallig dacht ik gisteren nog dat het lang geleden was dat ik mezelf nog eens tegen gekomen was, wel, hello, here I am!! Dit is echt loodzwaar en hoewel collega backpackers mij hiervoor wel hadden gewaarschuwd, dit had ik nu ook nie verwacht. Mogen ze eigenlijk wel eens laten weten want velen zouden dit echt niet kunnen... Gelukkig sjouw ik nie teveel extra kilo's mee en ben ik nog wel iets gewoon.
Je hoort voortdurend mensen uitschuiven en het lijkt alsof je elke stap in 3 kleine stapjes moet zetten want het los lavazand maakt het hiken extra zwaar. Verstand op 0 en blijven die voetjes opheffen. De dodentocht spookt door mijn hoofd en ik troost me met de gedachte dat dit weer een ideale training is, zowel fysiek als mentaal. Van dit word je sterk, oersterk!
Wanneer we een tweede stop maken na 45 min, merk ik tot mijn grote verwondering dat we half way zijn. Wat een tempo... Beneden zie ik de lichtjes rond een gitzwarte plas, ver boven me de gigantische top van de vulkaan die nog ligt te slapen onder een waanzinnig mooie sterrenzee... Wow! Ik word wederom volledig overmeesterd door de pracht van moeder natuur. Dit wil ik voor geen geld van de wereld missen!
Bij de derde stop wordt het zicht steeds mooier en de poort van het wolkenpaleis komt steeds dichter. Je ziet dat de zon begonnen is aan haar klim op de tegenoverliggende Gunung Agung. '10 min to the top' zegt de gids en wanneer ik naar boven kijk, kan ik dit heel moeilijk geloven want de punt lijkt nog mijlenver van ons vandaan. Dit laatste stuk is echt klimmen op de vulkanische rotsen. Ik heb het gevoel dat we aan 1 per uur vooruitgaan en verschillende keren moet ik mijn handen gebruiken om mij op te hijsen. Dit is afzien! Moet zowaar de zwaarste hiking trip zijn die ik al gedaan heb..
Ondertussen open ik de poort en ga ik door de wolken heen, geweldig!
Wanneer ik mij even later volledig buiten adem en totaal uitgeput omdraai, zie ik de Gunung Agung rustend op een wolkendeken voor mij verschijnen. Dit is een wow moment! De zon is iets trager dan ons en heeft haar top nog niet bereikt, maar het zal niet lang meer duren en je ziet ze aan sneltempo haar eigen koppenbergje beklimmen.
'Hey, wacht eens, dit is de top niet'. We kunnen nog hoger. Onze groep stopt hier. No way! En dus ga ik alleen verder. Na 10m staat die gids daar naast mij, boos omdat ik verder gegaan ben. Hij moet even met de rest van de groep en de andere gids overleggen. Ze willen niet meer verder. Het ontbijt is daar voorzien. Fuck off, ik hoef geen eten, ik wil die top! Ik ga hier geen 1,5u afzien om dan niet eens de top te bereiken. Of je doet het goed, of je doet het niet!! Na wat zagen, wil hij wel verder mee met mij. 20 min to the top? Ok! Sure! Whatever! "Ik wil, ik kan en ik zal!"
Het laatste stuk is echt recht naar boven en de rotsen hebben plaats gemaakt voor los zwart lavazand. Dit is nog het allerzwaarste stuk van al maar de honger om die peak te bereiken is zodanig groot dat ik naar boven vlieg. 'You do a lot of hiking' vraagt hij? Ik heb geen greintje asem over om zelfs te antwoorden en de adrenaline raast door mijn lijf. Rotsen vallen langs alle kanten langs je door de voorgangers, mensen vallen meters naar beneden, dit is gewoon levensgevaarlijk maar oh zo cool!
Als ik me 15 min later, badend in het zweet, en totaal buitenzinnig, ijlig en bijna duizilig, omdraai, krijg ik het ultieme antwoord op mijn vraag van aan de voet van deze berg. Dit is waanzinnig mooi! Ik sta 'on top of the world'. Voor me de top van de Gunung Agung badend in een wolkenmeer, prachtig rood/roze gekleurd door de zon die ondertussen ook haar tocht beëindigd heeft. De schoonheid van moeder natuur kent geen grenzen! Ik sta voor de eerste keer in mijn leven op de top van een actieve vulkaan, met zicht op een meesterwerk van moeder natuur. Zonder woorden... Waanzinnig mooi is dit!
Aan de andere kant van de berg kijk je recht de krater in. Ik word overmeesterd. Dit is zo overweldigend, zo machtig. Ik voel me plots heel klein en machteloos ten overstaan van dit vulkanisch monster. Er zijn in totaal 7 kraters en je ziet de rook er werkelijk uitkomen. Geweldig!
Na 20 min puur genieten moet ik terug naar beneden bij de rest van de groep. Het los zand is de hel om te klimmen, maar mega om te dalen. Je kan erin lopen en we lopen om t er eerst naar beneden. 'You're crazy' zegt hij en in feite heeft hij gelijk. 1 verkeerde stap kan fataal zijn... Rennen van een vulkaan op 1717m hoogte, mega! Maar mijn emmer adrenaline loopt weer over en ik heb weer energie teveel.
Bij de afdaling gaan we een stuk tot in het immense gat en we mogen tot aan 1 vd 7 kraters. Je mag echt op de krater gaan staan en de rook voelt zo lekker heet aan. Wat een geweldige ervaring weer...
Bij de afdaling zie je wat je eigenlijk geklommen hebt en snap je waarom we zo aan het afzien waren. Het laatste stuk door de bossen is prachtig en ook al ben ik doodop, ik geniet ten volle. Aan onze laatste stop is een woonhuis. Hadden we niet gezien bij het klimmen want die mensen sliepen natuurlijk nog. Er zit een baby aapje vast aan een touw. Ik aai het en het springt op mijn schoot, zoekend naar affectie. Barbie ziet dat en wil ook. Ik geef de aap en haar en het omhelst haar volledig. 'O so cute, so cute, so cute,...' Jaja, t is al goed... Wanneer de aap haar verder beklimt en aan haar borsten begint te zitten, schrikt ze, en de aap schrikt ook dus hij begint te blazen en doen... Ze wil er van af maar hij blijft maar verder klimmen. Ze wordt helemaal panisch en begint te roepen. Dat ding is verdomme zo groot als mijn hand. Je krijgt het bijna in één hap naar binnen. Alsof het haar gaat opeten... Haha! Kapotlachen! Barbies moeten met chihuahua's spelen, niet met wilde aapjes!

Op de terugweg in de bus val ik meteen in slaap. Totaal uitgeput...
Maar it was totaly worth it! Mega ervaring!

Smurfin en Hermanito, zet dit maar gauw op jullie bucket list want dit zouden jullie echt geweldig vinden! Dit is echt iets voor jullie!

Terug in mijn hostel neem ik een douchke en besluit ik terug naar het zuiden te rijden. Ik heb gezien wat ik wou zien, gedaan wat ik wou doen, en verder is daar nie veel te beleven. En ik ben toch kapot... En veeeeeeel teveel beestjes...
Ik ben blijkbaar de enige die met de scooter tot hier is gekomen. Het eerste deel naar beneden is chill, weinig volk en hele tijd dalen...
Het nadeel is dat je je gigantisch moet concentreren. Ik begin te wennen aan het links rijden maar ik snap die verkeersregels hier niet. Voorrang van links? Soms wel, soms niet... Ze komen van alle kanten, tuuten de hele tijd voor ik weet niet wat allemaal. Er is nagenoeg geen signalisatie dus ik moet bij elk kruispunt vragen welke kant ik uit moet. De politie kan je op elk moment tegen houden en je gewoon een boete geven, voor niks, corruptie alom... Centjes ver weg steken dus...
Er ligt werkelijk van alles op de weg, stenen, durians, takken,... Overal putten in het wegdek, voortdurend opletten dus.
Het voordeel is dat je vrij bent, kan gaan waar je wil, een kleurtje kan opdoen want niks beters dan in de wind cruisen, het is goedkoper (3eur per dag) en ik rij wel graag...
Bovendien zie je enorm veel van het mooie landschap, kan je stoppen bij tempeltjes, of om een klapke te maken met wat locals. Zalig dat scootertje!

Op het strand heb ik zicht op de Mount Batur en Gunung Agung. Ik kan bijna niet geloven dat ik daar deze morgen op stond... Waanzinnig!
Ik val in een diepe slaap en wanneer ik 3u later wakker word van het geblaf van honden, ben ik nog de enige die daar lig en alle andere strandbedden zijn al opgeruimd. Oei, tijd om te gaan plonzen in het zwembad...

Straks een massage want de kuitjes kunnen het wel gebruiken. Heb het wel verdiend!
Morgen nog dagje chillen en aftellen want madre komt binnen 3d! Jiha!!! Kan nie wachten!

Wat een geweldige top ervaring weer! Kan het nog steeds niet geloven, ga nog wat nagenieten...