Op het randje van de beschaving..
Door: An
03 November 2015 | Myanmar, Rangoon
Net na de landing in Yangon, de voormalige hoofdstad van Myanmar (huidige is Nay Phi Taw), was het me meteen duidelijk dat ze hier geen beleefdheidsregels kennen, eigenlijk weinig regels at all... De taxi gedeeld met een Chinese jongen die ik had leren kennen in de luchthaven. Hij woont in Xi-An, waar het reusachtige terracotta leger te zien is, en geeft Chinese taalles aan de universiteit daar. Gevolg, de autorit was een stukje interessante les Chinese history. Leuk, want intieel zou ik natuurlijk ook naar China gaan en ik had me dus wel wat ingelezen...
De jongens hadden al een guesthouse geboekt dus ik wist waar ik naartoe moest. Het weerzien met Matt & Ryan was hartverwarmend en een nieuwe Canadese meid had hun groepje vergezeld. Leuk! Keek er zo naar uit! De avond viel en we besloten een hapje te gaan eten. Om de hoek zat een vrouwtje allerlei visjes klaar te maken, hoewel wat we uiteindelijk op ons bord kregen ronduit ondefinieerbaar en al zeker onherkenbaar was. Maar het smaakte wel... Nadien nog een late night walk in Chinatown en een eerste grote pagoda die onze aandacht trok. De avondmarkt was net gedaan en de main road was letterlijk 1 grote vuilnisbelt. Het was gewoon degutant wat er allemaal op straat lag. Je moest gewoon bij elke stap opletten dat je niet in een hoop vuiligheid stapte, vreselijk! Terug bij het hotel ging Matt slapen en ging ik met Ryan nog een pintje drinken, helaas, 10pm: geen bars meer open. Wablieft???! T is zaterdag avond!!! Tja, bars en café's in Myanmar sluiten om 22u. OMG!!! Dan maar wat blikjes gaan kopen in een street shopje en ons op de zulle van ons hotel gaan zetten. Binnen de kortste keren, had ik 12 beten. Ook daar weer, opletten geblazen van alle vuiligheid die rondom ons slingerde. Af en toe moest ik mijn voeten opheffen om een vieze rat te laten passeren, disgusting! Nog wat zitten pintelieren met een Belgisch gezin die net terug in Yangon was na een maand Myanmar. Handig voor wat tips en trics maar al gauw bleek dat deze trip niet eenvoudig zou worden.
Vroeg uit de veren want het was Matt zijn voorlaatste dag daar zijn oma overleden is en hij zijn reis zal moeten onderbreken... Helaas.
De ferry op naar de overkant van de rivier waar we een tripje konden maken met een taxi naar de omliggende dorpen, geen idee wat daar precies te zien was, zelfs in de Lonely Planet vonden we hier niks over terug, ons dan maar laten verrassen... Eerste stop na meer dan een uur rijden was een tempel, niet echt verrassend uiteraard... Maar oh zo blij dat we even uit die wagen konden want de wegen zijn ronduit vreselijk.
Dit moet het einge land zijn waar ze aan de rechterkant rijden en hun stuur rechts staan hebben, WTF! Stel je voor dat je aan de ander kant zou zitten. Als ze links willen inhalen, moeten ze al meer dan de helft van hun auto op het tegenoverliggende rijvak hebben staan om uberhaupt te kunnen zien of er een tegenligger aankomt, levensgevaarlijk. Af en toe hoorde je een van ons roepen, 'omg, shit, da meen je niet'. Wie heeft dit in godsnaam bedacht?!
Erna een lokaal dorpje bezocht waar ze aardewerk maakten, leuk om te zien. De next stop was een lokaal marktje. Dit heb ik nog nooit gezien, de ingewanden van vlees en vis lagen overal in het rond, buggs all over the place, we stapten letterlijk in lichaamssapjes van alles wat poten heeft, een ongelooflijke stank, om misselijk van te worden. Hopen vuil tussen het eten, overal ratten en muizen, middeleeuwse taferelen... Let's get out of here!
Terug in de stad het pareltje van Yangon bezocht, de Shwedagon Paya, een gigantisch tempelcomplex gebouwd rond een giga pagoda, die zichtbaar is vanuit elk hoekje van de stad, de meest heilige plaats voor buddisten. Prachtig! Deed me denken aan de Grand Palace in Bangkok. Even ontsnappen uit die vuile stad en blootsvoets rond kuieren in dit prachtig heilig oord. Dit is ongetwijfeld waarom ik naar hier ben gekomen. Het is vreemd hoe je als totaal niet religieus persoon zo erg kan genieten van tientallen tempels, pagoda's, buddhabeelden, biddende monnikken, tonnen goud. Onbeschrijflijk gevoel... Zo mooi!
Erna ons reppen naar het treinstation want we wilden nog diezelfde avond richting zuiden. Aangekomen in het station stonden we als vier stomgeslagen toeristen naar de borden vol onberijpelijke tekens te staren. Niemand die ook maar een woord Engels spreekt. Shit, hoe gaan we dit in godsnaam aanpakken? Het eerste wat ze vroegen was ons pasport. Pc's, onbestaanbaar in dit land. Treintickets worden hier handgeschreven en je moet vooral heel veel geduld uitoefenen. Mijn eerste treinrit in Asië, wreed! Wat een taferelen, het is gelijk een bende wilden die op die trein zitten, allemaal met hun schoenen op de zetels en tafels, allemaal aan t drinken en paffen, hun vuiligheid vliegt in het rond... We werden alle kanten opgeslingerd, grote open ramen waardoor je tal van groepjes mensen gewoon op de sporen ziet zitten eten en drinken, mensen hangen aan de rijdende treinen, zitten op het dak, springen er voortdurend op en af, veiligheid bestaat hier niet. Cultuurschok!
Aangekomen in Bago op zoek naar een slaapplaats. Het enige dat we nog konden vinden dat open was, was een of ander vuil, stinkend hok. Overal insecten, vieze lakens, geen warm water, muizestrontjes in onze kamer, de hel! Maar we konden slapen, dat was het belangrijkste.
Ik moet zeggen, zo ver ben ik nog niet geweest... Dit was even diep...
Taxi geregeld voor de volgende morgen om verder zuidwaarts te trekken richting een van de tien highlights van de Lonely Planet: De Golden Rock op Mount Kyaiktiyo. Je kan niet zeggen dat je in Myanmar bent geweest zonder deze gouden rots gezien te hebben. Je moet er wel iets voor over hebben. De plaats op 1100m hoogte is enkel te bereiken met een truckje die ze vol stouwen met mensen en die via een hobbelige, gevaarlijke weg de berg oprijdt. Pijnlijk, allerminst comfortabel en onbeschaafd. Een rit van 45min op een rollercoaster, zodanig opeengepakt dat je onmogelijk de grote mieren die je langs alle kanten bekruipen, van je kan afslaan. Je voelt ze over je voeten kruipen, via je benen een weg omhoog banen, je steken, maar je zit zodanig op elkaar geperst dat je je niet kan bewegen om ze van je af te slaan. Vreselijke ervaring...
En dit om naar een gouden rots te gaan kijken die over een berg afhangt... I don't really get it, ma bon, check!
6pm de nachtbus op naar t noorden, Inle Lake.
Afscheid genomen van Matt & Sophie en de bus op. Van een nachtbus mag je normaal gezien, zelfs in Asië verwachten dat je een beetje comfortabel kan zitten en je zetel kan ombouwen tot een soort bed. Niet hier dus... Op elkaar gepakt, stinkend naar de pis, luisterend naar het geroggel want ze spuwen overal, op een hobbelige weg een 11u durende rit tegemoet. De chauffeur en wat andere mannen zitten vooraan naar een film te kijken die keiluid staat, hardop te lachen en te praten, te paffen... Hmmm, veel slapen zal er niet van komen. Stoppen om te plassen doet hij niet. Tja, t zal dan toch even moeten. Toilet? Tegen zijn zin ergens in de donker gestopt. Verwacht niet dat je daar een toilet aantreft, nee gewoon broek af en op de weg... Tja, als je moet, dan moet het e. En eigenlijk plas ik nog liever op de openbare weg dan op die vuile gaten van hun te gaan zitten. Want van wc potten hebben ze hier nog niet gehoord...
Om 5u 's ochtends worden we met wat porren en stampen gewekt en van de bus af gegooid. In het hotel hadden ze ons gezegd dat we pas om 7u zouden aankomen. Even paniek, daar stonden we dan, pikkedonker, niks te bespeuren, gepakt en gezakt... Doodop...
Uiteindelijk kwam er een man op ons afgelopen, die ons een rit aanbood naar Inle Lake en ons aan een hotelletje kon afzetten, oef...
Bedje in en even paar uurtjes bijslapen.
Is this really happening? Is dit echt Myanmar? Is dit het pareltje van Zuid-Oost Asië waar iedereen zo lyrisch over is? Is dit waarvoor ik mijn reis in Vietnam heb onderbroken? Is dit dat prachtige land zoals beschreven in de Lonely Planet?
Tot dusver niet... Verre van!
Dit is ronduit op de grens van de beschaving...
Hope it will get better!
But I'm still convinced it will...
Btw, internet is hier geen evidentie...
De jongens hadden al een guesthouse geboekt dus ik wist waar ik naartoe moest. Het weerzien met Matt & Ryan was hartverwarmend en een nieuwe Canadese meid had hun groepje vergezeld. Leuk! Keek er zo naar uit! De avond viel en we besloten een hapje te gaan eten. Om de hoek zat een vrouwtje allerlei visjes klaar te maken, hoewel wat we uiteindelijk op ons bord kregen ronduit ondefinieerbaar en al zeker onherkenbaar was. Maar het smaakte wel... Nadien nog een late night walk in Chinatown en een eerste grote pagoda die onze aandacht trok. De avondmarkt was net gedaan en de main road was letterlijk 1 grote vuilnisbelt. Het was gewoon degutant wat er allemaal op straat lag. Je moest gewoon bij elke stap opletten dat je niet in een hoop vuiligheid stapte, vreselijk! Terug bij het hotel ging Matt slapen en ging ik met Ryan nog een pintje drinken, helaas, 10pm: geen bars meer open. Wablieft???! T is zaterdag avond!!! Tja, bars en café's in Myanmar sluiten om 22u. OMG!!! Dan maar wat blikjes gaan kopen in een street shopje en ons op de zulle van ons hotel gaan zetten. Binnen de kortste keren, had ik 12 beten. Ook daar weer, opletten geblazen van alle vuiligheid die rondom ons slingerde. Af en toe moest ik mijn voeten opheffen om een vieze rat te laten passeren, disgusting! Nog wat zitten pintelieren met een Belgisch gezin die net terug in Yangon was na een maand Myanmar. Handig voor wat tips en trics maar al gauw bleek dat deze trip niet eenvoudig zou worden.
Vroeg uit de veren want het was Matt zijn voorlaatste dag daar zijn oma overleden is en hij zijn reis zal moeten onderbreken... Helaas.
De ferry op naar de overkant van de rivier waar we een tripje konden maken met een taxi naar de omliggende dorpen, geen idee wat daar precies te zien was, zelfs in de Lonely Planet vonden we hier niks over terug, ons dan maar laten verrassen... Eerste stop na meer dan een uur rijden was een tempel, niet echt verrassend uiteraard... Maar oh zo blij dat we even uit die wagen konden want de wegen zijn ronduit vreselijk.
Dit moet het einge land zijn waar ze aan de rechterkant rijden en hun stuur rechts staan hebben, WTF! Stel je voor dat je aan de ander kant zou zitten. Als ze links willen inhalen, moeten ze al meer dan de helft van hun auto op het tegenoverliggende rijvak hebben staan om uberhaupt te kunnen zien of er een tegenligger aankomt, levensgevaarlijk. Af en toe hoorde je een van ons roepen, 'omg, shit, da meen je niet'. Wie heeft dit in godsnaam bedacht?!
Erna een lokaal dorpje bezocht waar ze aardewerk maakten, leuk om te zien. De next stop was een lokaal marktje. Dit heb ik nog nooit gezien, de ingewanden van vlees en vis lagen overal in het rond, buggs all over the place, we stapten letterlijk in lichaamssapjes van alles wat poten heeft, een ongelooflijke stank, om misselijk van te worden. Hopen vuil tussen het eten, overal ratten en muizen, middeleeuwse taferelen... Let's get out of here!
Terug in de stad het pareltje van Yangon bezocht, de Shwedagon Paya, een gigantisch tempelcomplex gebouwd rond een giga pagoda, die zichtbaar is vanuit elk hoekje van de stad, de meest heilige plaats voor buddisten. Prachtig! Deed me denken aan de Grand Palace in Bangkok. Even ontsnappen uit die vuile stad en blootsvoets rond kuieren in dit prachtig heilig oord. Dit is ongetwijfeld waarom ik naar hier ben gekomen. Het is vreemd hoe je als totaal niet religieus persoon zo erg kan genieten van tientallen tempels, pagoda's, buddhabeelden, biddende monnikken, tonnen goud. Onbeschrijflijk gevoel... Zo mooi!
Erna ons reppen naar het treinstation want we wilden nog diezelfde avond richting zuiden. Aangekomen in het station stonden we als vier stomgeslagen toeristen naar de borden vol onberijpelijke tekens te staren. Niemand die ook maar een woord Engels spreekt. Shit, hoe gaan we dit in godsnaam aanpakken? Het eerste wat ze vroegen was ons pasport. Pc's, onbestaanbaar in dit land. Treintickets worden hier handgeschreven en je moet vooral heel veel geduld uitoefenen. Mijn eerste treinrit in Asië, wreed! Wat een taferelen, het is gelijk een bende wilden die op die trein zitten, allemaal met hun schoenen op de zetels en tafels, allemaal aan t drinken en paffen, hun vuiligheid vliegt in het rond... We werden alle kanten opgeslingerd, grote open ramen waardoor je tal van groepjes mensen gewoon op de sporen ziet zitten eten en drinken, mensen hangen aan de rijdende treinen, zitten op het dak, springen er voortdurend op en af, veiligheid bestaat hier niet. Cultuurschok!
Aangekomen in Bago op zoek naar een slaapplaats. Het enige dat we nog konden vinden dat open was, was een of ander vuil, stinkend hok. Overal insecten, vieze lakens, geen warm water, muizestrontjes in onze kamer, de hel! Maar we konden slapen, dat was het belangrijkste.
Ik moet zeggen, zo ver ben ik nog niet geweest... Dit was even diep...
Taxi geregeld voor de volgende morgen om verder zuidwaarts te trekken richting een van de tien highlights van de Lonely Planet: De Golden Rock op Mount Kyaiktiyo. Je kan niet zeggen dat je in Myanmar bent geweest zonder deze gouden rots gezien te hebben. Je moet er wel iets voor over hebben. De plaats op 1100m hoogte is enkel te bereiken met een truckje die ze vol stouwen met mensen en die via een hobbelige, gevaarlijke weg de berg oprijdt. Pijnlijk, allerminst comfortabel en onbeschaafd. Een rit van 45min op een rollercoaster, zodanig opeengepakt dat je onmogelijk de grote mieren die je langs alle kanten bekruipen, van je kan afslaan. Je voelt ze over je voeten kruipen, via je benen een weg omhoog banen, je steken, maar je zit zodanig op elkaar geperst dat je je niet kan bewegen om ze van je af te slaan. Vreselijke ervaring...
En dit om naar een gouden rots te gaan kijken die over een berg afhangt... I don't really get it, ma bon, check!
6pm de nachtbus op naar t noorden, Inle Lake.
Afscheid genomen van Matt & Sophie en de bus op. Van een nachtbus mag je normaal gezien, zelfs in Asië verwachten dat je een beetje comfortabel kan zitten en je zetel kan ombouwen tot een soort bed. Niet hier dus... Op elkaar gepakt, stinkend naar de pis, luisterend naar het geroggel want ze spuwen overal, op een hobbelige weg een 11u durende rit tegemoet. De chauffeur en wat andere mannen zitten vooraan naar een film te kijken die keiluid staat, hardop te lachen en te praten, te paffen... Hmmm, veel slapen zal er niet van komen. Stoppen om te plassen doet hij niet. Tja, t zal dan toch even moeten. Toilet? Tegen zijn zin ergens in de donker gestopt. Verwacht niet dat je daar een toilet aantreft, nee gewoon broek af en op de weg... Tja, als je moet, dan moet het e. En eigenlijk plas ik nog liever op de openbare weg dan op die vuile gaten van hun te gaan zitten. Want van wc potten hebben ze hier nog niet gehoord...
Om 5u 's ochtends worden we met wat porren en stampen gewekt en van de bus af gegooid. In het hotel hadden ze ons gezegd dat we pas om 7u zouden aankomen. Even paniek, daar stonden we dan, pikkedonker, niks te bespeuren, gepakt en gezakt... Doodop...
Uiteindelijk kwam er een man op ons afgelopen, die ons een rit aanbood naar Inle Lake en ons aan een hotelletje kon afzetten, oef...
Bedje in en even paar uurtjes bijslapen.
Is this really happening? Is dit echt Myanmar? Is dit het pareltje van Zuid-Oost Asië waar iedereen zo lyrisch over is? Is dit waarvoor ik mijn reis in Vietnam heb onderbroken? Is dit dat prachtige land zoals beschreven in de Lonely Planet?
Tot dusver niet... Verre van!
Dit is ronduit op de grens van de beschaving...
Hope it will get better!
But I'm still convinced it will...
Btw, internet is hier geen evidentie...
-
03 November 2015 - 13:50
Marianne Mareel:
Dhontje, dhontje,
Waar zit je daar allemaal. Ik zal maar bleekwater gaan halen zeker tegen dat je thuiskomt. Ik word er bijna misselijk van (ben juist koffie aan het drinken). En ik die dacht dat je daar mooie dingen ging bezoeken.
Maar weet je wat spring daar eens in een of ander meer dan voel je de beestjes niet meer kriebelen.
Ben toch blij dat ik van je gehoord heb en ik verlang al dat ik je via face time eens zal zien.
Begin je al een beetje te missen.
Dikke vette zoen, Madre
-
03 November 2015 - 14:25
Delphine:
OMG schwanzie, kom slecht van je verhalen, en dat is dan ook de eerste keer sinds je weg bent.. het klinkt een helse tocht hoe je het daar beschrijft.. amai chapeau.. ik moet eerlijk zijn dit zou ik niet kunnen; Ben wel heel blij dat je dit avontuur niet alleen doen en dat je een partner bij je hebt.. want zou me anders echt zorgen maken..
Kijk het is nu misschien nog niet wow geweest maar bekijk het zo, het kan alleen maar beteren en volgens mij heb je de worst al gehad!!
net als madre kijk ik ook enorm uit om te face timen..;)))))
hopelijk ontdekken jullie snel het andere Myanmar.. in tussentijd.. wordt je hier al gemist hoor en stuur ik je heel veel knuffels en kusjes!! xxxxxx
-
03 November 2015 - 17:07
Martien:
het kan niet altijd rozengeur en maneschijn zijn hé! een beetje afzien doet ook deugd! volhouden maar, dikke zoen van je peet -
03 November 2015 - 17:17
Smurfin:
Little sister, je zal straks niet meer het kleine zusje zijn (als je dat al nog was -
03 November 2015 - 17:26
Smurfin:
Little sister, je zal straks niet meer het kleine zusje zijn (als je dat al nog was -
03 November 2015 - 18:11
Smurfin:
Little sister, je zal straks niet meer het kleine zusje zijn (als je dat al nog was) als ik dat hier allemaal lees. What the hell. Heel even dacht ik dat je een scène aan het beschrijven was uit Indiana Jones and the temple of doom. Niets is minder waar natuurlijk; even doorbijten nu want je zal er oh zo sterk uitkomen; dat ben ik zeker. Wat minder mooie & vooral griezelige ervaringen maar het blijven nog altijd wauw-ervaringen, geloof me.
Hopelijk kunnen jullie straks terug genieten van de pracht en de praal - die the Loney Planet jullie beloofd heeft - en van een paar beestvrije dagen!
Draag goed zorg voor elkaar maar vooral voor jezelf!
Dikke knuf, Smurfin
-
03 November 2015 - 18:26
Marianne:
Anneke,
'K zie dat je artikel heel wat reacties hebben. Leuke verhalen! Je zult nog beroemd worden. -
03 November 2015 - 19:26
Rianne:
Ik vind het heel erg knap zoals je dit doet. Petje af. Tja Azië is Azië. Ik heb in India (heel lang geleden) ook vieze dingen gezien, ondervoede kindjes en gehandicapten, die voor de tempels lagen. Doch wat er is blijven hangen, zijn toch de Taj Mahal en andere bijzondere zaken. Ik kijk iedere keer op de kaart waar je weer zit, al weer een heel stuk met de bus gereisd. Ik kijk al weer uit naar je volgende verslag. Dikke knuffel Rianne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
