Heel verdrietig aan de andere kant van de wereld
Door: An
29 April 2016 | Australië, Byron Bay
Ik voel me goed wanneer ik tegen 5pm terug in mijn hostel aankom. Net drie uur de sea kayak tour gedaan. Deed deugd om beetje te bewegen, heerlijke zeelucht, was lekker weertje en zo'n 12-tal dolfijntjes gespot. Ze zwommen zo heel traag op en neer naast onze kayak en je kon ze horen blazen. Ze blijven waanzinnig geweldig om te zien. Ze zijn toch bijzonder... Bovendien zat er een leuke Franse jongen achter me in de boot. Nog nie onaardig om naar te kijken -hoewel dat niet zo evident is om je 180gr te draaien in da spel-... En de dolfijntjes wonen net naast de surfers' zone, tja... Driedubbel genieten!
Mijn snorkeltour van deze ochtend is voor de tweede keer gecanceled door slechte weersomstandigheden dus wil mijn geld terug want morgen vertrek ik uit Byron Bay verder noordwaarts. Al heel de week zitten ze hier te stoefen mee hun snorkelspots en iedere keer gaat het niet door... Echter, ze refunden je niet 100%. ZIJ annuleren de tour maar vergeet het dat je al je geld terug krijgt. Wa is da nu weer?! Enfin, andere optie is omruilen. Ik wil sowieso toch naar de Australia Zoo dus doe dat dan maar. Je krijgt een 'open date ticket' + gratis transport. Wanneer ze alles zit in te geven, check ik snel even mijn messages op facebook. Een berichtje van mijn zus... Oei... 'Little sister, ik wil je even laten weten dat Dirkske overleden is...' Plots staat alles stil in mijn hoofd en alsof mijn hart in brand staat, sluiten gelijk al mijn brandveilige deuren automatisch. Alles staat stil... Ik ben volledig in mezelf gekeerd en een pijnscheut boort door mijn hart. De tranen springen in mijn ogen en ik blijf naar dat scherm staren. Ik hoor niks meer van wat ze zegt en wanneer ze plots mijn arm aanraakt, ontwaak ik even uit een diepe, innerlijke roes. Ze vraagt heel lief: 'are you okay love' en de tranen rollen over mijn wangen. Ik stel me recht, neem mijn sigaretten en excuseer me even om naar buiten te gaan. Ik heb lucht nodig... Buiten zit ik op de entree trap want enkel daar mag je roken... Zo'n tientallen mensen lopen in en uit de hostel, me medelijdend aankijkend.
Dirk is mijn neef, de zoon van mijn moeders zus. Al een jaar lang sukkelt hij met zijn gezondheid en voeren ze allerlei onderzoeken uit om uit te zoeken wat hij heeft. Tevergeefs, ze vonden maar niks. Een maand geleden, net voor Geoff kwam, zei mama me dat hij in het ziekenhuis opgenomen was. Een week later belandde hij in Gasthuisberg, wat zoveel betekende als 'hij komt er niet meer uit'. Plots was er een diagnose: de Gekke koeienziekte of de ziekte van Creutzfeldt Jakob, een zeldzame maar fatale ziekte. Hij ging razendsnel achteruit en zijn functies vielen een na een uit, tot afgelopen nacht, zijn hart het begeven heeft.
Nog geen 2 weken geleden waren we bijna blij en opgelucht dat ze eindelijk gevonden hadden wat hij had. Nu konden ze het tenminste eindelijk aanpakken en genezen. Helaas, 2 weken later is hij ingeslapen... Gelukkig vredig, pijnloos en totaal onbewust.
Ook al krijg je een paar weken om je hierop 'voor te bereiden'. De klap blijft enorm.
Ik weet met mezelf geen blijf en wil mama horen. Ik wissel mijn sim kaart en bel haar op. Veel zeggen we niet, gewoon even samen huilen... Even samen met familie...
Weet niet goed wat te doen, overal vreemde mensen om me heen. Wil even, heel even gewoon weg kruipen op een klein plaatsje voor mezelf. Niet makkelijk, een privé ruimte is er natuurlijk niet. Ik slaap in een dorm van 8 man. De badkamer is shared. Overal zijn andere mensen. Ik heb een klein terrasje aan mijn kamer, daar wil ik even alleen op gaan zitten. Wanneer ik de trap op loop, bots ik op Gabriella. Ze vraagt meteen wat er scheelt en is zo lief voor me. Ze maant me aan om even buiten bij haar en Benny te komen zitten. Ik kan er niet over praten want dan moet ik de hele tijd huilen, dus praten we maar over andere dingen met een flesje wijn.
Totaal onverwacht val ik als een blok in slaap. De volgende ochtend moet ik de bus weer op, voor een drie uur durende reis naar Surfers Paradise. B&G blijven nog een nacht langer in Byron Bay. Ik ga weer even alleen verder. Op de bus krijg ik pas echt mijn klop. Ik kan maar aan 1 ding denken. De traantjes vloeien de hele rit. Er is wifi op de bus en ik krijg het overlijdensbericht binnen van mijn neef, zijn broer. Ik had zo graag nog afscheid willen nemen, op welke manier dan ook... Ik heb zoveel verdriet en ik kan het moeilijk ventileren. Je wil op dat moment gewoon bij familie zijn, en niet alleen aan de andere kant van de wereld. Je kan met niemand 'familiar' praten, allemaal vreemden om je heen, overal... De rest van de dag slaag ik er maar niet in om ook maar iets te gaan doen. Uren zit ik op het strand naar de zee te staren. Een totale off-day...
'S avonds ga ik met mijn laatste centen -mijn visa is geblokeerd en kan al 48u geen geld meer afhalen- een flesje wijn halen. Ik bel Schwanzie op. Ze is aan t koken in haar keuken. Het doet deugd om heel even -welliswaar virtueel- op een vertrouwde plek te zitten. Kan er niet over praten want dan begin ik te huilen. We ratelen maar over vanalles en nog wat, as usual... Het gaat weer...
Vandaag, ongeveer een week later, zit ik terug op de bus voor een uur of drie. Straks wordt hij gecremeerd. Het is weer moeilijk om mijn gedachten te verzetten en het wordt ongetwijfeld weer een hele dag vechten tegen another off-day... Ik zou zo ongelooflijk graag gewoon even daar zijn, aan de andere kant van de wereld mijn verdriet uiten, al was het maar heel even, bij mama, bij mijn tante, bij mijn lieve peet, bij mijn familie... En vooral op een waardie manier afscheid kunnen nemen.
Lieve Marleen, lieve familie, ik wens je/jullie heel veel sterkte toe en een heel mooi afscheid! Doe hem vele groetjes van mij.
Steunende, troostende, lieve, warme zonnestraal...x
Mijn snorkeltour van deze ochtend is voor de tweede keer gecanceled door slechte weersomstandigheden dus wil mijn geld terug want morgen vertrek ik uit Byron Bay verder noordwaarts. Al heel de week zitten ze hier te stoefen mee hun snorkelspots en iedere keer gaat het niet door... Echter, ze refunden je niet 100%. ZIJ annuleren de tour maar vergeet het dat je al je geld terug krijgt. Wa is da nu weer?! Enfin, andere optie is omruilen. Ik wil sowieso toch naar de Australia Zoo dus doe dat dan maar. Je krijgt een 'open date ticket' + gratis transport. Wanneer ze alles zit in te geven, check ik snel even mijn messages op facebook. Een berichtje van mijn zus... Oei... 'Little sister, ik wil je even laten weten dat Dirkske overleden is...' Plots staat alles stil in mijn hoofd en alsof mijn hart in brand staat, sluiten gelijk al mijn brandveilige deuren automatisch. Alles staat stil... Ik ben volledig in mezelf gekeerd en een pijnscheut boort door mijn hart. De tranen springen in mijn ogen en ik blijf naar dat scherm staren. Ik hoor niks meer van wat ze zegt en wanneer ze plots mijn arm aanraakt, ontwaak ik even uit een diepe, innerlijke roes. Ze vraagt heel lief: 'are you okay love' en de tranen rollen over mijn wangen. Ik stel me recht, neem mijn sigaretten en excuseer me even om naar buiten te gaan. Ik heb lucht nodig... Buiten zit ik op de entree trap want enkel daar mag je roken... Zo'n tientallen mensen lopen in en uit de hostel, me medelijdend aankijkend.
Dirk is mijn neef, de zoon van mijn moeders zus. Al een jaar lang sukkelt hij met zijn gezondheid en voeren ze allerlei onderzoeken uit om uit te zoeken wat hij heeft. Tevergeefs, ze vonden maar niks. Een maand geleden, net voor Geoff kwam, zei mama me dat hij in het ziekenhuis opgenomen was. Een week later belandde hij in Gasthuisberg, wat zoveel betekende als 'hij komt er niet meer uit'. Plots was er een diagnose: de Gekke koeienziekte of de ziekte van Creutzfeldt Jakob, een zeldzame maar fatale ziekte. Hij ging razendsnel achteruit en zijn functies vielen een na een uit, tot afgelopen nacht, zijn hart het begeven heeft.
Nog geen 2 weken geleden waren we bijna blij en opgelucht dat ze eindelijk gevonden hadden wat hij had. Nu konden ze het tenminste eindelijk aanpakken en genezen. Helaas, 2 weken later is hij ingeslapen... Gelukkig vredig, pijnloos en totaal onbewust.
Ook al krijg je een paar weken om je hierop 'voor te bereiden'. De klap blijft enorm.
Ik weet met mezelf geen blijf en wil mama horen. Ik wissel mijn sim kaart en bel haar op. Veel zeggen we niet, gewoon even samen huilen... Even samen met familie...
Weet niet goed wat te doen, overal vreemde mensen om me heen. Wil even, heel even gewoon weg kruipen op een klein plaatsje voor mezelf. Niet makkelijk, een privé ruimte is er natuurlijk niet. Ik slaap in een dorm van 8 man. De badkamer is shared. Overal zijn andere mensen. Ik heb een klein terrasje aan mijn kamer, daar wil ik even alleen op gaan zitten. Wanneer ik de trap op loop, bots ik op Gabriella. Ze vraagt meteen wat er scheelt en is zo lief voor me. Ze maant me aan om even buiten bij haar en Benny te komen zitten. Ik kan er niet over praten want dan moet ik de hele tijd huilen, dus praten we maar over andere dingen met een flesje wijn.
Totaal onverwacht val ik als een blok in slaap. De volgende ochtend moet ik de bus weer op, voor een drie uur durende reis naar Surfers Paradise. B&G blijven nog een nacht langer in Byron Bay. Ik ga weer even alleen verder. Op de bus krijg ik pas echt mijn klop. Ik kan maar aan 1 ding denken. De traantjes vloeien de hele rit. Er is wifi op de bus en ik krijg het overlijdensbericht binnen van mijn neef, zijn broer. Ik had zo graag nog afscheid willen nemen, op welke manier dan ook... Ik heb zoveel verdriet en ik kan het moeilijk ventileren. Je wil op dat moment gewoon bij familie zijn, en niet alleen aan de andere kant van de wereld. Je kan met niemand 'familiar' praten, allemaal vreemden om je heen, overal... De rest van de dag slaag ik er maar niet in om ook maar iets te gaan doen. Uren zit ik op het strand naar de zee te staren. Een totale off-day...
'S avonds ga ik met mijn laatste centen -mijn visa is geblokeerd en kan al 48u geen geld meer afhalen- een flesje wijn halen. Ik bel Schwanzie op. Ze is aan t koken in haar keuken. Het doet deugd om heel even -welliswaar virtueel- op een vertrouwde plek te zitten. Kan er niet over praten want dan begin ik te huilen. We ratelen maar over vanalles en nog wat, as usual... Het gaat weer...
Vandaag, ongeveer een week later, zit ik terug op de bus voor een uur of drie. Straks wordt hij gecremeerd. Het is weer moeilijk om mijn gedachten te verzetten en het wordt ongetwijfeld weer een hele dag vechten tegen another off-day... Ik zou zo ongelooflijk graag gewoon even daar zijn, aan de andere kant van de wereld mijn verdriet uiten, al was het maar heel even, bij mama, bij mijn tante, bij mijn lieve peet, bij mijn familie... En vooral op een waardie manier afscheid kunnen nemen.
Lieve Marleen, lieve familie, ik wens je/jullie heel veel sterkte toe en een heel mooi afscheid! Doe hem vele groetjes van mij.
Steunende, troostende, lieve, warme zonnestraal...x
-
04 Mei 2016 - 07:15
Madre:
Liefste Anneke,
Zo ontroerend, ik ga hem zeker groeten.
Ik bel je morgen.
Zoen, madre -
04 Mei 2016 - 08:50
Mariska:
Lieve An, heel veel sterkte voor jou en hele familie in deze moeilijk tijd.
Er zijn geen woorden voor zo'n verlies. Ik denk aan jullie.
Dikke kus Mariska -
04 Mei 2016 - 18:12
Tim:
.... -
04 Mei 2016 - 21:53
Martien:
Was mooi en waardig afscheid. We mogen fier zijn op Dirk voor wat hij heeft betekent in de metal music wereldwijd. We zijn een goed mens kwijt. Nu gaat het leven verder.... Zoen -
05 Mei 2016 - 09:36
Marleen:
Dag an, bedankt voor de mailtjes en de mooie tekst. Het is moeilijk te geloven en te aanvaarden. Het doet vreselijk pijn de leegte in huis. De urne is nu thuis en wordt uitgestrooid in de tuin,zo blijft hij dicht bij ons.
Kreeft je een dikke zoen en we zien ons bij thuiskomst .Een trieste moe.
-
05 Mei 2016 - 09:41
Rianne:
Heel veel sterkte voor je en jouw familie. Ik denk aan je.
Liefs Rianne xx -
09 Mei 2016 - 12:35
Louis:
Sterkte lieve schat xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
