A street that never sleeps...

Alleen al voor het unieke zicht vanuit de lucht zou je eens op Ho Chi Minh City moeten vliegen. Onwaarschijnlijk! Toen ik terug naar Vietnam kwam van Yangon, ben ik via HCMC het land ingekomen voor ik naar Hué ben gevlogen. Je moet via de grote luchthavens binnen komen om door de customs te gaan en je visa te krijgen... Had dat toen al gespot, al was dat een ochtendvlucht. Als je in Vietnam domestic flights neemt, ga je gewoonlijk met een Airbus 320, gemiddeld vliegtuig die nooit of te nimmer vol zit. De kunst is dus om als allerlaatste op het vliegtuig te stappen, heel snel het hele vliegtuig af te scannen en te spotten waar er nog lege rijen zijn en je gewoon daar aan het raam gaan zetten. 'Omdat het kan'... Heerlijk relax...
De vlucht van Danang naar HCMC is een uurtje en je vliegt dus vrij laag zodat je de hele vlucht een zalig zicht hebt. Maar de laatste 20 min landen zijn ronduit waanzinnig mooi. Een sunset boven de Mekong Delta. Ik heb nog nooit zo genoten van een landing (Mexico City kwam aardig in de buurt...). Je ziet de hele Delta onder je en de Mekong en zijriviertjes kronkelen alle richtingen uit. Prachtig! Een unieke ervaring! En dat op een vliegtuig!

Na 4 dagen rust in Hoi An, had ik het wel beetje gehad en was ik wel in for a little action en vooral voor veel gezelschap. Beste optie is dan booking.com zoeken naar 'backpackers hostel Saigon', en een dorm boeken voor de luttele 7usd. Gezelschap verzekerd! Special request: taxi luchthaven en dan staan ze voor je klaar in de arrival hall (is vooral omdat je dan een vaste prijs betaalt door het hotel afgesproken, en ze je niet kunnen overchargen...) Bij de lugage belt even rond je kijken, en de eerste beste jongen met rugzak verleiden met de openingszin: 'taxi nodig naar het backpackers district?, ik heb er eentje klaar staan, als je wil, kunnen we hem delen' et voila, weer een maaltijd uitgespaard. Het is grappig te beseffen dat je je daar een maand geleden nog wat onwennig bij voelde, terwijl je er steeds beter in wordt en het gebeurd is voor je t beseft.
Rugzak droppen en de stad gaan verkennen...

Toen ik 3,5 jaar geleden een nieuwe uitdaging kreeg aangeboden bij Pro-Duo, moest ik een collega vinden 'waar ik een maand mee op een onbewoond eiland zou kunnen doorbrengen'. Maw, het moest iemand zijn, waar ik het bijzonder goed mee kon vinden, want we zouden veel tijd samen doorbrengen en samen een business unit uitbouwen in de Benelux. Mijn eerste sollicitatiegesprek was een Nederlandse meid die de Body shop winkels in Nederland had geleid. Het gesprek duurde uren en toen we na afloop gingen lunchen, wist ik dat zij degene was waar ik mee in zee wilde. Nog nooit eerder had ik zo'n klik met iemand na een eerste kennismakingsgesprek, nog nooit eerder was ik zo zeker van mijn stuk. Ik belde mijn hr mgr op en zei dat hij alle andere sollicitanten mocht annuleren, want ik hoefde niemand meer te zien. Zij was het! Je buikgevoel bedriegt je zelden...
Ze was heel bijzonder, had al veel meegemaakt en had voor ze bij de Body shop werkte, haar vorige baan opgezegd, en was 8 maanden lang gaan reizen in Azië. Ik hield helemaal niet van Azië. Het zei me absoluut niks, en al zeker niet alleen gaan reizen, no way, ik zou doodgaan... Ik had het meer voor Amerika... Al vond ik het wel fijn en boeiend om naar haar verhalen te luisteren. Ik hou van gepassioneerde mensen. Al snel zagen we elkaar ook buiten het werk, leerde ik haar man kennen en werden we beste vrienden. Tijdens de rookpauzes op kantoor vertelde ze vaak over haar reizen. Uren kan ze erover vertellen... Het is haar passie, haar lang leven... Haar huis is een verzameling geworden van meubelstukken, kaders, beeldjes en andere souvenirs van de vele reizen in het verre oosten. Haar boekenkast wemelt van Lonely Planets, reismagazines en andere boeken over Zuid-Oost Azië. Langzaam maar zeker heeft ze me besmet met haar virus... En toen ze me vorig jaar vroeg om mee te gaan naar Thailand, hoefde ik niet lang na te denken.
Maris, zoals ik op jou meteen 'verliefd' werd tijdens onze allereerste gesprek in de orange room op JFK, zo ben ik 8 maand geleden gelijk tot over mijn oren verliefd geworden op Bangkok... Oh, wat hebben we daar een heerlijke tijd gehad met ons 3'en: tempels bezoeken, vreemde geuren en nieuwe smaken leren kennen, Singha'tjes drinken, tatoos zetten, dagelijk een massageke, en vooral chillen, niksen, mensen kijken, kletsen en urenlang genieten. I love Bangkok!

Hanoi is nothing like Bangkok, maar SAIGON IS!!!! Wat een geweldige stad is dit! Man man man! Incredible!
Mijn hostel straat grenst aan Bui Vien, Khoa San street in HCMC! Voor diegenen die nog nooit in Bangkok zijn geweest, wij hebben zo geen straten bij ons, de Korenmarkt komt waarschijnlijk nog het dichtst in de buurt. Maar toch o zo verre van...
A street that never sleeps... +-2/3 resto'kes (Vietnamees, Indisch, Chinees, italiaans, westers, voor elk wat wils...), 1/6 leuke barkes en 1/6 massagesalons. 24/7! Een geweldige melange van locals en toeristen. Een straat waar iedereen met elkaar praat, iedereen plezier heeft, feest, lacht, zingt, danst, ogen tekort heeft, waar iedereen zijn gading vindt en waar de hele wereld je gestolen kan worden, een plaats die geen verveling, haat, racisme of verdriet kent... Een waar paradijs! Dag en nacht...

Ik moet even mijn enthousiasme onderbreken want ik moet naar de Sinh cafe (travel agency) om een plaatsje op de comfi bus te gaan scoren voor morgenochtend...

Cu later...