Deel VII: de zoektocht naar innerlijke rust

'Traveling is the only thing you can buy that makes you richer'

Deel VII: de zoektocht naar innerlijke rust

Een van de doelstellingen van mijn trip was mijn hoofdje leeg maken, bevrijden, op zoek gaan naar de ultieme innerlijke rust. Ik geloofde wel dat het uiteindelijk zou lukken maar ik had geen flauw idee hoe lang dit zou duren. Had dit ook nog nooit eerder gedaan. Wist ook niet hoe het voelde, wat ik mij precies moest voorstellen. Een leeg hoofd... Hoe leeg zou dat werkelijk aanvoelen?

Als je 2-3 weken op vakantie gaat, dan lukt dit nooit. Enkele weken zijn te kort. De eerste week moet je beetje bekomen en tot rust komen. De tweede week ga je genieten en de derde week ga je alweer denken aan wat er allemaal op je ligt te wachten als je terug komt.
En dat laatste was nu net de grootste rust brenger. Er ligt helemaal niks op mij te wachten. Ik hoef niet elke morgen op te staan en mijn mails te chekken. Ik hoef niet elke week even snel te bellen naar kantoor of alles nog loopt. Ik hoef niet te denken aan wat er allemaal op mij ligt te wachten als ik straks terug kom. Er is niks... En bovendien hoef ik niet terug. Ik heb tijd zat...

Had me wel voorgenomen dat eens het hoofd helemaal leeg was, ik eens goed -from scratch- zou nadenken over wat ik eigenlijk wilde, hoe ik wou leven en wat ik wilde gaan doen. Maar dat was de eerste weken zeker niet aan de orde. Dat was pas voor in een latere fase. En ik had mezelf voorgenomen er niet op te wachten, het zou vanzelf wel gaan komen.

De weg er naar toe...
De eerste weken heb ik heel bewust over niks nagedacht. Ik heb een one-way flight naar Hanoi genomen en heb mij volop in een nieuw verhaal gestort: de Vietnamese geschiedenis en cultuur. Ik liet Pro-Duo niet binnen in mijn gedachten, focuste mij volledig op een prachtig land en was enkel daarmee bezig. Ik ontmoete heel veel mensen maar zelden sprak ik over mijn ervaringen van de laatste jaren. Die lijn heb ik doorgetrokken in Myanmar en Cambodja. Pas toen ik 6 weken later om 7am gewekt werd in Bangkok door Sofie, mijn oud-collega, werd ik gelijk plots wakker uit een heel diepe, lange slaap. Daar hebben we natuurlijk over t werk zitten praten. Zij was ondertussen ook weg bij Sinelco en onze ontmoeting was voor haar de start van een 2 maand durende trip met een gelijklopende doelstelling.

Nadien trof ik Schwanzie in Thailand. Zij zat ook op een keerpunt in haar leven en daar hebben we uren, nachten lang zitten praten. We hebben daar heel diepe gesprekken gevoerd en zijn daar elk tot een paar ontdekkingen gekomen over hoe we ons leven verder zagen. Zij schrok een beetje van mijn ingesteldheid. Ik was natuurlijk al 6 weken onderweg en mijn emmertje begon stilaan leeg te lopen. Ik keek heel anders tegen bepaalde zaken aan en het was bijzonder boeiend om daar samen over te sparren.

In Singapore had ik een heel zwaar programma. Ik had een stop-over van drie dagen maar dat was uiteraard niet genoeg om daar alles te zien. Toch wou ik een dagje in de natuur gaan wandelen. Ik had er plots behoefte aan. Ik had gelijk opeens stof genoeg en had een enorme nood om alles -so far- eens op een rijtje te zetten.
Ik ben 4u lang alleen gaan wandelen in de jungle en heb daar iets heel speciaals ervaren. Voor de eerste keer besefte ik, voelde ik in real dat mijn hoofd leeg was en ik heel helder kon gaan nadenken. Ik kon dingen vanop afstand gaan benaderen, objectief gaan beoordelen en mij gelijk boven dingen stellen waar ik vroeger middenin zat. Dat was de eerste keer dat ik besefte dat ik 'bevrijd' was. Ik heb daar een heel productieve denkoefening gedaan die de basis heeft gevormd voor alle verdere sessies.
Het is heerlijk om te beseffen dat je leeg bent, een onbeschrijflijke vrijheid en gewichteloosheid. Een absoluut zalig gevoel van geluk.
Dat was een keerpunt in mijn reis. Na 7 weken was het me gelukt. Ik was bevrijd. Ik heb in die weken vooraf nooit gedacht: 'komt het nu niet?' Ik had me voorgenomen er niet wakker van te liggen en ik geloofde dat ik het wel zou voelen als het zover was. Wel, daar was het... Een onbeschrijflijke heerlijke leegte genaamd: 'innerlijke rust'.

Confronterend...
Toen M&M een paar dagen later aankwamen in Jakarta, werd ik bijna gek. Marco kon bijna niet vertrekken door zijn werk, ze hadden een heel lange reis achter de rug en waren met heel veel vertraging de stad binnen gekomen. Ik herinner me dat ik daar al hele middag een Bintangetje aan t drinken was met een local. Gezellig en rustig zitten kletsen toen die twee daar, over van de stress en zenuwen, toekwamen. Ik wist niet wat me overkwam en plots besefte ik dat ik normaal gezien ook zo ben. Mijn god, wat een verschil, hoe confronterend... Ik heb hun heel voorzichtig de volgende dag aangegeven dat ze een beetje tot rust moesten komen... Maja, dat duurt even... Snap ik wel. Die hele week was voor mij een bevestiging van hoe rustig ik was geworden omdat je het contrast zo levendig ervaart. Marco is van nature nogal energiek en druk en als je zelf helemaal tot rust gekomen bent, is dat verschil gigantisch. Ik had heel vaak de behoefte me heel even af te sluiten, even weg van de drukte, terug in de ultieme rust.

Toen ze vertrokken waren, heb ik mij gewaagd aan mijn eerste vulkaan, Gunung Batur op Bali. Ik heb daar zo zwaar afgezien maar vond dat een eerste echte overwinning op mezelve. Ik was leeg dus kon me volledig overgeven aan mijn uitdaging. Het gevoel daar op die top te staan met de opkomende zon boven de vulkaan aan de overkant was onbeschrijflijk mooi. Ik ben ervan overtuigd dat je met een leeg, bevrijd hoofd duizend keer meer kan genieten van de pracht van moeder natuur. Je geeft je volledig over...
Ik had het gevoel dat ik plots veel meer aankon en een behoefte om mijn grenzen te gaan opzoeken, fysisch maar ook psychisch.
Rinjani was een ware openbaring, niet alleen op lichamelijk vlak, maar ook mentaal. Ik heb daar 18u lang tegen mijn grens aangelopen en er telkens over gegaan, altijd maar verder en verder. Als je conditie goed is en het kopke zit goed, dan heb je een enorme mentale weerbaarheid. Ik voelde mij daar duust man sterk. Ik heb mezelf daar overtroffen op alle gebied. Ik ben mezelf wel honderd keer tegen gekomen en heb gevochten en overwonnen. Dat doet wat met een mens...

Ik moest heel vaak terug denken aan een conversatie:
Ik: wat denk je?
R: hé?
Ik: ja, waar zit je aan te denken?
R: niks
Ik: hoezo niks?
R: nee, ik zat aan niks te denken
Ik: niks?!?!? Dat kan niet! Je denkt toch altijd aan iets?
R: nee, soms denk ik gewoon aan niks
Ik: ik geloof je niet, dat kan niet, onmogelijk, je wil het gewoon niet zeggen...
...
Stiekem intrigeerde mij dat heel erg: 'aan niks denken' en ik vroeg me vaak af of ik dat ook ooit zou kunnen. Zou mij dat ooit lukken? Misschien wel als mijn hoofd leeg is, als ik de ultieme innerlijke rust heb gevonden... Geen idee, heel erg benieuwd.
Maar nee, het lukte me niet. Hoe meer ik mijn best deed, hoe erger. Je mag ook juist aan niks denken... Dat kan niet...
Tot ik eens tijdens een wandeling in Manli, buiten Sydney aan een cliff top naar de zee stond te staren. Ik was ongelooflijk ontspannen toen en was heerlijk aan t genieten van het groen, de rust, de beweging. Het was een stralende dag en het was heerlijk wandelen op hoge kliffen langs de zee. Ik stond even stil naar de zee te staren, minutenlang... Tot ik plots gewekt werd door een koppeltje die aan kwam lopen. Ik wist niet meer aan wat ik aan het denken was en realiseerde mij dat ik eigenlijk gewoon aan niks aan t denken was... Heel bijzonder... Heel apart. Ik voelde me hemels, licht als een veertje, dansend op een wolk van innerlijke rust...
Maar dat was de eerste maar helaas ook laatste keer dat ik dit ooit heb ervaren. Nadien heb ik het niet meer gehad.

Innerlijke rust... Rust die je ervaart in jezelf.
Ik voel me heel rustig van binnen, bevrijd van alle onrust, verplichtingen, zorgen, stress en gejaagdheid. Alles wat me onrustig maakt, is verdwenen, of het is er niet meer, of ik word er niet meer onrustig van. Ik ben als het ware losgekoppeld van de drukte om me heen. Ik heb een veilig plekje rust gevonden in mijn binnenste, mij terug getrokken op een klein eilandje met een prachtig stukje wit strand dat ligt te dobberen in een turquoise zee waar ik zorgeloos kan genieten. Er is niks om de rust te verstoren. Enkel ik op het warme, zachte zand, ultieme innerlijke rust.
Het gevolg is dat ik veel 'rustiger' ga leven... Het begrip 'tijd' wordt relatiever. Ik heb meer geduld, kan meer verdragen en geniet van rustige momenten. Ik ben niet meer gejaagd, ik haast me niet vaak, ik laat me niet makkelijk opnaaien.
Ik kan ook genieten van heel kleine dingen. Zaken die ik anders gewoonweg niet opmerk, niet bij stil sta, die vanzelfsprekend zijn. Ik geniet ook van dingen waar ik anders helemaal niet van moet weten. Ik heb momenten genoten van spelende kinderen om mij heen, van het kletsnat worden van een plensbui,... Ik ga me niet meer opjagen in dingen, integendeel, ik ga ervan genieten.
Doordat ik alles wat ik heb meegemaakt een plaatsje heb kunnen geven, heb leren accepteren, heb aanvaard dat ik het niet meer kan veranderen, heb ik ook meer innerlijke rust gevonden. Ik maak me er niet langer druk over. Gedane zaken nemen geen keer.
Ik kan veel meer genieten omdat ik bewuster ben, ik heb meer plezier van dingen. Ik kan ook urenlang van hetzelfde genieten, zonder het beu te raken. Ik heb ontelbare uren op het strand liggen niksen, gewoon genieten van de zon en het geluid van de zee. Ik heb uren genoten van de live music in LL, elke avond diezelfde nummers.
Ik kan heel bevrijd en helder nadenken, mijn gedachten de vrije loop laten gaan, zonder dat ik voortdurend op obstakels bots. Ik heb ontelbare uren liggen denken over wat ik niet meer wil, wat ik wel zou willen, hoe het verder moet en wat me gelukkig maakt.

Wat ik uiteindelijk wil? Daar kom ik straks op terug in mijn laatste stukje...
Maar 1 ding staat vast: "Innerlijke rust, het is de poort naar mijn geluk!"