Heerlijk dobberen in een fleske bubbels...

Vervelen? Zot! Nooit! Hoeveel mensen me telkens opnieuw vragen: 'ma An, wat doe jij daar zo hele dagen?' Nie veel feitelijk... Tegen de middag uit mijne nest vallen, praatje maken met de staff en guesthouse bewoners, facebook chekken, nieuwsje lezen, op t gemakske douchen en beetje gaan chillen op t strand, tourke doen, mijne was doen (lees wegbrengen of gaan ophalen), wa boodschapjes doen (vrnl zonnecreme en body lotion) terug beetje kletsen, spelletje spelen, douchke pakken, uurtje facetimen, ietske gaan eten en dan terug naar Linga Longa Bar. Als t regent in de namiddag ga ik naar t massagesalon. Elke dag opnieuw... Vervelen? Nooit!
Hier ben je ook geen seconde alleen, werkelijk overal beginnen mensen tegen je te praten of raak je aan de klap: op het strand, in de zee, in de salon, bij de laundry service, aan den toog uiteraard, in de supermarkt, aan het tankstation, in kantor imigrasi, gewoonweg op straat, op de wc, ongelooflijk hoeveel mensen je hier leert kennen op zo'n korte tijd...

Na een woordeke op een avond in de bar met een van de Harimo's, voel ik mij wat ambetant de volgende dag. In één keer had ik het gehad. K moet hier even weg. De week ervoor was er een Belgisch meisje (Dorien) bij mij gekomen in LL. Het was haar eerste avond op Bali en ze wist niet goed wat ze 3 weken ging doen. De volgende dag vertrok ze naar de Gili's. Wilde ik eigenlijk ook nog gaan doen, maar zou eerst naar Flores gaan. We houden contact. Wanneer ik de volgende morgen naar kantor imigrasi ga, krijg ik te horen dat ik nog 5 dagen moet wachten tot ik mijn pasport en visum krijg. Damn! Ik wilde eigenlijk naar Flores vliegen. Tja, voor de Gili's heb ik geen pas nodig. Dat moet zo ook wel lukken...
Wanneer ik check voor een boot is alles volboekt voor de volgende dag. Pffff... Kut!

'S avonds in de bar vertel ik Aaron, de Franse duikinstructeur, over mijn slechte dagje. Hij stelt voor om de volgende dag mee naar Amed te gaan, een duik- en snorkelparadijs op Noord-Bali. Van daaruit kan ik dan de volgende ochtend makkelijk naar de Gili's, ligt er namelijk veel dichter bij. Hij heeft de vraag gekregen van 2 meisjes om hun duiklessen te geven. Hij offreert me gratis transport en snorkelen aan. Tja, why not?! T zal wel!
Ik ga vroeg weg, pak al mijn spullen bij elkaar, sorteer wat ik wil meenemen en wat ik in Sanur achter laat en stuur een mailtje naar de eigenaar dat ik 's ochtends vroeg vertrek. Wanneer ik de volgende ochtend afreken, schrik ik me rot: 18 nachten. Shit! Really time to go!
Hij pikt me op en we rijden 2u noordwaarts langs een route die ik nog niet gedaan heb. Prachtig stukje Bali... Door de bergen... Amed ligt aan de kust net aan de voet van de Gunung Agung, de hoogste berg op Bali. Super mooie omgeving met microklimaat.
Wanneer we aankomen in het duikersparadijs, herken ik de dames meteen. De twee zijn uit Québec en ik heb er enkele dagen ervoor nog mee aan de toog gehangen in LL. Gezellige dames. Ik geniet gratis mee van een theorieles duiken en mag erna mee het water in om de lessen bij te wonen en wat rond te snorkelen.
Het doet me enorm deugd om even weg te zijn uit Sanur en zo vrij terug in de diepe zee te plonzen. -De zee in Sanur is namelijk niet diep, je kan er altijd staan en bij eb komt ze amper tot aan je knieën.- Super mooie zeebeestjes spotten en verschillende die ik nog nooit had gezien. Zalig genieten. Tijdens de lunch vervoegt een Franse vriend van de meisjes ons. Hij woont al enige tijd in Australië en is niet meteen van plan om terug naar huis te gaan. Leuke, gezellige bende.
In de namiddag rijden we beetje verder noordwaarts om naar een scheepswrak te gaan duiken. Hmmm, nog nooit gezien eigenlijk... Spannend. Het ligt vrij diep op de bodem in de volle zee. Er is geen strand daar en het water is kristalhelder. Ik ben niet zo'n held om in de volle zee beetje alleen te gaan dobberen maar Aaron overtuigt me dat het absoluut de moeite is, ook al snorkelend. In het begin zwem ik boven hun maar al snel gaan zij tot 15m diepte en zie ik ze niet meer. 'Volg onze bubbeltjes', die kan je namelijk altijd zien. Er zijn weinig visjes te bespeuren en ik probeer me te concentreren op de bubbels. Wanneer ze zo'n 10 meter onder me hangen, zie je 3 enorme oplichtende stralen bellen op je afkomen. Sommige zijn zo groot als een meloen, prachtige blauw en wit tinten en ik zie mezelf erin weerspiegeld. Fantastisch mooi zicht. Ik probeer de grote te vangen. Wanneer de miljoenen kleinere belletjes mijn huid raken, is het alsof ik een massage krijg met zachte veertjes. Het gevoel van het uiteenspatten van de kleine bubbeltjes is onbeschrijflijk. Wat een heerlijkheid. Dit is een heel aparte ervaring. Bovendien is het een waanzinnig mooi spektakel in de volle, heldere zee. De vormen en de kleuren zijn spectaculair. Ik lig daar helemaal alleen aan de oppervlakte te dobberen op een gigantisch zacht bedje van strelende belletjes, onbeschrijflijke ervaring. Ik waan me genietend in het midden van een fles Champagne... Dit is zowaar nog fantastischer dan naar de visjes kijken. Ik heb me nog nooit zo vrij, gelukkig en vreugdevol gevoeld in een zee. Een magisch moment...
Na een kwartiertje komen we aan bij het wrak. WOW! Een reusachtig groot schip ligt gekanteld op de bodem van de zee. Miljoenen mooie zeebeestjes zwemmen er gezellig rond. Ik voel mij zo microscopisch klein in zo'n grote zee met een kolos van een schip onder mij. Het zicht is adembenemend en waanzinnig. Dit lijkt wel een film... Ik volg nog steeds de bubbeltjes en er lijkt geen einde te komen aan het wrak. Elk stuk is weer zo anders, andere kleuren, andere vormen, al dan niet nog herkenbaar. Dit is weer een van de geweldigste en gaafste dingen die ik al gedaan heb. Elke keer als ik denk 'ik heb t mooiste en beste nu wel gehad' word ik overvallen door een nieuwe 'wow' ervaring. Ik zou hier uren kunnen dobberen, uren genieten van dit spektakel van strelende witte pareltjes boven een prachtig scheepswrak omringd door de mooiste visjes... Onbeschrijflijk en onvergetelijk!

Kapot ben ik erna. Een melange van weinig slaap, uren plonzen en meeslepende adrenaline boosts hebben me leeg gezogen. Maar er is een live band aan de gang in Amed en die willen we natuurlijk niet missen. De flessen arak vliegen daar in het rond en uiteraard is gaan slapen weer geen optie.
Er gaat maar 1 boot per dag naar Gili en dat is om 9am. De volgende ochtend is het met een klein katerke kiezen tussen bootje naar Gili paradise of... Schildpadden gaan spotten in zee. Tja, daar moet ik nu ook geen 2 keer bij nadenken (gelukkig want da denken lukt niet te goe...). Ik zal morgen wel naar de Gili's gaan, tijd zat! Bovendien is da katerke sebiet weg van zodra je het water in gaat... Ook geweldig uiteraard!
We (Fransman gaat mee deze keer) mogen mee in de volle zee maar we moeten samen blijven en heel voorzichtig zijn. Er is enorm veel stroming en het is niet zo evident om mee te snorkelen. Mijn povere zwemkunsten laten mij niet toe tegen de stroom in te zwemmen. Ik geraak er gewoonweg niet voorbij, veel te sterk en te wild. Het wordt dus one-way snorkelen. De bubbeltjes show is veel minder spectaculair en moeilijker te volgen. Door de sterke stroming zijn er al veel gesprongen tegen dat ze de oppervlakte bereiken. Gelukkig zijn we pas enkele minuten weg wanneer ik Aaron met zijn vinger zie wijzen naar de duiksters. Een gigantische schildpad is een hapje aan het eten naast hem. Wat een prachtbeest! GEWELDIG! Zij zijn er vlakbij maar voor ons is het moeilijker te zien. Hij zit vrij diep. Aaron doet ons teken even geduld te hebben want binnen enkele minuten zal hij naar de oppervlakte komen om even een luchtje te scheppen. Om de zoveel minuten hebben ze zuurstof nodig en komen ze heel even happen voor ze weer snel afdalen. Plots zie je hem recht naar boven zwemmen en hij komt net tussen mij en Guillaume in ademhalen. Hij zwemt op geen meter van ons vandaan en lijkt zich van ons helemaal niks aan te trekken. WOW! Mega! Wat heeft de natuur toch een grenzeloze schoonheid. Ik ben helemaal ondersteboven van geluk en merk pas enkele minuten later dat ik kotsmisselijk geworden ben. Als je snorkelt in sterke stroming word je gewoon zeeziek. Het mondstuk moet af want ik moet spuwen. Ik heb geen zwemvest aan dus blijf niet drijven. Ewel, een vrouw kan 2 dingen tegelijk maar kotsen en zwemmen op hetzelfde moment, geloof me, dat lukt niet! Gevolg: je krijgt veel zeewater binnen en wordt zowaar nog slechter. De stroming is zo sterk dat ik niet recht naar het strand kan zwemmen. Ik besluit kalm te blijven en me een groot stuk te laten afdrijven. Ik ben verzopen en misselijk als ik op het strand aanspoel maar het gevoel van intens geluk heeft toch nog steeds de bovenhand. Het is bijkomen en nagenieten tegelijk. Wat een topervaring! Puur genot!

Na een tukje nemen we afscheid van de Franstaligen. Zij gaan richting Ubud, wij blijven nog een nachtje in Amed. Aaron toont me een paar super mooie viewpoints. Hij heeft hier 3 jaar gewoond en kent Amed door en door. We gaan nog een vriendin van hem bezoeken, een dame uit Zeeland die al 30 jaar in Indonesië woont. Zou ze niet wit zijn, je zou t niet meer zien dat ze Westers is. Ze vertelt languit over haar ervaringen en ook hier weer blijkt dat de culturele verschillen enorm en niet te onderschatten zijn.
Morgen moeten we Whiskey, Aarons' hond, vast leggen want ze komen alle loslopende honden afmaken. Er zijn teveel straathonden die rabies hebben en het wordt te gevaarlijk voor de inwoners. Met een buisje blazen ze een gif op de hond en die sterft dan een langzame dood... Beetje gruwelijk maja ik snap t concept wel. Ik mag nog ingeënd zijn, als ze mij bijten is t zoiezo naar t hospitaal voor een piekuurke.
We gaan nog in een grill resto een Australian rib-eye eten die mij even tot in de 7de hemel tilt. Hmmmm, vlezen! Na een fles wijn en een fleske arak val ik in een diepe coma...
Amed was zowat het enige en laatste dat ik nog niet had gezien op Bali. Geen seconde spijt van gehad. Prachtige en onvergetelijke snorkelervaringen, toffe compagnie, een super mooie omgeving en lekker gegeten en gedronken. Wat moet een mens nu nog meer hebben?!

Op naar Gili paradise!