Gili's: My vision of paradise, part I

Vrijdag 26 februari: ik zit aan de toog in Linga Longa met Aaron, de Franse duikinstructeur, te praten wanneer plots een jonge dame naast mij staat en vraagt: 'Ook Belgisch?'. Ze is voor 3 weken op vakantie in Bali-Lombok. Ze vraagt wat ik nog van plan ben de komende weken. Ik antwoord dat ik West-Indo gezien heb tijdens mijn vorige trip hier en dat ik nu meer oostwaarts wil gaan, Flores, Gili's, Lombok... maar de volgorde hangt af van mijn visum.
Ik mag pas op 1 maart terug gaan naar kantor imigrasi voor picture/payment en hopelijk de dag erna mijn visum en pasport gaan halen. Ik wil naar Flores maar vermits dat vliegen is, heb ik deze nodig. Als ik nog veel langer moet wachten, ga ik eerst naar Gili's.
'Gili's? Ik ga daar morgen heen en blijf daar waarschijnlijk weekje plakken want wil daar duiken' zegt Dorien. Ze schrijft me haar naam op een briefje en ik mag haar contacteren zou ik toch van plan zijn eerst naar de Gili's te gaan.
Wanneer ik op 1 maart bij imigration sta voor de foto, staat er op mijn briefje: 6 maart. 'Fuck', da's nog 5 dagen... Ik ga hier geen week meer in Sanur kroeten. Even mijn opties overlopen... Dorien zit al bijna een week op de Gili's maar vermits ze ziek is geweest, heeft ze nog niet kunnen duiken. Ze wil 5 duiken doen dus dat is zeker 3 dagen. Hmmm, tijd genoeg: keuze gemaakt. We gaan naar de Gili Islands!

Let me describe you 'GILI PARADISE':

Stel je 3 minuscule, verlaten eilandjes voor, omringd door parelwitte stranden en coconut bomen, badend in een turquoise, heldere zee. Een zonsondergang om u tegen te zeggen... Aan de ene kant zicht op Lombok en de 2de grootste vulkaan van Indo, Gunung Rinjani, aan de andera kant in de verte Bali en wanneer je op 1 van de drie bent, zie je aan de andere kant de andere twee drijven. Geen honden, geen gemotoriseerde voertuigen... De kust is bezaaid met prachtige, gezellige strandtentjes, parasollekes, hangmatten, originele strandzetelkes en om heerlijk te snorkelen, hoef je gewoon de zee in de te gaan vanop het strand, 10m verder te zwemmen en je kop onder water te steken. P A R A D I S E !
Elk eiland heeft zijn eigen specifieke karakteristieken.
Gili Trawangan is het grootste en drukste eiland. De meeste toeristen komen hier voor te feesten en geven weinig om de andere 2. Elke dag stromen hier een aantal honderd feestgangers toe die maar 1 doel hebben: zwaar uitgaan, sigaarke smoren en zoveel mogelijk vrouwen versieren. Op de Gili's is er vrije handel van drugs maar waag het niet het goedje mee te smokkelen naar Bali of t is miserie...
Gili Air heeft het meest lokale karakter. Het ligt het dichtst bij Lombok en heeft een prachtig uitzicht over de Rinjani vulkaan. Het is er rustiger maar toch voldoend resto's en barkes om je geenszins te vervelen.
Gili Meno is het kleinste eilandje tussen de andere 2 en is de ideale plek om in alle rust te genieten van een mini stipje paradijselijkheid.
Dorien zit op Air dus daar ga ik heen. De boot vanuit Amed brengt me via Gili T en Meno in 1.15u op het laatste eiland. Wanneer we stoppen bij T is de gemiddelde leeftijd begin de 20, bij Meno +50 en ik pas precies bij Air.
Dorien wacht me op in de haven samen met Luke, een Australiër die al enkele maanden op G. Air woont en er een business aan het opstarten is. Het is middag en het is er bloedheet.
In Europa staat de zon op in het oosten, gaat ze slapen in het westen en wij hebben onze tuin graag in het zuiden. In Australië zitten ze rond de middag met hun gezichten lekker naar het noorden. In Indonesië daarentegen hangt ze vanaf 10am tot ongeveer 4pm loodrecht op je hoofd te branden. Ik dacht dat het op die eilandjes wel ging meevallen omdat ze zo klein zijn en er een lekker zeebriesje zou hangen, maar nee, werkelijk tettenheet!
Na een hapje in een street warung rest er ons maar 1 ding: plonzen. Luke helpt me snel aan een guesthouse, bikini aan en recht naar het strand.
Air is 1km op 1 km dus met de fiets ben je overal in max 10min, zalig.
We gaan naar de Chill Out, een strandtent met een leuk restaurant naar de zee gericht, een mega terras met van die gezellige tafels om aan te liggen en een rij strandbedden er net voor. Het strand is parelwit en de zee is helder als in Ko Phi Phi. Prachtige scene.
We liggen met ons 3'tjes een uurtje te drijven op het kristalblauwe water, heerlijk! De visjes zwemmen je zo voorbij... Wanneer D en ik het water uitkomen, staan er 3 Mojitos' voor ons klaar. Even bijkletsen terwijl we Lombok bewonderen.
Voor de zonsondergang moeten we naar de andere kant van het eiland. Daar is een hippe strandtent met een lekker lounge jazz deuntje met allemaal van die poefjes op het strand, houten tafeltjes, kaarsjes, lekker gezellig. Op de menu geen traditionele gerechten maar Westerse klassiekers met een originele toets. De tuna burger wordt er geserveerd in een knapperig zwart broodje met een heerlijk frisse dressing. Lekker vers fruit coctailke erbij, zalig genieten. De zonsondergang is werkelijk prachtig en sinds het moment dat ik hier aangekomen ben, is er geen uur voorbij gegaan dat ik niet even dacht: this must be paradise!
Dorien is net als ik gek van live music dus we besluiten de dag te eindigen in de strandtent die de eer heeft de live band te mogen verwelkomen. Air is niet zo druk als T en net zoals in Amed, is er elke avond 1 bar die de live music heeft, zodat alle toeristen er samen komen. Zo heb je altijd minstens 1 bar die goed gevuld is en niet 10 half lege. Goe concept...
We zitten gezellig met een kruik Sangria te kletsen en te genieten van wat entertainment. Aan de bar staan geen barkrukken maar hangen schommels waar mensen gezellig met een drankje zitten te bengelen. Er is een vuurspektakel te zien voor de bar op het strand. Genieten...
De volgende middag liggen we op het strand beetje te kletsen en Dorien vraagt of ik geen zin heb even paar dagen over te steken naar Lombok. Tja, tuurlijk, why not. Wil dat toch es zien. Luke kent hier genoeg mensen en regelt transport voor ons. Ideaal...
Hij komt ons vergezellen op het strand en heeft snorkelgerief bij zich voor ons. Je hebt hier geen boot nodig. Air is de beste plek om te snorkelen. Je stapt gewoon de zee in, bril op je kop en kopje onder. Na geen minuut, zie ik Dorien zwaaien. Ze heeft iets gespot! Een turtle! Op een plek waar we zelfs nog kunnen staan, zwemt er een reuze schildpad tussen ons. Mega! Wat een kolossaal beest! Die trekt zich van ons niks aan en zwemt gewoon rustig verder, smullend van de koraal die onder ons ligt. Prachtig! 30min zwemmen we met die lieverd mee. Volledig excited laten we ons afdrijven tot aan ons strandzetelke. Daar moeten we enen op drinken. T is happy hour dus we krijgen elk 2 Mojito's... Ene mee rum en ene mee gin, jammie! Nog even samen een planningske in mekaar timmeren voor Lombok...

Vanaf Zuid-Lombok is het veel dichter terug naar Bali dan vanuit de Gili's. Helaas is het 9 maart, "Nyepi" op Bali, een hindu feest om de boze geesten te verjagen. Bedoeling is van het eiland zo donker mogelijk te maken zodanig dat ze denken dat er geen leven meer is op het eiland en ze vervolgens het eiland verlaten... Hmmm... Tja... Ieder t zijn ee... Wij hebben ook van die rare, niksbetekenende, dwaze feestdagen... Gevolg: geen electriciteit, nergens mag er licht zijn. Niemand mag buiten komen want het eiland moet verlaten lijken. Alles is dicht. Alle ramen en deuren moeten afgeplakt worden. Toeristen mogen hun hotel niet uit. Geen boten in en uit Bali, noch vliegtuigen. De luchthaven is gesloten. Er mag geen leven te bespeuren zijn. De Westerlingen die op Bali wonen, gaan vaak de hele dag naar een hotel. Omdat ze daar wel nog wat vermaak hebben. De grote hotels sluiten alles af voor de buitenwereld maar binnen worden vaak wel diners en speciale activiteiten georganiseerd, om de toeristen bezig te houden en te vermaken. In alle toeristische gidsen lees je dat elke toerist dit eigenlijk es zou moeten meemaken. Zot! Nee, dank u! Zie ik toch nie zitten. I'm going back to Gili.
En ik ben uiteraard niet de enige die er zo over denkt. De dag ervoor stromen er duizenden toeristen vanuit Bali toe op de Gili's. Het is de enige periode op het jaar dat overal alle fietsen verhuurd zijn.

Wel makkelijk eigenlijk want zo hoef ik mijn grote rugzak niet mee te sleuren naar Lombok en kan ik gewoon een kleintje vullen met het hoogst nodige. De rugzakken laten we achter in de villa waar D slaapt. Ze logeert bij een Belgische vriend, die hier woont samen met 2 andere jongens. Ze zijn duikinstructeur en wonen hier al enkele jaren. Zou ik nie zien zitten, net iets te klein...

Mijne was is niet droog dus deze laat ik dan maar achter in de laundry service. Deze pik ik wel op als we terug zijn...

Mijn pasport ligt in Kantor Imigrasi in Denpasar, de helft van mijn bagage ligt nog in Sanur, de andere helft ligt in een villa op Gili Air en 75% van mijn ondergoed in de laundry. Dan denk je toch heel even: t is te hopen dat er nu in BeNe niks ergs gebeurt waardoor ik terug moet vliegen want anders heb ik een probleemke...

On our way to the next Island...