Deel I: Dealing with cultural differences...

'Traveling is the only thing you can buy that makes you richer'

Deel I: Dealing with cultural differences

Tijdens de voorbije 8 maanden heb ik heel veel gezien, meegemaakt en ervaren, maar waar ik toch het meest van geschrokken ben, zijn de enorme culturele verschillen. They're just massive! Ik had uiteraard verwacht dat deze er zouden zijn, of course, I'm literally on the other side of the world. Maar ik had niet verwacht dat ze zo groot zouden zijn. Het is niet de eerste keer dat ik naar een ander continent reis. Amerikanen en Mexicanen zijn ook niet zoals ons... Of... wij zijn niet zoals hen... gelukkig maar...
En heb natuurlijk lang genoeg in een internationaal bedrijf gewerkt, zelfs 3 jaar zelf in het buitenland gewerkt om te weten dat er ook tussen bijvoorbeeld Belgen en Nederlanders een enorm cultureel verschil bestaat.
Zoals de meesten onder jullie wel weten, heb ik heel graag bij onze Noorderburen gewerkt. Eindeloos respect. Hun openheid en directheid sluiten trouwens veel meer aan bij mijn persoonlijk karakter. En ze hebben voor altijd een plaatsje in mijn hart.
Ook tijdens mijn reis heb ik heel veel met mijn favoriete buren opgetrokken, altijd gezellige boel, altijd leuk om mee te kletsen, en hoe je t ook draait of keert, iets grotere wereldreizigers dan wij Belgen.

Maar in het oosten blijken de verschillen toch nog een ietsie pietsie groter.
Enkele voorbeelden ter illustratie. Zou er duizenden kunnen opsommen maar zal me hier beperken tot enkele opmerkelijke die me het meest bijgebleven zijn.
Voorbeeld 1
Tijdens mijn eerste week in Hanoi, Vietnam deed ik de trip naar Sapa, het noorden. Daar kwamen we in contact met enkele lokale stammen. Tienermeisjes worden daar nog steeds uitgehuwelijkt. Er is weinig sociaal leven daar dus op zaterdag gaan ze naar de lokale markt waar ze 'wachten' tot ze aangesproken worden door een jongen. Als het klikt, worden ze door hun familie verkocht voor enkele duizenden dollars en wat buffalo's en kippen. Het was een shock om te horen hoe deze mensen leven, overleven... Dat dit nog bestaat anno 2015??!!

Voorbeeld 2
Ook al ben ik niet in China geweest, ik heb toch een beetje een idee van de immense culturele verschillen... En, zoals jullie al gemerkt hebben, I love Asia, maar die spleten zijn echt niet mijn favorieten...
Ze doen echt alles voor een kiekje, eentje? Nee, duizenden... Ze zijn ongelooflijk onbeleefd. Ze duwen je gewoonweg opzij om foto's te kunnen maken. Ze praten luid als een gids uitleg aan t geven is, houden absoluut geen rekening met andere kamergenoten in dorms, en wat me het meest verbaasde: ze zonnen en zwemmen met al hun kleren aan. Terwijl wij, Westerlingen zo bloot mogelijk rond lopen -die bovenstukjes worden stees kleiner...- willen zij zoveel mogelijk bedekt zijn. Ze gaan gewoon met hun hele plunje de zee in, of zwemmen in een zwembad met een lange trainingsbroek en een hoodie, met badmuts en duikersbril, haha...
Wij gebruiken een paraplu voor de regen, zij steevast voor de zon.
Ze willen niet dat hun huid donkerder wordt, wij willen niet liever.
Wat een apart volkje... En ze zijn met zovelen...

Voorbeeld 3
Ik heb 8 landen bezocht, maar er is er maar eentje waar ik echt een vrij goed beeld heb gekregen van de lokale culturen, Indonesia. Ben er dan ook in totaal 4 maanden geweest en heb 7 eilanden afgereist. Is ook het enigste land waar ik opgetrokken heb met locals. Ik heb in hun huizen geslapen, met hun ouders gesproken, met hun kinderen gespeeld, aan hun tafels gegeten, uren met hen in de wagen gereden, prive tripjes met hen gemaakt, en talloze uren met hen gepraat. Het is ook het enigste land waar ik de taal een beetje geleerd heb en dat helpt natuurlijk enorm om hun cultuur beter te begrijpen. Ze hebben bijvoorbeeld geen woord voor 'cheers', logisch want ze hebben ook geen drankcultuur zoals wij die kennen. Het is een voor ons heel 'onbeleefde' taal. Er bestaat een woord voor astu, maar heb het nog nooit gehoord want ze gebruiken het niet. Als wij op restaurant willen betalen, vragen we heel beleefd: 'zou ik de rekening mogen astu?' Met in België en Frankrijk vaak nog 'Meneer of Monsieur' erachteraan want wij hebben altijd geleerd om met 2 woorden te spreken. Hier is t gewoon 'mau bajar' wat zoveel betekent als: 'wil betalen' of vaak zelfs gewoonweg: 'bajar'. Ze hebben hier niet veel woorden nodig, vaak is 1 enkel genoeg. Het is een heel contextuele taal. Is vreemd want in t begin wou ik er gelijk altijd nog iets aan toevoegen. Wij zijn niet gewend om zo kortaf te zijn. Dat wordt ronduit als onbeschofd aanzien. Hier helemaal niet, is doodnormaal.

En als kers op de taart, heb ik de lakens gedeeld met enkele bloedmooie Sumatranen. De eerste was een (veel te) jonge (haha) jungle boy uit Bukit Lawang. Op zaterdag was er een live band in mijn homestay en hij was de zanger. Hmmm, zag er wel lekker dier uit en toen hij gedaan had, kwam ie gelijk naast mij zitten want hij had namelijk mijn fonkelende oogjes al lang opgemerkt, hilarisch. Op een bepaald moment moest hij gaan douchen en hij nam me gewoon mee naar zijn huis. Zat beleefd en bescheiden buiten te wachten en meteen kwamen moeder en alle kids gezellig bij me zitten. Vader had net gedoucht en kwam er in zijn onderbroek ongeneerd bij lopen. We hebben toen samen naar The Voice Indonesia zitten kijken. Geweldige ervaring.
Hij nam altijd overal zijn gitaar mee en dan zong hij luid songs voor mij in de warungs waar we gingen eten.
De tweede was -rara...- de zanger van mijn favoriete Harimo Band in Linga Longa. Hij is de Batak jongen uit Toba Lake waar ik eerder een A4tje aan heb volgepend. Hij is voor mij een van de, al dan niet dé mooiste jongen die ik ooit in mijn leven ben tegen gekomen, waanzinnig prachtig... Goddelijk mooi... Al delen de meeste hier uiteraard mijn mening niet, tja, weet ik al langer, heb een vreemde smaak als t op mannen aankomt. Gelukkig maar, heb k minder concurrentie... Hij is uiteraard ook een van de redenen waarom ik hier maar liefst voor de 7de keer terug op de stoep sta... Maar geloof vrij dat jullie hier wel al een donkerbruin vermoeden hadden...
Shokking!!
Ik had nooit, maar dan ook nooit gedacht dat dit werkelijk kon, dat culturele verschillen zo oneinig groot konden zijn. Dermate dat ik er rotsvast van overtuigd ben dat op heden een gelukkig huwelijk tussen een Europeaan en een Batak onmogelijk is. Hun manier van communicatie, hun houding, hun perceptie op de wereld en vooral hoe zij de rol van een vrouw in een relatie of huwelijk zien is zo totaal anders. Een vrouw hoort thuis voor de kinderen te zorgen, in te staan voor het huishouden en hoort zich niet met publieke aangelegenheden bezig te houden. Je zal ze ook nooit zien in mannelijk gezelschap. Batak mannen werken of zitten de hele dag door onder mannelijk gezelschap in een warung te kletsen. Vrouwen horen daar absoluut niet tussen te zitten. Ze moeten de mannen bedienen en horen zich afzijdig te houden. Batak vrouwen moeten een Batak man zoeken, geen andere... Anders wordt deze niet aanvaard door de familie.
Zelfs op Bali, als ze een relatie hebben, horen ze niet aan de toog te zitten 'en public', laat staan met andere mannen te zitten praten, ook al is dat volledig onschuldig.
Tja, daar ging het grof mis natuurlijk... Ik doe nie liever... Wij zijn zo anders...
Vanuit onze ervaringen in BeNe wist ik bijvoorbeeld wel dat een moslim, niet-moslim huwelijk heel moeilijk en bijna onverenigbaar is. Maar wat ik hier zelf meegemaakt en ervaren heb, tarte al mijn verbeelding. Stond echt perplex en sprakeloos bij momenten. En je kan er weinig mee... Eindeloos erover praten of discussiëren heeft geen zin. Hij was trouwens niet van veel woorden. Zij denken zus en wij denken zo... That's the way it is... Indonesiërs tonen trouwens nooit gevoelens. Je ziet ze nooit kwaad, verdrietig of verliefd. Ze zullen nooit affectie tonen, zelfs niet getrouwde koppeltjes. Dat is voor ons heel vreemd en bijgevolg moeilijk om mee om te gaan...
Dealing with cultural differences...

De armoede die ik gezien heb in de buitenwijken in Cambodja, in Myanmar is schokkend. Overal wel op een manier in Asia. Die mensen hebben zo weinig, soms letterlijk niks... Wij eten en gaan dineren uit genot, plezier, gezelligheid, bij elkaar zijn... Zij eten om te overleven...
En toch lachen ze altijd, zijn ze altijd vrolijk en behulpzaam. Ze zouden het laatste stukje brood, of beter, kommetje rijst dat ze hebben, met je delen. Je hoort ze zelden klagen. Vaak weten ze ook van niet beter.
Tja, daar kunnen wij nog wel iets van leren...

Waar ik ook van verrast ben, is de verschillen die er zijn tussen English native speaking people: Amerikanen & Canadezen, Britten en Australiërs, Amerikanen en Australiërs. Ze speken allemaal dezelfde taal maar my god, ze zijn zo verschillend. Ze begrijpen elkaar wel, maar kunnen soms zo naast elkaar zitten praten, gewoon omdat ze fundamenteel van elkaar verschillen... Een Australiër zei me laatst dat hij nooit met een Britse zou willen samen zijn, te verschillend... Hoewel ik in Australia veel mix koppels ontmoet heb. Die Britten en Ieren zitten daar dan ook all over the place!

Waar ik dan weer wel heel aangenaam van verrast ben zijn de Indiërs. Wat een leuke, lieve, gezellige mensen. Ze spreken meestal vrij goed Engels en ook al reizen ze vaak in koppel -want diegene die je tegen komt zijn uiteraard meestal ouderen met geld- ze zijn heel sociaal en praten maar al te graag met andere rassen, delen graag hun cultuur, zijn ook oprecht geïnterresseerd in de onze. Heel leuke en boeiende ervaringen gehad met Indiërs. Nu, ik ben zelf nog niet in India geweest en vermoed dat je daar wel een totaal ander beeld te zien krijgt. Zoals ik net zei, het zijn uiteraard de beter bedeelden die reizen, terwijl India een heel arm land is.

Culturele verschillen... Niet altijd makkelijk maar het is uiteindelijk wel onderdeel van wat de wereld zo mooi maakt, zo boeiend, zo kleurrijk, zo verschillend. Zouden we allemaal gelijk zijn, kunnen we beter thuis blijven. Ik heb er enorm van genoten en steeds met heel veel plezier en interesse kennis mee gemaakt. Ik heb trouwens ontdekt dat ikzelf ongelooflijk graag onder 'vreemde', lees niet- Belgen, vertoef. Ik vind het heerlijk om in andere talen te praten met mensen, om te ontdekken hoe zij leven, denken, acteren en gelukkig zijn. Het is zo boeiend en voor mij één van de redenen waarom ik zo graag reis, en vooral waarom reizen zo leerrijk is.
Culturele verschillen, je hoeft er niet voor te betalen, je krijgt het er gratis bij!